«Βυζί του Δημάρχου»
«Είναι λογικό να προετοιμάζεσαι σήμερα για τα θέλω του αύριο», Αίσωπος [7ος -6ος αιώνας π.Χ].
Πρόκειται για μια καλλιτεχνική σύνθεση στο πλαίσιο ανάπλασης και ενοποιημένης πεζοδρόμησης της πόλης που απαντά στην Ακτή Κουντουριώτη της Κω.
Στο πρώην Οθωμανικό νεκροταφείο σε πλατεία με πέτρινη κλιμακωτή είσοδο που σχεδίασε ο Τριεστίνος Rodolfo Petracco με την ομάδα του μετά από τον μέγιστο σεισμό του ΄33, τότε που οι φερόμενοι νέοι ένοικοι κατά ομολογία τους, ήθελαν τη Συνοικία του Λιμανιού ως Κηπούπολη.
Οι άλλοι «ένοικοι με τη χατζάρα» Οθωμανοί σε αυτό τον χώρο είχαν θάψει τους μάρτυρες που χάθηκαν κατά τη διάρκεια της κατάκτησης του μεσαιωνικού κάστρου, στις αρχές του 16ου αιώνα.
Επίσης ο Petracco πρόβλεψε να τοποθετηθεί ένας κίονας από κώτικο μονζονίτη του Αη Γιώργη, μιας από τις μεγαλύτερες βασιλικές της Μεσογείου που χάθηκε επίσης από σεισμό τον 6ο αιώνα μ.Χ. Όμως ο κίονας έπεσε από τον σεισμό του 2017 και ακόμα είναι στο έδαφος.
Πρόσφατα τοποθετήθηκε ένα ακόμη άγαλμα του Ιπποκράτη από τη δημοτική αρχή και το ωραίο πάρκο με δάπεδο από πέτρα καρύστου κάπως περιορίστηκε. Συχνά στον κήπο του πήγαινα να στοχαστώ, να δροσιστώ στα μεγάλα κύματα καύσωνα. Όμως, τώρα με τον κόσμο να συγκεντρώνεται να δει τον Μέγα Παππού αυτό φαντάζει αδύνατο.
Η σύνθεση της φωτογραφίας αν θυμάμαι καλά φέρει την υπογραφή της Ευαγγελίας Κονταξή, εργοδηγό- σχεδιάστρια των Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου Κω. Ο σχεδιασμός περιέχει τη λογική ηλιακού ρολογιού και το νερό έτρεχε μέσα σε δεξαμενή και εξερχόταν δημιουργώντας ένα μικρό πίδακα. Σήμερα το νερό δεν ξέρω αν τρέχει πια.
Όπως συμβαίνει με σχεδόν όλα τα δημιουργήματα, σε κάποιους αρέσει ενώ σε άλλους είναι αδιάφορο ή δεν αρέσει για τους δικούς τους λόγους, με αποτέλεσμα η χωρίς όνομα μέχρι σήμερα φοντάνα [ fountain space σε ξένους ταξιδιωτικούς οδηγούς] αν δεν την πεις στην πιάτσα «Βυζί του Δημάρχου», είναι αδύνατο να την προσδιορίσεις γεωγραφικά.
Η Φοντάνα φτιάχτηκε σε μια θέση με πλούσια και ιδιαίτερη ιστορία που αξίζει να ανατρέξουμε και αναδεικνύεται λιγότερο, παρά τη φιλότιμη, αξιόλογη διάθεση των ανθρώπων των Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου μας.
Ήταν η «Πλατεία του Ταρσανά» του ευρηματικού πρακτικού καραβομαραγκού Μαστροδημήτρη Μάρκογλου, ο οποίος με τα λιγοστά μέσα του μπόρεσε να τον αναδείξει ως τον μεγαλύτερο του Κεραμεικού Κόλπου και της Δωδεκανήσου. Μετά τη συνταξιοδότηση του ,μη ηθελημένη από τον ίδιο αλλά επιβεβλημένη από τις δυνάμεις ανάπτυξης του τόπου, λειτούργησε ξανά ως Πλατεία, μέχρι τη δεκαετία του 80 έως ότου έγινε σταθμός των Ταξί.
Πριν από τη δεκαετία του ΄20 χρησιμοποιήθηκε ως μάντρα για την περίφραξη των ζωντανών, από τους μουσουλμάνους συμπολίτες μας, εξ ού και το τοπωνύμιο Μαντράκι.
Προηγουμένως οι Ιππότες είχαν φτιάξει το μεσαιωνικό τείχος, το βόρειο τμήμα του περνούσε ακριβώς από αυτή τη θέση.
Τη βυζαντινή περίοδο υπήρχε ένας πολύ σημαντικός δρόμος που περνούσε από τον Αη Γιώργη και οδηγούσε από το τότε λιμάνι στην αριστοκρατική με ιδιωτικές θέρμες Συνοικία του Σταυρού.
Τα ρωμαϊκά χρόνια υπήρχαν αρχαία λουτρά κοντά στο Χαμάμ. Την ελληνιστική περίοδο ήταν μεταξύ Δωρικής Ιχθυαγοράς , Αφροδισίων και του ιερού του Ηρακλή με το πολύ σημαντικό ψηφιδωτό του Πρωτέα, που μαρτυρά τη σχέση του με τη θάλασσα και το νερό.
Στην Κω Μεροπίδα όλος αυτός ο χώρος αποτελούσε μέρος μιας ρηχής θάλασσας. Πριν από 6000 χρόνια από τη γέννηση του Χριστού αυτή η γη ήταν θάλασσα, το βασίλειο του Πρωτέα το οποίο ανέτρεψε ο Γενάρχης Ηρακλής με τις σπουδαίες, καινοτόμες υδρογεωλογικές γνώσεις του.
Σήμερα η σύνθεση περιβάλλεται από νησίδα με ξενικό, για την τοπική χλωρίδα εισαγμένο γκαζόν και με αυξημένες ανάγκες σε νερό, σε μια περίοδο που τα υδρικά αποθέματα του νησιού δοκιμάζονται ή ακόμη έχουν μειωθεί δραματικά.
Όλα ρέουν, όλα πεθαίνουν, όλα ξαναγεννιούνται, αιώνια...
Γεωδίφης
Παιδί της Ρέας
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ
