Ο σεισμός στη Μιανμάρ υποδηλώνει μεγαλύτερες μελλοντικές καταστροφές
Το ίχνος του ρήγματος Sagaing κοντά στις τοποθεσίες πεδίου, Εργαστήριο Εκπαίδευσης Παλαιοσεισμολογίας @EOS_SG 2018 @Μιανμάρ . Μια κλασική αεροφωτογραφία των ρηγμάτων ολίσθησης στα όρια των πλακών! Από Wang Yu/ @paleoseismicity.
Ο ισχυρός σεισμός στη Μιανμάρ υποδηλώνει ότι θα ακολουθήσουν μεγαλύτεροι σεισμοί.
Ο τεράστιος σεισμός του 2025 στη Μιανμάρ αποκάλυψε ότι τα ρήγματα ολίσθησης μπορούν να συμπεριφερθούν με εκπληκτικούς τρόπους. Χρησιμοποιώντας δορυφορικά δεδομένα, οι ερευνητές του Caltech διαπίστωσαν ότι το ρήγμα Sagaing έσπασε πιο δραματικά από το αναμενόμενο, γεγονός που υποδηλώνει ότι ρήγματα όπως το San Andreas θα μπορούσαν να προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερους σεισμούς από ό,τι δείχνει η ιστορία και πιο απρόβλεπτους από ό,τι πιστεύαμε κάποτε.
Στις 28 Μαρτίου 2025, ένας σεισμός μεγέθους 7,7 βαθμών έπληξε τη Μιανμάρ, χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας, κατά μήκος του ρήγματος Sagaing, σκοτώνοντας χιλιάδες ανθρώπους και προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές. Μια νέα μελέτη από το Caltech χρησιμοποιεί δορυφορική απεικόνιση της κίνησης του ρήγματος Sagaing για να βελτιώσει μοντέλα για το πώς μπορεί να συμπεριφερθούν τέτοια ρήγματα στο μέλλον. Η μελέτη δείχνει ότι τα ρήγματα ολίσθησης, όπως το Sagaing και το San Andreas, μπορεί να είναι ικανά για σεισμούς που είναι σημαντικά διαφορετικοί από τους γνωστούς σεισμούς του παρελθόντος και ενδεχομένως πολύ μεγαλύτερους.
Η έρευνα διεξήχθη κυρίως στο εργαστήριο του Jean-Philippe Avouac, καθηγητή Γεωλογίας και Μηχανολόγων και Πολιτικών Μηχανικών στην έδρα Earle C. Anthony και διευθυντή του Κέντρου Γεωμηχανικής και Μετριασμού των Γεωκινδύνων. Η μεταδιδακτορική ερευνήτρια Solène Antoine είναι η πρώτη συγγραφέας της μελέτης. Η μελέτη περιγράφεται σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Proceedings of the National Academy of Sciences στις 11 Αυγούστου.
Το ρήγμα Sagaing είναι ένα σημαντικό ενεργό ρήγμα ολίσθησης στη Μιανμάρ, που εκτείνεται περίπου 1.200 χιλιόμετρα (750 μίλια) από βορρά προς νότο. Είναι ένα ηπειρωτικό ρήγμα μετασχηματισμού που χωρίζει την ινδική και την ευρασιατική πλάκα και αποτελεί σημαντική πηγή σεισμικού κινδύνου για την περιοχή. Η κίνηση του ρήγματος και η τάση που συσσωρεύει συνδέονται άμεσα με την πιθανότητα σεισμών στη Μιανμάρ.
Το ρήγμα Sagaing εκτείνεται σε μια σχετικά ευθεία γραμμή από βορρά προς νότο σε όλη τη Μιανμάρ. Καθώς οι δύο πλευρές του κινούνται αργά η μία προς την άλλη σε αντίθετες κατευθύνσεις, συσσωρεύεται τάση κατά μήκος του ρήγματος. Όταν η συσσώρευση τάσης φτάσει σε σημείο θραύσης, το ρήγμα ολισθαίνει γρήγορα, προκαλώντας σεισμό. Τα ρήγματα Sagaing και San Andreas είναι πολύ παρόμοια - και τα δύο σχετικά ευθύγραμμα ρήγματα ολίσθησης εκτείνονται σε εκατοντάδες χιλιόμετρα -- και ο σεισμός του 2025 στη Μιανμάρ, επομένως, ρίχνει φως σε πιθανούς μελλοντικούς σεισμούς στο ρήγμα του San Andreas.
«Αυτός ο σεισμός αποδείχθηκε ιδανική περίπτωση για την εφαρμογή μεθόδων συσχέτισης εικόνας [τεχνικές για τη σύγκριση εικόνων πριν και μετά από ένα γεωλογικό συμβάν] που αναπτύχθηκαν από την ερευνητική μας ομάδα», λέει ο Antoine. «Μας επιτρέπουν να μετρήσουμε τις μετατοπίσεις του εδάφους στο ρήγμα, όπου η εναλλακτική μέθοδος, η συμβολομετρία ραντάρ, είναι τυφλή λόγω φαινομένων όπως η αποσυσχέτιση [μια διαδικασία αποσύνδεσης σημάτων] και η περιορισμένη ευαισθησία στις μετατοπίσεις βορρά-νότου».
Με βάση μελέτες ιστορικών σεισμών κατά μήκος του ρήγματος Sagaing, οι ερευνητές προέβλεψαν ότι ένας μεγάλος σεισμός θα συνέβαινε σε ένα τμήμα 300 χιλιομέτρων όπου δεν είχαν συμβεί μεγάλοι σεισμοί από το 1839. Αυτή η θεωρία είναι γνωστή ως η υπόθεση του σεισμικού χάσματος: Τα κολλημένα τμήματα ενός ρήγματος όπου δεν υπήρξε κίνηση αναμένεται να γλιστρήσουν για να «καλύψουν τη διαφορά». Ενώ αυτό το τμήμα πράγματι έσπασε κατά τη διάρκεια του σεισμού του 2025, το ρήγμα στην πραγματικότητα γλίστρησε συνολικά σε μήκος άνω των 500 χιλιομέτρων, υποδεικνύοντας ότι το ρήγμα πράγματι κάλυψε το έλλειμμα ολίσθησης και περισσότερο.
Στη νέα μελέτη, η ομάδα χρησιμοποίησε συσχέτιση δορυφορικών οπτικών εικόνων και εικόνων ραντάρ του ρήγματος - μια τεχνική που αναπτύχθηκε αρχικά στο εργαστήριο Avouac και τώρα χρησιμοποιείται ευρέως στη σεισμολογία - και της γύρω περιοχής για να διαπιστώσει ότι το τμήμα των 500 χιλιομέτρων μετατοπίστηκε κατά 3 μέτρα μετά τον σεισμό, δηλαδή, η ανατολική πλευρά μετακινήθηκε νότια κατά 3 μέτρα σε σχέση με τη δυτική πλευρά.
Τα τρέχοντα μοντέλα που χρησιμοποιούνται για την αξιολόγηση σεισμικού κινδύνου βασίζονται κυρίως σε στατιστικά στοιχεία για τους σεισμούς και είναι χρονικά ανεξάρτητα, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να δώσουν πιθανότητες σεισμού μόνο κατά τη διάρκεια ενός επιλεγμένου χρονικού διαστήματος. Για παράδειγμα, αυτά τα μοντέλα θα μπορούσαν να εκτιμήσουν, για οποιαδήποτε δεδομένη περίοδο 30 ετών και συγκεκριμένη περιοχή, την πιθανότητα ένας σεισμός να υπερβεί ένα επιλεγμένο μέγεθος. Ωστόσο, προκειμένου να γίνουν πραγματικά ενημερωμένες εκτιμήσεις για τους πιθανούς σεισμικούς κινδύνους για συγκεκριμένες χρονικές περιόδους - ας πούμε, τα επόμενα 30 χρόνια - είναι ζωτικής σημασίας τα μοντέλα να λαμβάνουν υπόψη πόσο πρόσφατα έχει ολισθήσει ένα ρήγμα, πού συνέβη η ολίσθηση και σε πόσο μεγάλο βαθμό.
«Η μελέτη δείχνει ότι οι μελλοντικοί σεισμοί μπορεί να μην επαναλαμβάνουν απλώς γνωστούς σεισμούς του παρελθόντος», λέει ο Avouac. «Οι διαδοχικές ρήξεις ενός δεδομένου ρήγματος, ακόμη και τόσο απλές όσο τα ρήγματα Sagaing ή San Andreas, μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές και μπορούν να απελευθερώσουν ακόμη περισσότερο έλλειμμα ολίσθησης από το τελευταίο συμβάν. Επιπλέον, τα ιστορικά αρχεία είναι γενικά πολύ σύντομα για να αναπαραστήσουν τα στατιστικά μοντέλα το πλήρες φάσμα των πιθανών σεισμών και τα τελικά πρότυπα επανάληψης των σεισμών. Τα μοντέλα που βασίζονται στη φυσική παρέχουν μια εναλλακτική προσέγγιση με το πλεονέκτημα ότι θα μπορούσαν, κατ' αρχήν, να συντονιστούν με τις παρατηρήσεις και να χρησιμοποιηθούν για χρονικά εξαρτώμενη πρόβλεψη».
Η εργασία έχει τίτλο «Ο σεισμός μεγέθους Mw7.7 του 2025 στο Μανταλέι της Μιανμάρ αποκαλύπτει έναν πολύπλοκο σεισμικό κύκλο με ομαδοποίηση και μεταβλητή τμηματοποίηση στο ρήγμα Sagaing». Εκτός από τους Antoine και Avouac, συν-συγγραφείς του Caltech είναι ο μεταπτυχιακός φοιτητής Rajani Shrestha, ο μεταδιδακτορικός ερευνητής Chris Milliner και ο ανώτερος ερευνητής Kyungjae Im. Επιπλέον συν-συγγραφείς είναι ο Chris Rollins (PhD '18) του GNS Science Te Pu Ao στη Νέα Ζηλανδία, ο Kang Wang της EarthScope Consortium Inc. και ο Kejie Chen του Νότιου Πανεπιστημίου Επιστήμης και Τεχνολογίας στην Κίνα. Η χρηματοδότηση παρέχεται από το Κέντρο Γεωμηχανικής και Μετριασμού Γεωκινδύνων, το Κρατικό Κέντρο Σεισμών της Καλιφόρνια, το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών και την Γεωλογική Υπηρεσία των ΗΠΑ.
Γεωδίφης με πληροφορίες από sciencedaily
περισσότερα,
Solene L. Antoine, Rajani Shrestha, Chris Milliner, Kyungjae Im, Chris Rollins, Kang Wang, Kejie Chen, Jean-Philippe Avouac. The 2025 M w 7.7 Mandalay, Myanmar, earthquake reveals a complex earthquake cycle with clustering and variable segmentation on the Sagaing Fault. Proceedings of the National Academy of Sciences, 2025; 122 (33) DOI: 10.1073/pnas.2514378122
Ινστιτούτο Τεχνολογίας Καλιφόρνιας
https://x.com/Wangyu_1979/status/969723903680507904
https://www.sciencedaily.com/releases/2025/08/250817055318.htm