Ο βράχος της Γένεσης;

Ποιος υπολόγισε τα εκατομμύρια χρόνια που οι εξελικτικοί ισχυρίζονται ως ηλικία της Γης;

Οι γεωλόγοι το έκαναν αυτό, πολύ πριν τους «εξελικτικούς».

Συγκεκριμένα, αφορούσε αυτό το κομμάτι της γεωλογίας:

Ο συγκεκριμένος σχηματισμός βρίσκεται στη Σκωτία, περίπου μια ώρα ανατολικά του Εδιμβούργου στο σημείο Siccar. Είναι η ασυμφωνία του Χάτον , και οι γεωλόγοι έχουν ξύσει τα κεφάλια τους δεκαετίες πριν ο Δαρβίνος κάνει το ταξίδι του.

Λοιπόν, τι είναι τόσο ιδιαίτερο σε αυτό; Λοιπόν, βλέπετε, αυτά είναι ιζηματογενή πετρώματα. Όχι μόνο ιζηματογενές πέτρωμα οποιουδήποτε τύπου, αλλά ψαμμίτης στην κορυφή του συμπλέγματος πάνω από γραουβάκη, αλλά γυρισμένος στο πλάι.

Και το θέμα με τα ιζηματογενή πετρώματα είναι ότι σχηματίζονται από ιζήματα, τα οποία στη συνέχεια συμπιέζονται από στρώματα περισσότερων πετρωμάτων στην κορυφή τους.

Αυτός ο σχηματισμός βράχου πρέπει να έχει σχηματιστεί από διάφορα στρώματα ιζημάτων στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, συμπιεσμένα σε βράχο, μετά γυρισμένα πλάγια λόγω γεωλογικής αναταραχής και στη συνέχεια έχουν συσσωρευτεί περισσότερα ιζήματα πάνω από αυτό και συμπιέζονται σε βράχο, πριν από την ανάδυση της γης και τη διάβρωση από τη θάλασσα.

Αυτό που συνειδητοποίησαν τότε οι γεωλόγοι είναι ότι εφόσον χρειάζεται χρόνος για να γίνουν ιζήματα σε ιζηματογενή πετρώματα, πρέπει να χρειάστηκε πολύς χρόνος για να γίνει αυτός ο σχηματισμός βράχου κοντά στη Βόρεια Θάλασσα.

Και πάλι, αυτό ήταν πολύ πριν από τον Δαρβίνο – αυτού του είδους οι βραχώδεις σχηματισμοί ονομάστηκαν από τον γεωλόγο Τζέιμς Χάτον, που πέθανε το 1797 (ο Δαρβίνος γεννήθηκε μόλις το 1809 και δημοσίευσε το βιβλίο του το 1859).

Εξακολουθούσε να προκαλεί σοκ τότε, καθώς πολλοί άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου του επισκόπου Ussher και του Sir Isaac Newton, είχαν χρονολογήσει τη Γη από τις γενιές των γενεών στη Βίβλο σε ηλικία περίπου 6.000 ετών (καλά, 5.700 ετών τότε – συνήθως τοποθετούσαν τη δημιουργία περίπου το 4.000 π.Χ.). Και εδώ ήρθαν αυτοί οι γεωλόγοι και έδειξαν με στοιχεία ότι η Γη ήταν πολύ παλαιότερη από 6.000 χρόνια.

Μια παλιά Γη ήταν το τελευταίο συστατικό που χρειαζόταν ο Δαρβίνος για να ολοκληρώσει τη θεωρία της εξέλιξης του. Εάν η Γη ήταν νέα, θα έκανε λάθος, καθώς η εξέλιξη απαιτεί περισσότερο χρόνο από 6.000 χρόνια για την τρέχουσα ποικιλομορφία. Αλλά αν η Γη ήταν εκατομμυρίων ετών, τότε ο χρόνος δεν ήταν πρόβλημα.

Αλλά αυτό έγινε τον 18ο αιώνα. Από τότε, η γεωλογία έχει προχωρήσει λίγο (όπως ακριβώς και η θεωρία της εξέλιξης) και απέκτησε νέες μεθόδους χρονολόγησης.

Πάρτε αυτή την πέτρα, για παράδειγμα:

Είναι ένα κομμάτι του καναδικού Acasta gneiss, ενός μεταμορφωμένου βράχου που παράγεται από υψηλή πίεση και υψηλή θερμοκρασία βαθιά στον γήινο φλοιό. Δεν είναι τόσο ασυνήθιστοι – αποτελούν περίπου το 12% του φλοιού της Γης.

Το θέμα είναι ότι μέσα σε αυτό το βράχο υπάρχουν κρύσταλλοι ζιρκονίου που με τη σειρά τους περιέχουν ραδιενεργά στοιχεία όπως κάλιο και ουράνιο. Δεδομένου ότι το ζιρκόνιο είναι ένα από τα πιο σκληρά ορυκτά που γνωρίζει ο άνθρωπος, τα στοιχεία μέσα σε αυτά είναι βασικά μια χρονοκάψουλα, προστατευμένη από οτιδήποτε άλλο. Και αυτό σημαίνει ότι τα ραδιενεργά στοιχεία αποσυντίθενται ανενόχλητα και ακάθαρτα από τη στιγμή που σχηματίζονται τα πετρώματα. Εάν γνωρίζετε την αλυσίδα αποσύνθεσης του καλίου ή του ουρανίου και μπορείτε να μετρήσετε τα θυγατρικά προϊόντα στην αλυσίδα αποσύνθεσης, τότε μπορείτε να συγκρίνετε τις αναλογίες με τους χρόνους ημιζωής του αργού, του ουρανίου και των θυγατρικών προϊόντων και, ως εκ τούτου, ημερομηνία πότε σχηματίζονται οι κρύσταλλοι ζιρκονίου και επομένως ο βράχος πρέπει να σχηματίστηκε.

Και το συγκεκριμένο δείγμα είναι ηλικίας 4,03 δισεκατομμυρίων ετών.

Αυτό δεν είναι ούτε το παλαιότερο δείγμα: αυτό το ρεκόρ πηγαίνει σε ένα ορυκτό ζιργκόν σε μεταμορφωμένο ψαμμίτη από το Jack Hills στη Δυτική Αυστραλία: αυτό το δείγμα είναι ηλικίας 4,404 δισεκατομμυρίων ετών.

Και αυτό με φέρνει σε αυτόν τον βράχο:

Αυτός είναι ο λεγόμενος «βράχος της Γένεσης», δείγμα 15415 που έφερε πίσω από τη Σελήνη ο Απόλλων 15 το 1971. Είναι ανορθοσίτης και είχε πολύ μεγάλη επίδραση απλώς και μόνο επειδή ήταν αυτό που ήθελε ο γεωλόγος: ένα πιθανό κομμάτι του αρχέγονου φλοιού του η Σελήνη.

Αργότερα διαπιστώθηκε ότι δεν ήταν: σχηματίστηκε «μόνο» πριν από 4,1 δισεκατομμύρια χρόνια, όταν ο φλοιός της Σελήνης είχε ήδη στερεοποιηθεί. Αλλά άλλα δείγματα από το Apollo 14, συγκεκριμένα το δείγμα 14321, αποκαλύφθηκε αργότερα ότι ήταν ακόμη παλαιότερα, ηλικίας 4,46 δισεκατομμυρίων ετών.

Όχι μόνο αυτό, αλλά επειδή οι μετεωρίτες πέφτουν συχνά στη Γη, και αφού έχουμε συλλέξει δείγματα πετρωμάτων από αστεροειδείς, μπορούμε να χρονολογήσουμε πότε σχηματίστηκαν - πιθανώς την ίδια στιγμή που σχηματίστηκαν η Γη και οι άλλοι πλανήτες. Τα παλαιότερα τέτοια δείγματα είναι 4,567 δισεκατομμυρίων ετών.

Έτσι, όταν συγκέντρωσαν όλα αυτά, οι γεωλόγοι ήταν 99% σίγουροι ότι η Γη είναι 4,54 δισεκατομμυρίων ετών.

Σημειώστε ότι τίποτα από όλα αυτά δεν έχει καμία σχέση με την εξέλιξη ή τους εξελικτικούς βιολόγους, εκτός από το ότι τα πρώτα ευρήματα των γεωλόγων έκαναν τον Δαρβίνο πολύ χαρούμενο.

Krister Sundelin/quora.com