Η ζωή και το έργο του Rodolfo Petracco
Αναζητώντας την σύγχρονη ιστορία της Κω είναι αδύνατον να μην σταθούμε σε κάποιους χαρακτήρες που έχουν δράσει και έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους σε αυτό που παρατηρούμε γύρω μας. Σε ανθρώπους που ανέλαβαν να φτιάξουν την Κω μετά από τον σεισμό του 1933, και δεσμεύτηκαν να την ξαναχτίσουν πιο όμορφη από πριν.
Ένας από αυτούς ήταν ο Τριεστίνος Rodolfo Petracco, για τον οποίο ήδη έχω μιλήσει, ωστόσο λίγα πράγματα είναι γνωστά για την ανθρώπινη και επαγγελματική ιστορία του, ιδίως μετά από τον επαναπατρισμό του '45.
Στην Κω τα χρόνια πριν από τον σεισμό, ο Rodolfo Petracco (1889-1979) είχε πραγματοποιήσει πολλά έργα, απλοποιημένα σε σύγκριση με τον Di Fausto και με ευρέως διαδεδομένο ντεκό άρωμα: ένα από αυτά ήταν το Gelsomino (1928-29, ιπποτικό γοτθικό ξενοδοχείο , χτισμένο ακριβώς στην ώρα του για να φιλοξενήσει τον Ιταλό βασιλιά Vittorio Emanuele III και τους αυλικούς του. Έφτιαξε την Δημοτική Αγορά[1934-1935], το Αρχαιολογικό Μουσείο της Κω[1934-1936], Παλατσίνα του Cafe Grande[1935], εκκλησία Αγ.Νικόλα [1935], το Ασιλο Ινφαντιλε[1935], κατοικία του Δημάρχου (Casa del Podestà), Η Ηλεκτρική Εταιρεία (S.I.E.R.), δηλ. το κτίριο της σημερινής ΔΕΗ, Γραφείο Μηχανικού (Ufficio Tecnico), το Καθολικό Νεκροταφείο και Παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού και πολλά άλλα.
Συνέβαλε επίσης στην οικοδόμηση της Κηπούπολης της Κω μετά από τον σεισμό του 33.Γεννήθηκε στην Τεργέστη στις 24/09/1889, την μάνα του την έλεγαν Φραντσέσκα Kos, τι παράξενη σύμπτωση;
Στα χρόνια της Ρόδου απέσπασε επίσης κάποιες τιμές: Ιππότης του Τάγματος του Στέμματος της Ιταλίας (1931), Ιππότης του Τάγματος του Σ. Σιλβέστρο Παπά (1937), «Δονάτο» τιμής και αφοσίωσης της 1ης τάξης των κυρίαρχων Στρατιωτικών του Τάγματος της Μάλτας (1939).
Από τα έγγραφα που υπήρχαν το 1945 ήταν χήρος, δεν είναι γνωστό πριν από πόσο καιρό και σε ποιες συνθήκες πέθανε η γυναίκα του, ούτε αν είχε μαζί του την οικογένειά του στη Ρόδο.
Όσοι τον γνώριζαν στη Ρόδο τον θυμούνται σαν να έχει μια ακαταμάχητη ευγένεια, πάντα γεμάτη αστεία.Έχοντας επιστρέψει ως πρόσφυγας στην Ιταλία στα τέλη του 1945, ως φιλοξενούμενος για λίγους μήνες της παντρεμένης κόρης του στη Ρώμη, προσλήφθηκε στο γραφείο Πολιτικών Μηχανικών της Φότζια ως διευθυντής κατόπιν αιτήματος του μηχανικού Giovanni Tacconi, πρώην προϊστάμενος της Διεύθυνσης Δημοσίων Έργων στη Ρόδο μηχανικός [1η κατηγορία]: μετά από λίγους μήνες, στις 20 Φεβρουαρίου 1947, ξαναπαντρεύτηκε την Elena Muscio, 10 χρόνια νεότερη από τη Φότζια.
Λίγο αργότερα ο Tacconi έφυγε από τη Foggia για να γίνει επικεφαλής του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών της La Spezia και από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε μια μακρά σειρά προβλημάτων γραφειοκρατίας για τον Petracco: τον Δεκέμβριο του 1948, στην πραγματικότητα, το Υπουργείο LLPP τον ενημέρωσε ότι, αν και κατείχε τον τίτλο του αρχιτέκτονα σύμφωνα με το νόμο, ωστόσο δεν απέκτησε ποτέ πτυχίο αρχιτεκτονικής και επομένως όχι μόνο δεν μπορεί να έχει την 1η κατηγορία, αλλά ερμηνεύοντας την ιδιότητα του εργολάβου οικοδομών σαν πρωτομάστορας, τον υποβιβάζει σε έκτακτο βοηθό [ 3η κατηγορία]. Άρχισε μια πολύχρονη διαμάχη με το Υπουργείο που έληξε μόλις τον 'Ιούνιο του '53 με την οριστική κατάταξη στη Β' κατηγορία ως προσωρινού γεωμέτρη [τοπογράφου] και από τον Δεκέμβριο του '54 τη σταθεροποίηση στο ρόλο του βοηθού τοπογράφου.
Ωστόσο, η σχέση θα παραμείνει συγκρουσιακή ακόμη και αργότερα, τόσο που το '55 του αρνήθηκαν τη μεταφορά στην Τεργέστη και το '56 δεν του δόθηκε η άδεια να δεχτεί το έργο του σχεδιασμού μνημείου πεσόντων που του απένειμε ο δήμος Accadia (FG), «προκειμένου να αποτραπεί η απόσπαση της προσοχής του εν λόγω υπαλλήλου από τα κανονικά του καθήκοντα γραφείου». Συνταξιοδοτήθηκε στα τέλη του 1959, σε ηλικία 70 ετών. Πέθανε στη Ρώμη το 1979.
Ο Petracco φοίτησε στην Κρατική Βιομηχανική Σχολή, όπου το 1909 απέκτησε το πιστοποιητικό Προϊσταμένων Τέχνης (baumeister), τμήματος Διακοσμητικής Ζωγραφικής και από το 1910 έως το 1915 εργάστηκε σε κατασκευαστική εταιρεία οπλισμένου σκυροδέματος στην Τεργέστη. Παντρεύτηκε τη Maria Diebalo την 1η Φεβρουαρίου 1913 και απέκτησαν 2 παιδιά: δεν υπάρχουν άλλα νέα προς το παρόν σχετικά με τη σύζυγό του και τον γάμο του.
Λόγω του προβλήματος μυωπίας το 1911 κηρύχθηκε ακατάλληλος για όπλα, από το 1915 έως το 1918 ασκήθηκε στην Αυστρία ως συνεργάτης στη διαχείριση κατασκευών δημοσίων έργων: από το τέλος του πολέμου έως το 1923 εργάστηκε σε εταιρείες που πραγματοποιούσαν την ανοικοδόμηση και την επέκταση των ναυπηγείων Monfalcone.
Τον Ιούλιο του 1922 απέκτησε το προσόν του «Εξουσιοδοτημένου Κατασκευαστή», που εκδόθηκε από το Τεχνικό Τμήμα της Venezia Giulia, ένα είδος πιστοποίησης που απαιτείται για τη συμμετοχή σε δημόσιους διαγωνισμούς.
Προσλήφθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών και στάλθηκε στη Ρόδο την 1η Νοεμβρίου 1923, αφού εργάστηκε για λίγους μήνες ως καθημερινός υπάλληλος στη Διεύθυνση Δημοσίων Έργων, γραφείο Αρχιτεκτονικής, με καθήκοντα σχεδιαστή για την υποστήριξη του αρχιτέκτονα Florestano. Di Fausto.
Από την άνοιξη του 1927 έως την άνοιξη του 1929 μαζί με τον συνάδελφό του Armando Bernabiti συνεργάστηκε με τον νέο αρχιτέκτονα Pietro Lombardi. Μέλος του PNF-Partito Nazionale Fascista από το 1926, την ίδια χρονιά, με βασιλικό διάταγμα που εξισώνει τον τίτλο του εργολάβου με αυτόν του αρχιτέκτονα, έλαβε εγγραφή στο Μητρώο Μηχανικών και Αρχιτεκτόνων.
Μετά την επιστροφή του Λομπάρντι στη Ρώμη, από τα μέσα του 1929 άσκησε ουσιαστικά τα καθήκοντα του αρχιτέκτονα, που τυπικά αποδίδονταν μόνο από το 1936 (με κατάταξη στην 1η κατηγορία από 1/3/1938).
Τα έτη 1923 έως 1945, από το 1927 και μετά, μαζί με τον Armando Bernabiti, σχεδίασε μια εντυπωσιακή ποσότητα δημοσίων κτιρίων σε όλα τα Δωδεκάνησα, αλλά κυρίως στη Ρόδο, την Κω και τη Λέρο, ασχολούμενοι και με τη σύνταξη των διαφόρων ρυθμιστικών σχεδίων (Ρόδος , Κως , Λέρος, Καρπάθου): από το '33 έως το '38 ανέλαβε από την INCIS τη μελέτη και την κατασκευαστική διαχείριση των οικιστικών κτιριακών παρεμβάσεων που πραγματοποιεί το ινστιτούτο σε Ρόδο, Κω και Λέρο.
Μετά τις 8 Σεπτεμβρίου 1943 δεν εντάχθηκε στο Ρεπουμπλικανικό Φασιστικό Κόμμα, αλλά παρέμεινε στη θέση του ακόμη και υπό γερμανική κατοχή μέχρι την παύση της ιταλικής διοίκησης στα Δωδεκάνησα, που κηρύχθηκε από τη βρετανική στρατιωτική διοίκηση στις 11 Μαΐου 1945: Από τον Μάιο έως τον Δεκέμβριο την ίδια χρονιά η νέα κατοχική διοίκηση τον κράτησε να εργάζεται υπό τις διαταγές της μέχρι τον επαναπατρισμό του τα Χριστούγεννα του '45.
