Η Ινδία χωρίζεται στα δύο;

Οι γεωλόγοι ανακαλύπτουν ότι η Ινδία χωρίζεται στα δύο.

 Τα ευρήματα υπαινίσσονται την πιθανότητα ότι ένα τμήμα της Ινδικής πλάκας μπορεί να υφίσταται αποκόλληση, με το καυτό βράχο του μανδύα να γεμίζει το κενό. 

 Αυτή η θεωρία υποδηλώνει ότι ένα τμήμα της ινδικής πλάκας «αποκολλάται» καθώς γλιστρά κάτω από την ευρασιατική πλάκα.

 Τα Ιμαλάια, η πανύψηλη οροσειρά της Γης, αποτελούν το προϊόν μιας αργής γεωλογικής σύγκρουσης μεταξύ της ινδικής και της ευρασιατικής τεκτονικής πλάκας. Αυτή η μνημειώδης σύγκρουση διαμορφώνει την περιοχή για περίπου 60 εκατομμύρια χρόνια, χαράσσοντας τις εμβληματικές κορυφές που καθορίζουν το τοπίο. Ωστόσο, η πραγματική γοητεία βρίσκεται βαθιά κάτω από την επιφάνεια, όπου οι τεκτονικές δυνάμεις που λειτουργούν παραμένουν αινιγματικές. 

Σε αντίθεση με τις πυκνές ωκεάνιες πλάκες, οι ηπειρωτικές τεκτονικές πλάκες είναι παχιές και επιπλέουσες, αντιστέκονται στην καταβύθιση στον μανδύα της Γης κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων. Αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό έχει οδηγήσει τους επιστήμονες να συζητήσουν τη συμπεριφορά της Ινδικής πλάκας στη συνεχιζόμενη σύγκρουσή της με την Ευρασία. Μια υπόθεση υποδηλώνει ότι η πλάκα αντιστέκεται πλήρως στην καταβύθιση, ολισθαίνοντας οριζόντια κάτω από το Θιβέτ. Ένας άλλος υποστηρίζει ότι το άνω μέρος της Ινδικής πλάκας τσαλακώνεται στην άκρη της σύγκρουσης, επιτρέποντας στο κάτω τμήμα να υποχωρήσει στον μανδύα. 

Τα Ιμαλάια, τα ισχυρότερα βουνά της Γης, αποτελούν εδώ και καιρό το στάδιο μιας γεωλογικής σύγκρουσης μέσω αργής κίνησης μεταξύ της ινδικής και της ευρασιατικής τεκτονικής πλάκας.  Σε μια πρόσφατη εξέλιξη, μια νέα ανάλυση των σεισμικών κυμάτων που ταξιδεύουν κάτω από το Θιβέτ και η παρουσία συγκεκριμένων αερίων που ανεβαίνουν στην επιφάνεια έχουν ρίξει φως σε μια ανεξερεύνητη μέχρι τώρα πιθανότητα. 

Αυτή η θεωρία υποδηλώνει ότι ένα τμήμα της ινδικής πλάκας «αποκολλάται» καθώς γλιστρά κάτω από την ευρασιατική πλάκα, με το πιο πυκνό κάτω τμήμα να ξεκολλάει από το πάνω μέρος. Επιπλέον, τα στοιχεία δείχνουν μία κατακόρυφη ρήξη στο όριο μεταξύ του διαχωρισμένου τμήματος της πλάκας και του αδιατάρακτου γείτονά της. 

Ο Douwe van Hinsbergen, ένας γεωδυναμικός στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης, παρατήρησε: «Δεν γνωρίζαμε ότι οι ήπειροι θα μπορούσαν να συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο, και αυτό είναι, για την επιστήμη της στερεάς γης, πολύ θεμελιώδες». Αυτή η πρωτοποριακή μελέτη, που παρουσιάστηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης , έχει τη δυνατότητα να βελτιώσει την κατανόησή μας για τον σχηματισμό των Ιμαλαΐων και μπορεί ακόμη και να συμβάλει στην αξιολόγηση των κινδύνων από σεισμούς στην περιοχή.  Ωστόσο, ο Fabio Capitanio, γεωδυναμικός στο Πανεπιστήμιο Monash, προέτρεψε να είμαστε προσεκτικοί, τονίζοντας την ύπαρξη αβεβαιοτήτων και περιορισμένων δεδομένων. «Είναι απλώς ένα στιγμιότυπο», σημείωσε. Παρόλα αυτά, ο Capitanio αναγνώρισε τη σημασία αυτής της έρευνας για την προώθηση της κατανόησης των δυναμικών διεργασιών της Γης. 

Η ιδέα της αποσύνδεσης των τεκτονικών πλακών ήταν μια μακροχρόνια υπόθεση μεταξύ των επιστημόνων. Αυτές οι πλάκες αποτελούνται από μια πολυεπίπεδη δομή με πλευστή κρούστα και πιο πυκνό βράχο του άνω μανδύα. Όταν υποβληθεί σε συμπίεση και πάχυνση, μια πλάκα θα μπορούσε ενδεχομένως να χωριστεί κατά μήκος της διεπαφής μεταξύ αυτών των στρωμάτων. Προηγουμένως, τέτοια φαινόμενα μελετούνταν κυρίως στο εσωτερικό των παχιών ηπειρωτικών πλακών και προσομοιώνονταν σε μοντέλα υπολογιστών. Ωστόσο, αυτή η μελέτη σηματοδοτεί την πρώτη περίπτωση τέτοιας συμπεριφοράς που παρατηρείται σε μια κατερχόμενη τεκτονική πλάκα. 

Η ζώνη σύγκρουσης των Ιμαλαΐων παρέχει ένα γόνιμο έδαφος για τη διερεύνηση της διάσπασης των τεκτονικών πλακών. Πριν ξεκινήσει η σύγκρουση, η ινδική πλάκα εμφάνιζε διακυμάνσεις στο πάχος και τη σύνθεση. Αυτή η παραλλαγή εξηγεί το σχήμα ημισελήνου του μετώπου των Ιμαλαΐων μήκους 2500 χιλιομέτρων. 

Ο Peter DeCelles, γεωλόγος στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, παρομοίασε την αρχαία πλάκα με μια ακτίνα με λεπτά φτερά ωκεάνιου φλοιού που πλαισιώνουν ένα παχύ κεντρικό τμήμα του ηπειρωτικού φλοιού. Ενώ οι λεπτές ωκεάνιες πλάκες βυθίστηκαν εύκολα κάτω από την Ευρασιατική πλάκα, ο παχύς ηπειρωτικός φλοιός όργωνε στην Ευρασία με μεγάλη δύναμη, δημιουργώντας την τεράστια οροσειρά. 

Οι διαφορές στην ταχύτητα καταβύθισης πιθανότατα υπέβαλαν την ινδική πλάκα σε πολλαπλές κατευθυντικές τάσεις, με αποτέλεσμα πολλά σκισίματα. Σύμφωνα με τον συγγραφέα της μελέτης Simon Klemperer, γεωφυσικό στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, η ιδέα των πολλαπλών «δακρύων» έχει γίνει τόσο διαδεδομένη τα τελευταία χρόνια που έχει γίνει σχεδόν μια «βιομηχανία εξοχικών σπιτιών» μεταξύ των επιστημόνων. 

Ο Κλέμπερερ επικέντρωσε την προσοχή του σε μια περιοχή στη βορειοανατολική Ινδία, κοντά στο Μπουτάν, όπου η ζώνη καταβύθισης καμπυλώθηκε, καθιστώντας την πρωταρχικό υποψήφιο για σκισίματα πλάκας. Αυτή η περιοχή, όπως την περιέγραψε, είναι όπου τα πράγματα γίνονται ιδιαίτερα ταραγμένα. Το ερευνητικό του ταξίδι διήρκεσε αρκετά χρόνια και περιλάμβανε τη συλλογή μετρήσεων ισοτόπων ηλίου από Θιβετιανές πηγές. Αυτές οι πηγές παρείχαν κρίσιμες ενδείξεις, καθώς το ήλιο-3, ένα ελαφρύ ισότοπο που βρέθηκε στην αρχέγονη σύνθεση της Γης, έδειξε την παρουσία πετρωμάτων του μανδύα. Αντίθετα, η έλλειψη ηλίου-3 υποδηλώνει την εμφάνιση αερίων από το θαμμένο φλοιό. 

Οι επιστήμονες έχουν αντιμετωπίσει δύο βασικές υποθέσεις σχετικά με τη συμπεριφορά της Ινδικής Πλάκας καθώς συγκρούεται με την Ευρασία. 

Ένα εντυπωσιακό μοτίβο προέκυψε καθώς η ομάδα χαρτογράφησε τις πηγές. Νότια μιας συγκεκριμένης γραμμής, οι πηγές παρουσίαζαν υπογραφές φλοιού, ενώ εκείνες στα βόρεια παρουσίαζαν δακτυλικά αποτυπώματα από μανδύα. Οι ερευνητές ερμήνευσαν αυτή τη γραμμή ως το πιο απομακρυσμένο σημείο της άθικτης Ινδικής πλάκας που γλιστρούσε κάτω από το Θιβέτ πριν κατέβει στον μανδύα. Ωστόσο, μια τριάδα πηγών νότια αυτής της γραμμής, κοντά στα ανατολικά σύνορα του Μπουτάν, παρουσίαζε επίσης υπογραφές μανδύα. Αυτό άφησε να εννοηθεί η πιθανότητα ότι ένα τμήμα της Ινδικής Πλάκας μπορεί να υφίσταται αποκόλληση, με το καυτό βράχο του μανδύα να γεμίζει το κενό. 

Η υποστήριξη αυτής της υπόθεσης προήλθε από την ανάλυση των σεισμικών κυμάτων που διασχίζουν το όριο μεταξύ του φλοιού και του βράχου του μανδύα. Καταγράφοντας κύματα σε πολυάριθμους σεισμικούς σταθμούς, οι ερευνητές μπόρεσαν να κατασκευάσουν εικόνες υπόγειων δομών. Μια εικόνα αποκάλυψε δύο διακριτές φάσεις, υποδηλώνοντας ότι το κάτω μέρος της ινδικής πλάκας αποκολλήθηκε από το επάνω τμήμα. 

Η ηπειρωτική σύγκρουση της ινδικής και της ευρασιατικής τεκτονικής πλάκας έχει δημιουργήσει τα Ιμαλάια. (Από: N. Burgess/Science) Σε μια πιο πρόσφατη ανάλυση που χρησιμοποιεί ένα διαφορετικό σύνολο σεισμικών κυμάτων, τα στοιχεία υποδεικνύουν ένα σκίσιμο στο δυτικό άκρο της αποκολλημένης πλάκας. Δυτικά από αυτό το προτεινόμενο σπάσιμο, ο πυθμένας της Ινδικής πλάκας παρέμεινε άθικτος σε βάθος περίπου 200 χιλιομέτρων, ενώ στα ανατολικά, όπου η πλάκα χωρίστηκε, ο βράχος του μανδύα φαινόταν να ρέει σε βάθος περίπου 100 χιλιομέτρων. 

Η Anne Meltzer, σεισμολόγος στο Πανεπιστήμιο Lehigh, τόνισε τη σημασία της κατανόησης των ηπειρωτικών συγκρούσεων, καθώς σχεδόν κάθε στεριά στη Γη έχει διαμορφωθεί από τέτοια γεγονότα. Αυτή η γνώση όχι μόνο ρίχνει φως στα σύγχρονα τοπία μας, αλλά μας βοηθά επίσης να αξιολογήσουμε τους κινδύνους σεισμών κατά μήκος των αρχαίων ρηγμάτων. Ο Klemperer πρότεινε επίσης ότι το πρόσφατα προτεινόμενο δάκρυ μπορεί να επηρεάζει τους κινδύνους σεισμών στο Θιβέτ σήμερα. Πάνω από το δάκρυ είναι μια βαθιά ρωγμή στο Θιβετιανό Οροπέδιο γνωστό ως ρήγμα Cona-Sangri, υποδεικνύοντας μια πιθανή σύνδεση μεταξύ της αναταραχής στην Ινδική Πλάκα και των επιφανειακών διαταραχών.

Ενώ η άμεση σχέση με τους σεισμούς παραμένει αβέβαιη, ο Douwe van Hinsbergen σημείωσε ότι το σχίσιμο και η αποκόλληση των πλακών θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη συσσώρευση στρες και, κατά συνέπεια, την πιθανότητα σεισμών. Οι ηπειρωτικές συγκρούσεις έχουν αφήσει μια περίπλοκη κληρονομιά επικαλυπτόμενων ουλών στον πλανήτη μας, καθιστώντας τις ένα δύσκολο θέμα μελέτης. 

Παρόλα αυτά, επιστήμονες όπως ο Klemperer παραμένουν ενθουσιασμένοι με την ευκαιρία να αποκρυπτογραφήσουν αυτή την ιστορία δισεκατομμυρίων ετών. Με κάθε ανακάλυψη, πλησιάζουμε περισσότερο στην κατανόηση των περίπλοκων διαδικασιών που έχουν διαμορφώσει τον κόσμο μας.

Γεωδίφης με πληροφορίες από τη σελίδα thebrighterside.news

https://www.thebrighterside.news/global-good/geologists-discover-that-india-is-splitting-into-two/