Σαν διπρόσωπος Ιανός

Έπεσε στα χέρια μου κάτι από το καλοκαίρι και είμαι βέβαιος,  ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο από τότε.

Στέκομαι σαν διπρόσωπος Ιανός με φρέσκια ματιά μέσα από όσα έχουν μάθει τα γερασμένα μάτια μου και λέω : Μαραζώνει ο Κήπος του μισητού διοικητή Chesare Maria De Vecchi. Θα πέσει...

Δεν είναι το μόνο λέει ο άλλος ο πίσω μου εαυτός.Τι σε νοιάζει δικό σου είναι;

Όχι, φίλε μου, πολιτισμός  δεν είναι να κρεμάς λαμπάκια και να στολίζεις κουκλόσπιτα, με γλόμπους , κουκλάκια...

Από τότε που έφυγαν οι θεοί από αυτή την ιερή γη η κατηφόρα δεν σταματά, συνεχίζεται... 

Ο παλιός κόσμος έχει πεθάνει, ο νέος  αργεί να εμφανιστεί και μέσα σε αυτό κάθε τι δοκιμάζει την υπομονή όσων δεν έχουν μεθύσει από κουβέντες, ψέματα και λόγια τυφλής πίστης.

Κοιτάω τους πλουτώνιους κίονες που από τα βάθη της γης έφτασαν για να στηρίξουν τη μεγαλύτερη  βασιλική της Μεσογείου,  αφιερωμένη στον Αη Γιώργη , βλέπω την άθλια αλυσίδα , το μάρμαρο από τον άγνωστο αρχαίο ναό, τον τραβερτίνη των αρχαίων λιμνών, θυμάμαι τον σεισμό του 2017 και αντιλαμβάνομαι ότι η παρακμή, η κατάντια σχεδόν πάντα ακολουθεί τον ίδιο δρόμο μετά από το μεγαλείο ενός υπέροχου κόσμου...

Φίλε μου θα στο πω όσο πιο ξεκάθαρα μπορώ, με την ωμή βαρβαρότητα του  μέθυσου Bukowski: 

«Δεν υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ, δεν υπάρχει καν τούνελ. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να μεθύσω και να ακούσω κλασική μουσική. Ή να κοιμηθώ  και να περιμένω να πλησιάσει το τέλος». 

Αν το αφήσεις όπως έχει δεν είναι ένα φρικτό πράγμα λέει ο άλλος ο πίσω μου εαυτός...Μπορεί να χει δίκιο ο πίσω Ιανός. Ωστόσο, χαίρομαι,  που πέταξα τα λόγια μου στον αέρα: κομφετί, ναι δεν γιορτάζω πια τίποτα με κανένα....

Γεωδίφης 

Παιδί της Ρέας