Ήταν αυτό το βαρύτερο ζώο στη Γη;

Με τα πυκνά, βαριά οστά του, ο Perucetus μπορούσε να αναζητήσει τροφή μόνο σε ρηχά νερά.

Οι επιστήμονες εντόπισαν ένα νέο υποψήφιο για το βαρύτερο ζώο στον πλανήτη Γη. Είναι μια αρχαία, εξαφανισμένη από καιρό φάλαινα που θα είχε  κοντά στους 200 τόνους. 

Μόνο μερικά από τα πολύ μεγαλύτερα δείγματα γαλάζιας φάλαινας μπορεί να συναγωνίζονταν το βάρος της, λένε οι ερευνητές. Τα απολιθωμένα οστά του πλάσματος ανασκάφηκαν στην έρημο στο νότιο Περού, επομένως του δόθηκε το όνομα Perucetus colossus. 

Η χρονολόγηση των ιζημάτων γύρω από τα υπολείμματα υποδηλώνει ότι έζησε περίπου 39 εκατομμύρια χρόνια πριν. «Τα απολιθώματα ανακαλύφθηκαν στην πραγματικότητα πριν από 13 χρόνια, αλλά το μέγεθος και το σχήμα τους σήμαινε ότι χρειάστηκαν τρία χρόνια μόνο για να φτάσουν στη Λίμα (πρωτεύουσα του Περού), όπου έχουν μελετηθεί από τότε», είπε ο Δρ Έλι Άμσον, συνεργάτης στην ομάδα ανακάλυψης με επικεφαλής τον παλαιοντολόγο Dr Mario Urbina. 

Χρειάστηκε μια τεράστια προσπάθεια για να βγάλουμε τα οστά από τον σκληρό βράχο της ερήμου.Δεκαοκτώ οστά ανακτήθηκαν από το θαλάσσιο θηλαστικό - έναν πρώιμο τύπο φάλαινας γνωστό ως βασιλοσαύριο. Αυτά περιελάμβαναν 13 σπόνδυλους, τέσσερις νευρώσεις και μέρος ενός οστού ισχίου. 

Αλλά ακόμη και με αυτά τα αποσπασματικά στοιχεία και την ηλικία τους, οι επιστήμονες ήταν ακόμα σε θέση να αποκρυπτογραφήσουν ένα τεράστιο μέρος σχετικά με το πλάσμα. Συγκεκριμένα, είναι προφανές ότι τα οστά ήταν εξαιρετικά πυκνά, που προκλήθηκαν από μια διαδικασία γνωστή ως οστεοσκλήρωση, κατά την οποία γεμίζονται οι εσωτερικές κοιλότητες. 

Τα οστά ήταν επίσης υπερμεγέθη, με την έννοια ότι είχαν επιπλέον ανάπτυξη στις εξωτερικές επιφάνειές τους - κάτι που ονομάζεται παχυόστωση. Αυτά δεν ήταν χαρακτηριστικά ασθένειας, είπε η ομάδα, αλλά μάλλον προσαρμογές που θα έδιναν σε αυτή τη μεγάλη φάλαινα τον απαραίτητο έλεγχο άνωσης όταν αναζητούσε τροφή σε ρηχά νερά. 

Παρόμοια χαρακτηριστικά των οστών παρατηρούνται, για παράδειγμα, σε σύγχρονες αγελάδες ή θαλάσσια πλάσματα, τα οποία κατοικούν επίσης σε παράκτιες ζώνες σε ορισμένα μέρη του κόσμου. 

Ο Perucetus θα ήταν πιο κοντός από τη μέση γαλάζια φάλαινα αλλά πολύ πιο βαρύς. «Κάθε σπόνδυλος ζυγίζει πάνω από 100 κιλά, κάτι που είναι εντελώς συναρπαστικό», είπε η συνάδελφος Δρ Ρεμπέκα Μπένιον από το Βασιλικό Βελγικό Ινστιτούτο Φυσικών Επιστημών στις Βρυξέλλες. «Χρειάστηκαν αρκετοί άνδρες για να τους μεταφέρω στη μέση του δαπέδου του μουσείου για να κάνω κάποια τρισδιάστατη σάρωση. Η ομάδα που τρύπησε στο κέντρο μερικών από αυτούς τους σπονδύλους για να υπολογίσει την οστική πυκνότητα – το οστό ήταν τόσο πυκνό, που έσπασε το τρυπάνι στην πρώτη προσπάθεια». 

Όταν έρχονται αντιμέτωποι με έναν σκελετό ενός από καιρό εξαφανισμένου είδους, οι επιστήμονες χρησιμοποιούν μοντέλα για να προσπαθήσουν να ανασυνθέσουν το σχήμα του σώματος και τη μάζα του ζώου. Το κάνουν αυτό με βάση όσα γνωρίζουν για τη βιολογία συγκρίσιμων ζωντανών πλασμάτων. 

Πόσο βαρύ ήταν;

Προβλέπεται ότι το Perucetus θα είχε μήκος περίπου 17-20 μέτρα, κάτι που δεν είναι εξαιρετικό. Αλλά η οστική του μάζα από μόνη της θα ήταν κάπου μεταξύ 5,3 και 7,6 τόνων. Και μέχρι να προσθέσετε όργανα, μύες και λίπος, θα μπορούσε να ζυγίζει –ανάλογα με τις υποθέσεις– μεταξύ 85 και 320 τόνων. 

Τα οστά θα εκτεθούν στη Λίμα για να γιορτάσουν την περιγραφή τους σε επιστημονικό περιοδικό ο Δρ Άμσον, επιμελητής στο Κρατικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Στουτγάρδης της Γερμανίας, χρησιμοποιεί έναν μέσο αριθμό 180. 

Σε αυτή την κλίμακα ήταν οι μεγαλύτερες μπλε φάλαινες που καταγράφηκαν. «Αυτό που μας αρέσει να πούμε είναι ότι ο Perucetus βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τη γαλάζια φάλαινα», είπε στο BBC News. «Αλλά δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι το άτομο μας ήταν ιδιαίτερα μεγάλο ή μικρό. πιθανότατα ήταν μόνο μέρος του γενικού πληθυσμού. Αξίζει λοιπόν να έχουμε κατά νου ότι όταν χρησιμοποιούμε τη διάμεση εκτίμηση, είναι ήδη στα ανώτερα όρια αυτού που μπορούν να μετρήσουν οι μπλε φάλαινες».

Οι μεγαλύτεροι δεινόσαυροι μπορεί να είχαν βάρος περίπου 100 τόνους. Ένα από τα δείγματα σύγκρισης που χρησιμοποίησε η ομάδα στις έρευνές της είναι μια μπλε φάλαινα που θα είναι πολύ οικεία σε όποιον έχει επισκεφτεί το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο. 

Με το παρατσούκλι Hope, ο σκελετός αυτού του ζώου πήρε τη θέση του στο ίδρυμα όταν το κρέμασαν από την οροφή στην κύρια αίθουσα το 2017. Ωστόσο, πριν εγκατασταθεί, ο σκελετός σαρώθηκε και περιγράφηκε με μεγάλη λεπτομέρεια και είναι τώρα μια σημαντική πηγή δεδομένων για τους επιστήμονες σε όλο τον κόσμο. 

Ελπίδα

Ο σκελετός της φάλαινας του Λονδίνου είναι μια βασική πηγή για τους επιστήμονες σε όλο τον κόσμο. Στη ζωή, η σκελετική μάζα του Perucetus θα ήταν δύο έως τρεις φορές μεγαλύτερη από αυτή του Hope[Ελπίδα], παρόλο που το θηλαστικό του Λονδίνου ήταν αρκετά πέντε μέτρα μακρύτερο. 

Οι μεγαλύτερες μπλε φάλαινες μπορούσαν να φτάσουν τους 200 τόνους, αλλά αυτό ήταν πριν από την εμπορική φαλαινοθηρία.

Ο Richard Sabin, ο επιμελητής θαλάσσιων θηλαστικών στο NHM, είναι ενθουσιασμένος με το νέο εύρημα και θα ήθελε πολύ να φέρει κάποια πτυχή του στο Λονδίνο για προβολή. «Πήραμε χρόνο για να ψηφιοποιήσουμε την Ελπίδα – για να μετρήσουμε όχι μόνο το βάρος των οστών αλλά και το σχήμα τους, και η φάλαινα μας έχει γίνει πλέον κάτι σαν λίθος δοκιμών για τους ανθρώπους», είπε. 

«Δεν κολλάμε σε ετικέτες – όπως «ποιο ήταν το μεγαλύτερο δείγμα;» – γιατί ξέρουμε ότι η επιστήμη κάποια στιγμή θα συνοδεύεται πάντα με νέα δεδομένα. 

«Αυτό που είναι εκπληκτικό για το Perucetus είναι ότι είχε τόση μάζα πριν από περίπου 30 εκατομμύρια χρόνια, όταν πιστεύαμε ότι ο γιγαντισμός εμφανίστηκε σε φάλαινες μόλις πριν από 4,5 εκατομμύρια χρόνια».

Γεωδίφης 

Με πληροφορίες από το περιοδικό Nature, geologyscience.konfidenciale.com

Περισσότερα,

1.A heavyweight early whale pushes the boundaries of vertebrate morphology

Giovanni Bianucci, Olivier Lambert, Mario Urbina, Marco Merella, Alberto Collareta, Rebecca Bennion, Rodolfo Salas-Gismondi, Aldo Benites-Palomino, Klaas Post, Christian de Muizon, Giulia Bosio, Claudio Di Celma, Elisa Malinverno, Pietro Paolo Pierantoni, Igor Maria Villa & Eli Amson

2.https://www.nature.com/articles/s41586-023-06381-1