Στην Κηπούπολη της Κω...

Στα Αφροδίσια έξω από το αρχαίο τείχος, στην ακτή του βάλτου των αρχαίων ταξιδευτών και θαλασσοπόρων, κοντά στο ιερό του μισού θεού Ηρακλή του Καλλίνικου με μνήμες από το ερειπωμένο χθες.

Στην Piccola Roma  της Κω,  στο καμάρι της βυζαντινής Κω, στη Βασιλική του Λιμανιού, στον πρώτο μεγάλο ναό αφιερωμένο στον Άη Γιώργη, στους Αη Γιώργηδες της μεσαιωνικής Χώρας, στον έρημο γεμάτο σκέψεις και προβληματισμούς χώρο της αρχαίας Αγοράς και της μεγαλοπρεπούς Συνοικίας του Λιμανιού. 

Στα βήματα της Κω Μεροπίδας, του Κάδμου, της Αρτεμισίας, του Απελλή, του Ηρώνδα, του Θεόκριτου, του Φιλητά, του Πτολεμαίου Φιλάδελφου, του Μέγη, του Γαΐου Στερτίνιου Ξενοφώντα, του Herzog, Paton, Laurenzi, Morricone, του Παντέλογλου και του Ζαρράφτη.

Το να περπατάς στην Κηπούπολη της Κω μπορεί να έχει χάσει τη χάρη, όμως η ομορφιά της σε καμία περίπτωση δεν σε αφήνει να μείνεις στον 21ο αιώνα.

Γιατί η κληρονομιά των Ασκληπιάδων, των δεινών «χακεράδων» των μυστικών του φυσικού κόσμου, του Ιπποκράτη Β’ και της Μεγάλης Ιατρικής Σχολής είναι παντού γύρω σου. Όλα έχουν μία φυσική αιτία.

Στα χαλάσματα από το ένδοξο χθες η αύρα σηκώνεται σε χαϊδεύει και σου λέει: «Δες φίλε τους εξαιρετικούς μύστες, δημιουργούς, πειρατές του πνεύματος, τους δίφες που είχαν το ταλέντο, το κουράγιο να εγγράψουν το παρόν τους στο δικό σου». 

Ο ορισμός της αιωνιότητας που σβήνει σε μία ψωριασμένη, βασανισμένη χωρίς ενοχές δική μας καθημερινότητα.

Γεωδίφης

Παιδί της Ρέας