Δεν επέστρεψε ποτέ...

Συλλογίζομαι αυτήν την ταφική στήλη και νιώθω τον πόνο και τη μελαγχολία που μια μέρα, πριν από 2400 χρόνια, κάποιος προσπάθησε να μεταφέρει. 

Ο Δημοκλίδης, γιος του Δημητρίου, σύμφωνα με την επιγραφή, ήταν Αθηναίος οπλίτης. Μια μέρα έφυγε με μια τριήρη για να πολεμήσει εναντίον της Σπάρτης. Και δεν επέστρεψε ποτέ.

Η στήλη, από πεντελικό μάρμαρο, βρέθηκε στο λιμάνι του Πειραιά. Χρονολογείται μεταξύ 400 και 375 π.Χ. Σήμερα σώζεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών. Ο Δημοκλίδης κάθεται στο τόξο, με την ασπίδα του και το κορινθιακό κράνος στο πλευρό του.

Η προερχόμενη στάση από την ελληνική τέχνη μετέφερε τόσο πολύ συναίσθημα που αργότερα μεταφέρθηκε στη Ρώμη.  Πάνω βλέπουμε τον υπέροχο μπρούτζο του Αίαντα να διαλογίζεται την αυτοκτονία του (1ος αιώνας π.Χ.). Και αιώνες αργότερα χρησιμοποιήθηκε επίσης στην Αναγέννηση όπως βλέπουμε σε αυτό το χαρακτικό του Dürer.

Ο Δημοκλίδης έχασε τη ζωή του στον Κορινθιακό πόλεμο (395 έως 387 π.Χ.), μια σειρά συγκρούσεων μεταξύ της νικηφόρας Σπάρτης και ενός συνασπισμού των Θηβών, της Αθήνας, της Κορίνθου και του Άργους. Τελείωσε με την Ειρήνη των Ανταλκιδών ή Ειρήνη του Βασιλιά, αφού συμφωνήθηκε με τον Αρταξέρξη Β', βασιλιά της Περσίας.

Από αυτόν τον πόλεμο σώζεται μια άλλη πιο πανηγυρική ταφική στήλη. Αυτό του Δεξίλεου, που γνωρίζουμε ότι ήταν Αθηναίος ιππέας που πέθανε στην Κόρινθο το 394 π.Χ. στα χέρια των Σπαρτιατών. Τα όπλα του και το λουρί του αλόγου του δίπλα στη στήλη βρέθηκαν στον Θορικό, την πατρίδα του.

Η στήλη του Δημοκλίδη είναι ένα θαύμα, γεμάτο συναίσθημα και συμβολισμούς, όπου η αναμονή είναι τόσο αιώνια όσο και ο πόνος για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Δεν επέστρεψε ποτέ, αλλά επιβιώνει σε αυτή την αναπαράσταση τόσο σκληρή όσο και υπέροχη. 

César Dorado

https://x.com/CDorado75/status/1877801145407554000