Το τελευταίο γράμμα

David Bowie, 1973. 

Θα πεθάνω... Ξέρω ότι απομένουν λίγοι μήνες μέχρι το τέλος της επίγειας εμπειρίας μου...

Τι κάνω; Απελπίζομαι, πέφτω σε κατάθλιψη, απορρίπτω την ιδέα του θανάτου και προσποιούμαι ότι δεν υπάρχει ασθένεια;

Ή αποφασίζω να νικήσω τον θάνατο... Το αποφασίζω με την ψυχή μου, γιατί μόνο η ψυχή και η καρδιά μου μου δίνουν την έμπνευση να συνθέσω μουσική, όπως κάνω 50 χρόνια...

Μετράω τις ώρες που μου απομένουν και, όπως μου λένε οι γιατροί, μπορώ να προβλέψω, με ένα ορισμένο περιθώριο, την ημερομηνία του θανάτου μου. Η κυκλοφορία της τελευταίας μου δουλειάς έχει οριστεί για τις 8 Ιανουαρίου 2016, τα 69α γενέθλιά μου.

Δουλεύω μέρα νύχτα, έχω χρόνο να συνθέσω, να τελειοποιήσω, να ερμηνεύσω, να ηχογραφήσω στο στούντιο και να κάνω βίντεο... Το κάνω όσο πιο γρήγορα γίνεται, γιατί δεν θέλω το πρόσωπό μου να δείχνει το σημάδι του θανάτου που, κοροϊδευτικά, κουρεύει το σώμα μου χωρίς να μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου...

Μα σε προκαλώ, θάνατε... Ανάθεμα, αν δεν σε προκαλέσω!

Προκάλεσα και κέρδισα τον κόσμο των θαυμαστών στα 70s με το καμάρι της αμφισημίας... Αγαπούσα τους άντρες και τις γυναίκες, ήμουν άντρας, γυναίκα, εξωγήινος και τελικά ουράνιο σώμα.

Τι μπορείς να κάνεις, θάνατε, ενάντια στην αιωνιότητα μου, την ιδιοφυΐα μου, την τρέλα μου, τη δημιουργικότητά μου, τη μουσική μου που θα ζει για πάντα;

Είμαι ο Λάζαρος, σκισμένος από τα σημάδια. Θα πεθάνω στο σώμα, αλλά θα ζω για πάντα μέσα από τη μουσική μου.

Έζησα αρκετά για να λάβω ευχές για χρόνια πολλά. Σκέφτηκα ότι δεν θα τα κατάφερνα να δω το άλμπουμ μου να κυκλοφορεί... Επιβίωσα από τις 8 Ιανουαρίου... Και εσύ, αγαπητέ μου δολοφόνε, έχασες!

Σκέψου μόνο, αν δεν μου είχες χτυπήσει την πόρτα, θα έκανα 24 δουλειές, θα είχα καταφέρει να ζήσω μέχρι τα 100 και αντ' αυτού, χάρη σε σένα, είμαι 25!

Ξέρεις... Θα είμαι ελεύθερος σαν πουλί.

David Bowie[1947-2016]