Η κόλαση της Juliane Koepcke

Δεκέμβριος 1971, Το αεροπλάνο 508 εκρήγνυται κατά τη διάρκεια της πτήσης, χτυπημένο από κεραυνό.Η Juliane Koepcke, 17 ετών, πέφτει από 5.000 μέτρα και επιζεί...

Μόνο που βρίσκεται στη μέση του δάσους του Αμαζονίου, την Πράσινη Κόλαση.

Σε 11 μέρες θα βγει ζωντανή:

24 Δεκεμβρίου 1971. Η Juliane και η μητέρα της βρίσκονται στην πτήση 508 της Lansa. Θέλουν να ακολουθήσουν τον μπαμπά της Τζούλιαν για να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα. Δυστυχώς, το αεροπλάνο περνάει καταιγίδα. Είναι κατάμαυρο. Κατά καιρούς, λάμψεις φωτός φωτίζουν το αεροπλάνο σαν στο φως της ημέρας. Η μητέρα της Τζούλιαν λέει μια σιωπηλή προσευχή... Αλλά αυτό δεν θα είναι αρκετό...

Ξαφνικά, ένα φως τυφλώνει την Τζουλιάν. Από εκείνη τη στιγμή θυμάται μόνο τον θόρυβο, τις κραυγές, την οργή και τον άνεμο. Νομίζει ότι ακούει τη μητέρα της να λέει :«Τώρα, τελείωσε». Παραμένοντας κολλημένη στο κάθισμά της, η Koepecke έπεσε περίπου 5000 μέτρα. (1 χλμ περισσότερο από το Mont Blanc).

Τότε είναι μπλακ άουτ. Η Τζουλιάν ξυπνά 20 ώρες αργότερα (περίπου), καθισμένη στο αεροπλάνο της και βουτηγμένη στην καταρρακτώδη βροχή. Πληγωμένος, αλλά ζωντανός:Σπασμένη κλείδα .Βαθιά τομή στο δεξί χέρι. Ήδη μολυσμένη από σκουλήκια. ...Και άλλοι τραυματισμοί που δεν γνωρίζει ακόμα, χάρη στην αδρεναλίνη.

Η επιβίωση σε αεροπορικό δυστύχημα είναι ήδη απίστευτη. Αλλά η Juliane απέχει πολύ από το δάσος. Βρίσκεται κάπου στη μέση του τροπικού δάσους του Αμαζονίου. Ένα δάσος όσο 10 φορές η Γαλλία. Υπάρχουν μερικά από τα πιο επικίνδυνα ζώα στον κόσμο: Jaguar ,αράχνες, ανακόντα. Χωρίς να ξεχνάμε τα 4000 είδη δηλητηριωδών φυτών και τα δισεκατομμύρια έντομα... Η πυκνότητα της βλάστησης καθιστά πρακτικά αδύνατο να διασχίσετε ή να βρείτε εύκολα το δρόμο σας. Ευτυχώς, η Τζουλιάν δεν είχε τυπικά παιδικά χρόνια...

Οι γονείς της είναι ζωολόγοι και ορνιθολόγοι. Παγκοσμίου φήμης. Έζησε όλα της τα νιάτα σε έναν ερευνητικό σταθμό δασών. Έχει λοιπόν τις γνώσεις για να επιβιώσει. Αλλά, μεταξύ γνώσης και δύναμης... Υπάρχει ένας κόσμος.

Μόνη της,  η Juliane ξεκινά ψάχνοντας για άλλους επιζώντες. Χωρίς επιτυχία. Μετά από αρκετές ώρες, ακούει θορύβους στα δέντρα. Ήχοι φτερών... Χάρη στις γνώσεις της μητέρας της, ξέρει πώς να αναγνωρίζει ένα πουλί από τους θορύβους του. Ένα μεγάλο πουλί. Ένας βασιλικός γύπας. Με 2μ. άνοιγμα φτερών. Ύψος 85 εκ. Ένα ράμφος και νύχια φτιαγμένα να σχίζουν σάρκες:

Μην ανησυχείς για την Τζουλιάν. Ξέρει ότι, αν δεν νιώσει ότι απειλείται, αυτός ο γύπας δεν επιτίθεται στους ανθρώπους. Όσοι είναι ζωντανοί πάντως. Ακολουθώντας τους, η Τζουλιάν θα βρει άλλους 3 επιβάτες. Το σοκ ήταν τόσο βίαιο που τα σώματά τους είναι μισοθαμμένα. Μόνο τα πόδια τους βγαίνουν έξω...

Η Juliane Koepcke τότε κατάλαβε ότι ήταν μόνη σε αυτή την κόλαση και ότι δεν είχε νόημα να περιμένει βοήθεια. Ο θόλος πάνω από το κεφάλι της είναι τόσο πυκνός που δεν μπορεί να δει τον ουρανό. Πώς μπόρεσαν να την βρουν οι υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης; Τότε παίρνει την απόφασή της: μάζεψε ό,τι μπορεί και φύγε από εδώ.

Για να επιβιώσεις χρειάζεσαι νερό και φαγητό. Το νερό είναι απλό. Βρέχει ακόμα και το νερό μαζεύεται στα φύλλα. Το φαγητό από την άλλη... Αποτυγχάνει αρκετές φορές να πιάσει βατράχια. Στην πραγματικότητα, είναι τύχη. Είναι εξαιρετικά τοξικά.

Κατά τύχη, η Τζουλιάν θα βρει ένα πακέτο από καραμέλες που κάποιος είχε πάρει μαζί στο αεροπλάνο. Θα διαρκέσουν για αρκετές μέρες, τρώγοντας μόνο μία ή δύο κάθε φορά. Ξεκινά για τον μεγαλύτερο περίπατο της ζωής της:

Κατά τύχη, συνάντησε ένα ρυάκι. Θυμάται τις συμβουλές του πατέρα της: «Αν χαθείτε στο δάσος. Ακολουθήστε ένα ρέμα. Τα μικρά οδηγούν στα μεγάλα και τα μεγάλα μπορούν να είναι η πηγή νερού για τους σωτήρες σας». Ευχαριστώ, μπαμπά. Η Τζουλιάν λοιπόν προχωρά, αργά και ψηλαφίζοντας:

Γιατί τόσο αργά; Γιατί στο πέσιμο έχασε ένα παπούτσι και τα γυαλιά της. Και υπάρχουν φίδια που κρύβονται στο έδαφος. Ένα λάθος βήμα, και είναι εγγυημένη μπουκιά. Επομένως, έχει μόνο ένα πόδι για να κρίνει σχεδόν τυφλά εάν το μέρος είναι ασφαλές ή όχι.

Μετά από λίγο, το ρέμα διευρύνεται. Αποφασίζει να περπατήσει σε αυτό γιατί το νερό φαίνεται πιο ασφαλές από το έδαφος. Στην πραγματικότητα, έχει δίκιο. Είναι καλύτερα ... όπως ο καρκίνος είναι καλύτερος από το AIDS.

Μετά από 11 ημέρες, από θαύμα, τελικά συνάντησε μια μικρή βάρκα. Θα την πλησιάσει και θα την αγγίξει γιατί μέχρι την επαφή πίστευε σε μια ψευδαίσθηση. Είναι εκεί. Είναι αληθινή...

Θα περιμένει αρκετές ώρες μέχρι να επιστρέψουν οι ιδιοκτήτες. Ελπίζει να μην είναι λαθροκυνηγοί. Στο κανό είναι ένας μικρός κινητήρας και ένα μπιτόνι βενζίνης. Η ευκαιρία για την Τζουλιάν να φροντίσει τα σκουλήκια που ακόμα ροκανίζουν το δεξί της χέρι. Ο πόνος είναι βασανιστικός. Καθαρίζει όμως την πληγή της και αφαιρεί αρκετές δεκάδες. Αργότερα, θα μάθει ότι αυτό της επέτρεψε να την κρατήσει στη ζωή.

Τελικά φτάνουν 3 άντρες. Περουβιανοί υλοτόμοι. Με μεγάλη έκπληξη βρίσκουν μια νεαρή κοπέλα τραυματισμένη, με μάτια ματωμένα και με σχεδόν χαμένες τις αισθήσεις στη βάρκα τους. Ευτυχώς, η Juliane ξέρει να μιλάει ισπανικά (ευχαριστώ μπαμπά, ευχαριστώ μαμά) και τους εξηγεί την κατάσταση. Θα την πάνε στο πλησιέστερο νοσοκομείο... 36 ώρες με το αυτοκίνητο από εκεί.

Η Juliane Koepcke ήταν η μόνη επιζήσασα από τη συντριβή του Lansa Flight 508. Χάρη σε ένα λεπτό μείγμα γνώσεων, δεξιοτήτων επιβίωσης... και τύχης. 

Πόσο καιρό πιστεύεις ότι θα μπορούσες να επιβιώσεις στη θέση της;

Arnaud_Story

https://x.com/Arnaud_Story/status/1876204182765719781

https://en.wikipedia.org/wiki/Juliane_Koepcke