Πώς έζησα τον σεισμό της 21ης Ιουλίου 2017;
«Έχω περάσει και άλλους σεισμούς στην Αθήνα, το 1981,το 1999 αλλά αυτό που έζησα ήταν πρωτοφανές» ολοκληρώνει, προσπαθώντας να εξηγήσει ότι η ιστορία του δεν είναι προϊόν πανικού ή φαντασίας.
Η συγκλονιστική μαρτυρία του Κώστα, είναι μία από τις τόσες που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό.
Το σπίτι του Κώστα βρίσκεται 300 μέτρα βορειοανατολικά από την τοποθεσία Παλιόμυλος, στα Τσαΐρια. Λίγα μέτρα πιο ανατολικά περνά το ρέμα Βουρίνα [Curu Dere]. Ο Κώστας ήταν μόλις 16 χιλιόμετρα από το επίκεντρο του σεισμού, στην εξοχή της Κω. Η τοποθεσία έχει υψόμετρο 10 μέτρα από την στάθμη της θάλασσας. Δίχως οικοδομές γύρω, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί στρατηγικής σημασίας για να παρατηρήσει κανείς την επίθεση των σεισμικών κυμάτων από την απέναντι μικρασιατική ακτή.
Η στιγμή του κύριου σοκ τον βρήκε σε μονοκατοικία που έχει κατασκευαστεί με τις τελευταίες αντισεισμικές προδιαγραφές του νησιού, όμως σε χαλαρά αμμοαργιλώδη εδάφη όπως τα περισσότερα στην πεδιάδα της Κω.
Ο Κώστας εκείνη την στιγμή παρατηρούσε χωρίς να θέλει ένα υλικό που οριακά άγγιξε το όριο θραύσης αλλά επανήλθε. Τι θα μπορούσε να συμβεί άν η αυλή εκείνη την νύκτα έσπαγε; Τότε αυτόματα σήμαινε ότι το μέγεθος του σεισμού είχε ξεπεράσει το όριο που μπορεί να αντέξουν τα πιο αντισεισμικά κτίρια μας. Επιπλέον καλά κτίρια χτισμένα σε βραχώδες έδαφος θα περνούσαν μια σκληρή δοκιμασία. Κτιριακές εγκαταστάσεις με πάνω από δύο ορόφους θα έλεγχαν τις αντοχές τους. Για σπίτια πάνω σε σαθρά εδάφη χωρίς αντισεισμική θωράκιση το αποτέλεσμα θα ήταν οδυνηρό.
Αν ο σεισμός χτυπούσε το πρωί με κόσμο στο ιστορικό κέντρο της πόλης, σε στενούς δρόμους, ίσως θα ήμασταν αντιμέτωποι με απερίγραπτες σκηνές.
Αν τα ρευστοποιημένα εδάφη στο Ψαλίδι και στο Λιμάνι εμφανίζονταν σε δομημένο περιβάλλον με υψηλό υδροφορέα όπως της Λάμπης, του Τιγκακιού και άλλων παράκτιων κοινοτήτων του νησιού τότε θα μπορούσαμε να δούμε καταρρεύσεις οικοδομών.
Αν το σεισμικό επίκεντρο ήταν κοντύτερα στην ξηρά ή ακόμη χειρότερα στην στεριά του νησιού το αποτέλεσμα της δοκιμασίας ίσως ήταν ολέθριο για τους κατοίκους και τους φιλοξενούμενους.
Αν ο σεισμός είχε εκδηλωθεί λίγο μέτρα πιο ανατολικά, σε βαθύτερο χώρο; Τότε το τσουνάμι με μαθηματική ακρίβεια θα ήταν αρκετά ψηλότερο, πιο ισχυρό από αυτό που χτύπησε τις ακτές της Κω και της Αλικαρνασσού. Αν είχε συμβεί μεσημέρι με κόσμο στην παραλία, δεν είμαι σε θέση να φανταστώ το τι θα ακολουθούσε.
Αν το σεισμογόνο ρήγμα ήταν το Ula-Oren, μία τεκτονική δομή μεγαλύτερη σε γεωμετρία και μήκος; Το συμβάν θα μπορούσε να προκαλέσει μεγαλύτερη ανύψωση των απέναντι μικρασιατικών οροσειρών με καθίζηση δεκάδων εκατοστών στον πυθμένα της ακτής οπότε οι καταστάσεις που θα αντιμετωπίζαμε θα ήταν πολύ διαφορετικές με πιθανές τραγικές επιπτώσεις για όλους.
Αν είχε μολυνθεί το νερό της πόλης; Αν είχαμε εκρήξεις, πυρκαγιές ή ασθένειες; Αν είχε ξυπνήσει κάποιο ηφαίστειο της περιοχής; Στα παραπάνω «αν» θα μπορούσαν να προστεθούν άλλοι τόσοι προβληματισμοί. Τελικά μήπως παρενέβη στο διπλό χτύπημα η «Θεά Τύχη»;
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ημερολόγιο ενός προαναγγελθέντος σεισμού», Β' Έκδοση, σελίδες 5-7.
Γεωδίφης
5 χρόνια μετά :Το «Ημερολόγιο Ενός Προαναγγελθέντος Σεισμού»σε Β΄Έκδοση [e-book], μπορείτε να κατεβάσετε το βιβλίο από τον παρκάτω σύνδεσμο....