Η εξέλιξη της ερμηνείας των ρηγμάτων

Διάτμηση κατά μήκος μιας αριστερής πλευρικής ζώνης ρηγμάτων στο Κρατικό Πάρκο Valley of Fire, Νεβάδα, ΗΠΑ. Φωτογραφία: Molly Turko.

Από την κυριαρχία της ολίσθησης στην κινηματική κατανόηση.

Πριν από την εμφάνιση των τρισδιάστατων σεισμικών δεδομένων τη δεκαετία του 1980 και των δισδιάστατων σεισμικών δεδομένων τη δεκαετία του 1970, οι γεωλόγοι του υπεδάφους συνήθως απεικόνιζαν ή ερμήνευαν τα ρήγματα ως κάθετα ή σχεδόν κάθετα. Κατά συνέπεια, αυτά τα ρήγματα συχνά ταξινομούνταν κινηματικά ως ολίσθησης, παρά το γεγονός ότι η πραγματική κλίση ήταν άγνωστη.

 Το πρωτοποριακό έργο των Wilcox και Harding στις αρχές της δεκαετίας του 1970 σχετικά με τα ρήγματα ολίσθησης, ιδιαίτερα η ανάπτυξη της έλλειψης παραμόρφωσης, κέρδισε ευρεία απήχηση. Αυτό το μοντέλο εξηγούσε τον προσανατολισμό και τους τύπους δομών που σχηματίζονταν κατά μήκος των κύριων ζωνών ρηγμάτων ολίσθησης, που ονομάζονταν «ρήγματα στρεβλωμένα». Οι γεωεπιστήμονες εφάρμοσαν με ενθουσιασμό την έλλειψη παραμόρφωσης για να ερμηνεύσουν τα αζιμούθια των ρηγμάτων σε χάρτες, οδηγώντας σε μια τάση όπου πολλά ρήγματα θεωρούνταν ολίσθησης.

Το μοντέλο ολίσθησης έγινε τόσο κυρίαρχο που ο Harding δημοσίευσε μια συμπληρωματική εργασία το 1990, προειδοποιώντας κατά της καθολικής εφαρμογής του. Περιέγραψε εναλλακτικές ερμηνείες για δομές που μοιάζουν με θετικές ή αρνητικές δομές λουλουδιών, ιδιαίτερα χωρίς σεισμικά δεδομένα 2D ή 3D. Αυτές οι εναλλακτικές λύσεις, που απεικονίζονται στο παρακάτω σχήμα, επεκτάσεις μπλοκ ρηγμάτων, πτυχές αποκόλλησης ρηγμάτων, δομές αλάτων και άλλα.

Οι ερμηνευτές θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη κάτι περισσότερο από τη γεωμετρία κατά την ανάλυση ρηγμάτων. Παράγοντες όπως ο χρόνος παραμόρφωσης, η τεκτονική ρύθμιση και το καθεστώς τάσεων είναι κρίσιμοι. 

Για παράδειγμα, οι δομές λουλουδιών είναι απίθανες σε περιβάλλοντα ρήξης, όπου η κανονική δημιουργία ρηγμάτων - πιθανώς σε μεγάλες γωνίες - είναι πιο συχνή. Ομοίως, σε ζώνες πτυχής και ώθησης, μια δομή «αναδυόμενης» μπορεί να υποδηλώνει μια πτυχή αποκόλλησης με ρήγματα και όχι μια δομή λουλουδιών. Οι εξελίξεις στην τρισδιάστατη σεισμική έχουν βελτιώσει την κατανόησή μας για τα ρήγματα από τη δεκαετία του 1970, αλλά αυτό χρησιμεύει ως υπενθύμιση για τους γεωλόγους, ειδικά σε μεθοριακές λεκάνες ή όταν βασίζονται αποκλειστικά σε δεδομένα γεωτρήσεων, να ενσωματώνουν την κινηματική, την τεκτονική και τους προσανατολισμούς των τάσεων στις ερμηνείες τους.

Γεωδίφης με πληροφορίες από τη σελίδα geoexpro.com

https://geoexpro.com/the-evolution-of-fault-interpretation/