Στην γη του Κάρδαμου
Από κοντά μύλοι στην αλλουβιακή κοιλάδα της Καρδάμαινας,δεκαετία ΄20.
Στα υψώματα ενός από τους πιο τουριστικούς προορισμούς της χώρας μας έχουν βρεθεί ίχνη από οικισμούς που πάνε πίσω 8000 χρόνια, τότε που η μεγάλη πεδιάδα της γης του Κάρδαμου ακόμη δεν υπήρχε κυρίως λόγω διεργασιών της κλιματικής αλλαγής.
Η εύφορη και πλούσια πεδιάδα κατοικήθηκε, εγκαταλείφθηκε και ξανακατοίκηθηκε διαφορες «στιγμές» της πρόσφατης γεωλογικής ιστορίας της, λόγω των εύφορων εδαφών, όμως φιλικών σε σεισμικές δονήσεις.
Οι Μύλοι της φωτογραφίας εξακολουθούν να υπάρχουν...μέχρι τις μέρες μας.
Οι διάφορες ευμολογίες για την ονομασία του χωριού είναι αμφισβητήσιμες [Ν.Ζάρακας].
Η σύνδεση της με το κάρδαμον παραμένει αμφίβολη.
Δεν αποκλείεται να πρόκειται για δανεισμένη λέξη, όπως και άλλες ονομασίες φυτών σε -άμον (πρβλ. δίκταμον, σήσαμον). Μία παρόμοια λέξη μαρτυρείται και στη Μυκηναϊκή στον πληθυντικό kadamija.
Κάρδαμος στην λατινική nasturtium ή ο σπόρος του, ο οποίος τρώγονταν όπως η μουστάρδα, σινάπι από τους Πέρσες[Ξενοφώντας].
Στην βοτανική κάρδαμος είναι κοινή ονομασία φυτών της οικογένειας τών σταυρανθών.
Υπάρχει η φράση «βλέπω κάρδαμα»- έχω όψη άγρια, ξινισμένη, όπως αυτός που τρώει κάρδαμο (Αριστοφάνης) και παροιμία «ὅσῳ διαφέρει σῡκα καρδάμων» που λέγεται για τα μηδαμινά πράγματα.
Στην νεοελληνική υπάρχει και η καρδαμούρα, από το καρδαμώνω.
Γεωδίφης
Με πληροφορίες από το Ελληνικό Μονόγλωσσο λεξικό
