O Κάρολος Ντίκενς και η Μικρή Εποχή των Παγετώνων

«Ο δρόμος που χαράζει ένας άνθρωπος στη ζωή του με τις πράξεις του, έχει πάντα ένα ορισμένο τέλος. Κι αν δεν αλλάξει δρόμο,τότε ίδιο κι απαράλλαχτο μένει και το τέλος του.Αν, όμως, αλλάξει και πάρει δρόμο αλλιώτικο,τότε θ’ αλλάξει και το τέλος του», Κάρολος Ντίκενς(1812-1870).

Παγωμένος Τάμεσης από τον Abraham de Hondt, γύρω στο 1684 ( Wikimedia Commons).

Ο Κάρολος Ντίκενς, ένας από τους πιο διάσημους Άγγλους μυθιστοριογράφους, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1812. 

Ήταν μόνο 31 ετών, όταν άρχισε να γράφει το A Christmas Carol, τον Σεπτέμβριο του 1843. Το βιβλίο εκδόθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1843. Η νουβέλα αφηγείται την ιστορία του Εμπενίζερ Σκρουτζ, ενός ιδιόρρυθμου γέρου που βρίσκει τη σωτηρία μέσα από τις επισκέψεις 3 φαντασμάτων των Χριστουγέννων [φάντασμα των περασμένων Χριστουγέννων, του παρόντος χρόνου, και το φάντασμα των Χριστουγέννων που ακόμα δεν έχει έρθει].

Ο Σκρουτζ, μέσα από τη μαγική του πένα του Ντίκενς,αργότερα έγινε πασίγνωστος, ως συνώνυμο της φιλαργυρίας.

Ο Ντίκενς χωρίζει την ιστορία σε πέντε  «καταστάσεις», όπου περιγράφει το βίαιο χειμώνα και τη φρίκη της κοινωνικής ανισότητας. Ο Σκρουτζ θεωρείται ότι είναι η ίδια η ενσάρκωση του χειμώνα: «Δεν υπάρχει πικρότερος άνεμος που φύσηξε,το χιόνι που έπεφτε ήταν το πιο αποφασισμένο για το σκοπό του, η βροχόπτωση ήταν έντονη».

Ο Ντίκενς περιγράφει την κακοκαιρία σε πολλά μέρη του βιβλίου: «... στους δρόμους της πόλης το πρωί των Χριστουγέννων, οι άνθρωποι είχαν να αντιμετωπίσουν το χιόνι από το πεζοδρόμιο μπροστά από τις κατοικίες τους, καθώς και από τις κορυφές των σπιτιών τους...».

Ο Ντίκενς μεγάλωσε κατά τη διάρκεια των ψυχρότερων χρόνων της Μικρής Εποχής των Παγετώνων, μεταξύ 1805 έως 1820. Πολλές από τις ιστορίες των Χριστουγέννων που είναι δημοφιλείς σήμερα γράφτηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και τα τοπία του χειμώνα συνήθως απεικονίζονται από καλλιτέχνες όπως ο Pieter Bruegel, Χέντρικ Άβερκαμπ και ο Abraham de Hondt.

Η Μικρή Εποχή των Παγετώνων [LIA] ήταν μια περίοδος που εκτείνεται από το πρώτο μισό του 14ου αιώνα, μέσα από τα μέσα του 19ου αιώνα, κατά τη διάρκεια της οποίας το βόρειο ημισφαίριο υπέφερε από σοβαρούς και παρατεταμένους κρύους χειμώνες. Η περίοδος μεταξύ 1600 και 1800 σηματοδοτεί το μέγιστο της Μικρής Εποχή των Παγετώνων.

Τα ηφαίστεια είναι μια πιθανή αιτία για την LIA. Η έκρηξη του ηφαιστείου Tambora στις 10 Απριλίου 1815, απελευθέρωσε 2 εκατομμύρια τόνους από τέφρα και θείο στην ατμόσφαιρα. Η επόμενη χρονιά ήταν γνωστή ως «η χρονιά χωρίς καλοκαίρι».

Ο Κάρολος Λάιελ περιγράφει την έκρηξη στο βιβλίο του «Αρχές της Γεωλογίας»...«Μεγάλες εκτάσεις καλύφθηκαν από λάβα, αρκετά ρεύματα των οποίων, εξέρχονταν από τον κρατήρα του βουνού Tomboro, έφταναν μέχρι τη θάλασσα. Ήταν τόσο βαριά η στάχτη που έπεφτε, που έσπασε σπίτι ενός κατοίκου στο Bima, σαράντα μίλια ανατολικά του ηφαιστείου, καθώς και πολλές άλλες κατοικίες υπέστησαν καταστροφές ... Το σκοτάδι που προέκυψε στη διάρκεια της ημέρας από τις στάχτες στην Java ήταν τόσο βαθύ, κανείς δεν είχε ποτέ δει πιο σκοτεινή νύχτα».

Ο Ντίκενς αναζωογόνησε τις παραδόσεις των Χριστουγέννων και την βικτοριανή Αγγλία. Για πολλούς ο «Ντίκενς ήταν τα Χριστούγεννα». Αλλά συνέβαλε επίσης στην αύξηση της δημοτικότητας της γεωλογίας με τη δημιουργία ιδεών και εικόνων για δημόσια χρήση/κατανάλωση, όπως έκανε στο βιβλίο του «Ψυχρό σπίτι», με την περιγραφή του στους δρόμους του Λονδίνου, όπου περιπλανιόνταν αρχαίες σαύρες, τα ηφαίστεια και τους σεισμούς που συγκλόνισαν τη γη.

Γεωδίφης

Πηγές:

1.Βικιπαίδεια

2.Ιστοσελίδα, paleonerdish.wordpress.com

Τρίτος επισκέπτης του Σκρουτζ, από τον John Leech, 1843.

Αναθεωρημένο βάθος της Μικρής Εποχής των Παγετώνων, ποικίλλει μεταξύ των διαφόρων μελετών ( Wikimedia Commons).