Οι μέλισσες ιεροί αγγελιοφόροι των θεών

«Εκεί δέ πέριξ τών άναβλυστικών ύδάτων έπετουσαν ολόγυρα αί ξανθα'ι μέλισσαι». Ιάκωβος Ζαρράφτης, Θαλύσια[1906].

Στην αρχαία Ελλάδα, οι μέλισσες τιμούνταν ως θεϊκοί αγγελιοφόροι, στενά συνδεδεμένες με τις Μούσες και το πάνθεον των θεών. Αυτή η ιερή σύνδεση διαπέρασε την ελληνική μυθολογία, τη φιλοσοφία, ακόμη και την ιατρική, τονίζοντας τη σημασία της μέλισσας σε διάφορες πτυχές της ζωής και του πολιτισμού. 

Από τον θρύλο του Δία που γαλουχήθηκε με μέλι στα βρεφικά του χρόνια, μέχρι τις φιλοσοφικές σκέψεις του Αριστοτέλη για τη μελισσοκομία και τις ιατρικές χρήσεις που υποστήριξε ο Ιπποκράτης, οι μέλισσες και το μέλι κατείχαν κεντρική θέση στην αρχαία ελληνική παράδοση. Η μυστική τους σχέση με τη σοφία, την ευγλωττία και την υγεία υπογραμμίζει τον βαθύ σεβασμό και την ευλάβεια που έτρεφαν οι αρχαίοι Έλληνες για τον φυσικό κόσμο και τη σύνδεσή του με το θείο. Αυτή η διαρκής κληρονομιά μας θυμίζει τη βαθιά επίδραση που είχαν οι μέλισσες στον πολιτισμό και τη γνώση του ανθρώπου.

Στην αρχαία Ελλάδα, οι μέλισσες θεωρούνταν ιεροί αγγελιοφόροι των θεών, ιδιαίτερα από τις Μούσες. Οι Μούσες, θεές της τέχνης, της ποίησης και της επιστήμης, έστειλαν μέλισσες στους θνητούς, παραγγέλνοντάς τους να λειαίνουν τα χείλη τους με μέλι  για να τους φέρουν σοφία και ευγλωττία.

Στην ελληνική μυθολογία, ο πατέρας του Δία, ο Κρόνος, ήθελε να τον σκοτώσει ακόμη και πριν γεννηθεί, έτσι η μητέρα του, Ρέα, ​​άλλαξε το βρέφος με έναν βράχο, τον οποίο ο Κρόνος στη συνέχεια κατάπιε ενώ εκείνη παρέσυρε το βρέφος Δία σε μια μυστική σπηλιά στο όρος Δίκτη, στο νησί της Κρήτης. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για το τι συνέβη στη συνέχεια, μια εκδοχή λέει ότι ο Δίας μεγάλωσε σε μια σπηλιά γεμάτη μέλισσες, τις οποίες αργότερα αντάμειψε δίνοντάς τους το χρυσό τους χρώμα.

Σε μια άλλη, η νύμφη Μέλισσα (θεά του μελιού και της μελισσοκομίας), ταΐζει το μωρό Δία μέλι από ιερές μέλισσες και του δίνει γάλα από μια κατσίκα που ονομάζεται Αμάλθεια, η οποία, σε μια άλλη εκδοχή είναι μια νύμφη που εκτρέφει τον Δία. Τέλος πάντων, όποια εκδοχή προτιμάτε, ο Δίας, ο βασιλιάς των Ολύμπιων θεών, ανατράφηκε με μέλι.

Ο Ιπποκράτης (466-377 π.Χ.), «πατέρας της ιατρικής», πίστευε πολύ στη δύναμη του μελιού ως το φάρμακο για την καταπραϋντική των περισσότερων αρχαίων παθήσεων.

Ο Έλληνας φιλόσοφος, Αριστοτέλης (384 - 322 π.Χ.), έγραψε ακόμη και για την τέχνη της μελισσοκομίας στο πρώτο του βιβλίο, «Historia Animalium» (Η Ιστορία των Ζώων).

Την εποχή της συγγραφής του βιβλίου του, οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι μέλισσες δεν παράγουν τα μικρά τους, αλλά τα βρίσκουν στα λουλούδια, ωστόσο ο Αριστοτέλης νόμιζε ότι αναπτύχθηκαν μέσα σε κύτταρα κηρήθρας. Ποτέ δεν κατάλαβε όμως πώς οι μέλισσες έφτιαχναν μέλι και αποφάσισε ότι προερχόταν από την ατμόσφαιρα.

Ο Όμηρος, συγγραφέας της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, κάνει πολλές λεπτομέρειες για την αναζήτηση άγριου μελιού ανάμεσα σε βράχους.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην αρχαία Ελλάδα, οι αθλητές έπιναν νερό με μέλι για να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους.

Ο Πυθαγόρας, αρχαίος μαθηματικός, θεωρούσε το μέλι το ελιξίριο της νεότητας, η κατανάλωσή του ήταν ο σίγουρος τρόπος για τη μακροζωία.

Και πριν από χιλιάδες χρόνια, ιερές μέλισσες, που κατοικούσαν σε μια σπηλιά στην Κρήτη, δημιούργησαν ένα μυστικιστικό μέλι, που λέγεται ότι είναι συστατικό του «ιχώρ», του γαλάζιου αίματος των Ελλήνων Θεών.

Γεωδίφης με πληροφορίες από Britannica, archaeohistories

 Οι μέλισσες δημιουργούν νέκταρ και αμβροσία, τροφή Ελλήνων Θεών. 1911