Η Αφροδίτη του ουρανού

Πέρα από τον Όλυμπο των μύθων, η επιφάνεια του ουράνιου σώματος της Αφροδίτης.

Η Αφροδίτη είναι στον ουρανό της Γης, η «Ουράνια» των αρχαίων Ελλήνων αρκετά φωτεινή ώστε να είναι ορατή χωρίς βοήθεια, καθιστώντας την έναν από τους κλασικούς πλανήτες που μοιάζουν με αστέρια που οι ανθρώπινοι πολιτισμοί γνώρισαν και εντόπισαν σε όλη την ιστορία, ιδιαίτερα ως το 3ο φωτεινότερο αντικείμενο στον ουρανό της Γης μετά τον Ήλιο και τη Σελήνη.

Δύο αστέρια, ο Φώσφορος και ο Έσπερος

Επειδή οι κινήσεις της Αφροδίτης φαίνονται να είναι ασυνεχείς [εξαφανίζεται λόγω της γειτνίασής της με τον Ήλιο, για πολλές μέρες κάθε φορά, και μετά επανεμφανίζεται στον άλλο ορίζοντα], ορισμένοι πολιτισμοί δεν αναγνώρισαν την Αφροδίτη ως μια ενιαία οντότητα. Αντίθετα, υπέθεσαν ότι ήταν δύο ξεχωριστά αστέρια σε κάθε ορίζοντα: το πρωινό και το βραδινό αστέρι. 

Η Αφροδίτη ως πλανήτης πήρε το όνομά της από τη ρωμαϊκή θεά Venus. 

Για τους Έλληνες αυτή ήταν η Αφροδίτη, για τους Αιγύπτιους η θεά Ίσις και για τους Φοίνικες η θεά Αστράτη.Ωστόσο, μια σφραγίδα κυλίνδρου από την περίοδο Τζεμντέτ Νασρ και η πλάκα Αφροδίτης του Αμμισαντούκα από την Πρώτη Βαβυλωνιακή δυναστεία δείχνουν ότι οι αρχαίοι Σουμέριοι γνώριζαν ήδη ότι τα αστέρια του πρωινού και του βραδινού ήταν το ίδιο ουράνιο αντικείμενο. 

Στην Παλαιά Βαβυλωνιακή περίοδο, ο πλανήτης Αφροδίτη ήταν γνωστός ως Ninsi'anna, και αργότερα ως Dilbat. Το όνομα Ninsi'anna μεταφράζεται σε «θεϊκή κυρία, φωτισμός του ουρανού», που αναφέρεται στην Αφροδίτη ως το πιο φωτεινό ορατό «άστρο». Οι προηγούμενες συλλαβές του ονόματος γράφονταν με το σφηνοειδές σημάδι si4 [SU, δηλαδή «να είσαι κόκκινος»], και η αρχική σημασία μπορεί να ήταν «θεϊκή κυρία της ερυθρότητας του ουρανού», σε σχέση με το χρώμα του πρωινού και  του βραδινού ουρανού.

Οι Κινέζοι ιστορικά αναφέρονταν στην πρωινή Αφροδίτη ως «η Μεγάλη Λευκή» και τη βραδινή Αφροδίτη ως «η Εξαιρετική Δύση» . 

Οι αρχαίοι Έλληνες αρχικά πίστευαν ότι η Αφροδίτη ήταν δύο ξεχωριστά αστέρια: ο Φώσφορος, το πρωινό αστέρι, και ο Έσπερος, το βραδινό αστέρι.

Ένα ενιαίο ουράνιο σώμα

Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος απέδωσε τη συνειδητοποίηση ότι ήταν ένα μοναδικό αντικείμενο στον Πυθαγόρα τον 6ο αιώνα π.Χ ενώ ο Διογένης Λαέρτιος υποστήριξε ότι ο Παρμενίδης στις αρχές 5ου αιώνα π.Χ ήταν πιθανώς υπεύθυνος για αυτήν την ανακάλυψη.

Αν και αναγνώρισαν την Αφροδίτη ως ένα ενιαίο αντικείμενο, οι αρχαίοι Ρωμαίοι συνέχισαν να προσδιορίζουν την πρωινή όψη της Αφροδίτης ως Εωσφόρο, κυριολεκτικά «Φωτοφόρος» και τη βραδινή όψη ως Εσπερινός και τα δύο είναι μεταφράσεις από τις παραδοσιακές ελληνικές ονομασίες τους. 

Τον δεύτερο αιώνα, στην εκπληκτική αστρονομική πραγματεία του ο Πτολεμαίος θεώρησε ότι τόσο ο Ερμής όσο και η Αφροδίτη βρίσκονταν μεταξύ του Ήλιου και της Γης. 

Ο σπουδαίος Πέρσης αστρονόμος Αβικέννας του 11ου αιώνα ισχυρίστηκε ότι παρατήρησε μια διέλευση της Αφροδίτης [αν και υπάρχει κάποια αμφιβολία γι' αυτό], την οποία οι μεταγενέστεροι αστρονόμοι θεώρησαν ως επιβεβαίωση της θεωρίας του Πτολεμαίου.

Γεωδίφης με πληροφορίες από την ΝΑΣΑ, Βικιπαίδεια και την Brittanica