Το ταξίδι δεν τελειώνει εδώ...
Το ταξίδι δεν τελειώνει εδώ. Το ήθος , η αγάπη , το πάθος σου για το νησί, τον Δίκαιο τόπο σου, οι ιστορίες και ο ορθολογισμός σου πάντα θα μας συντροφεύουν, Μάνο Μαστρογιώργη...
Κοιτάζοντας πίσω, θυμάμαι την περιήγηση πάνω στο ρήγμα του Κοκκινόνερου, στο Παλιό Πυλί, στο Ασφενδιού, στα μεταλλεία του Ασώματου, στο Ασημόχωμα και πόσα άλλα από μία λίστα χωρίς τέλος. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το να είμαστε εκεί. Δεν υπήρχε άλλος χρόνος...
Μόνος σου δεν ήθελες να αλλάξεις τον κόσμο, αλλά επιδίωκες να γίνουν γνωστά όσα δεν έδιναν τη δέουσα προσοχή οι συνάνθρωποι μας. Αυτή η γενιά, η γενιά μας των ανθρώπων που ωφελήθηκαν, πρέπει πάντα να είναι οι πρωτοπόροι και να κοιτάζουν προς τους νέους... αυτό πάντα είχες στο νου σου. Τα βήματα σου τελικά έγιναν το πάθος ομάδων περιηγητών που σήμερα απολαμβάνουν τον φυσικό, ξεχασμένο κόσμο του νησιού.
Όπως οι πρωτοπόροι του παρελθόντος, ήσουν ένας δημιουργικός άνθρωπος που άνοιγε νέους δρόμους καθημερινά στα βουνά, στους βράχους και τη σκέψη.
Αν και Δάσκαλος, ιστορία δεν σήμαινε για σένα ημερομηνίες, αναφορές και σχολικά βιβλία· ήταν το ακατανίκητο πρωτοποριακό πνεύμα του καθενός μας.
Δεν ήταν εύκολο στην Κω των αριθμών μιας άλογης, δύστροπης, παμφάγας ανάπτυξης να είσαι πρωτοπόρος αλλά ήταν συναρπαστικό. Δεν θα άλλαζες ούτε μια στιγμή, ούτε τη χειρότερη, με όλα τα πλούτη του κόσμου μου είχες πει στο Μονάγρι μια συννεφιασμένη, «καταθλιπτική» κατά τα άλλα μέρα. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το να είμαστε εδώ , στη φύση το σπίτι μας, δεν υπήρχε χρόνος για τίποτα άλλο, παρά μόνο για αυτό που λάτρευες χωρίς άλλη σκέψη.
Λίγοι μπορούν να συλλογιστούν χωρίς να νιώσουν τον ενθουσιασμό σου. Σαν ένας άλλος John Muir, τα βουνά, τα μονοπάτια, οι πέτρες, τα εκθέματα σε καλούσαν και έπρεπε με κάθε τρόπο να είσαι εκεί, όπως μας είχες εξομολογηθείς στον Χόφτη του Αμανιού τότε που είχαμε σταθεί να πιούμε λίγο νερό μαζί με τον συνοδοιπόρο Γιάννη Κασσιώτη.
Η κρυστάλλινη, καθαρή, μεθοδική σου σκέψη ως επίτευγμα της πρακτικής ενέργειας, εμπειρίας και τεχνικής δεξιότητας, της αγάπης για τον τόπο σου, σε έκαναν υπερβολικά σχολαστικό στις αναφορές σου, πρωτοπόρο σε έναν γριφώδη, άγνωστο τομέα και όπου πίστευες ότι θα μπορούσες να αντιμετωπίσεις την τεράστια πρόκληση έχοντας την ευκαιρία να κάνεις κάτι καλό, χρήσιμο σε άγονες , δύσκολες, τυφλές χωρίς διέξοδο καμιά φορά γεωδιαδρομές, και όχι απλώς να είσαι όπως όλοι οι άλλοι.