Σερ Τζον Μάντεβιλ, λεπτομέρεια από χειρόγραφο, αρχές 15ου αιώνα· στη Βρετανική Βιβλιοθήκη (MS. Add. 24,189).
Και από την Έφεσο, οι άνθρωποι περνούν από πολλά νησιά στη θάλασσα, στην πόλη Πάτερα, όπου γεννήθηκε ο Άγιος Νικόλαος, και στη συνέχεια στη Μάρθα, όπου εξελέγη επίσκοπος. Εκεί φυτρώνει καλό και δυνατό κρασί, που οι άνθρωποι το αποκαλούν κρασί της Μάρθας.
Και από εκεί πηγαίνουν στο νησί της Κρήτης, που ο αυτοκράτορας έδωσε κάποτε στους Γενουάτες. Και στη συνέχεια περνούν από τα νησιά Κόλκος και Λάγγο[Κως], των οποίων τα νησιά ήταν κύριος ο Υπόκρας[Ιπποκράτης].
Και μερικοί λένε ότι στο νησί Λάγγο[μεσαιωνική ονομασία της Κω] βρίσκεται ακόμα η κόρη του Υπόκρα, με μορφή και ομοιότητα μεγάλου δράκοντα, που έχει εκατό οργιές μήκος, όπως λένε, γιατί δεν την έχω δει. Και οι άνθρωποι των νησιών την αποκαλούν Κυρία της Γης. Και ξαπλώνει σε ένα παλιό κάστρο, σε μια σπηλιά, και εμφανίζεται δύο ή τρεις φορές το χρόνο, και δεν βλάπτει κανέναν, εκτός αν της κάνουν κακό οι άνθρωποι. Και έτσι άλλαξε και μεταμορφώθηκε, από μια όμορφη δαμασκηνή, σε ομοίωμα δράκου, από μια θεά που ονομάστηκε Ντιάνα. Και λένε ότι θα αντέξει με τη μορφή δράκου, μέχρι τον καιρό που θα έρθει ένας ιππότης, τόσο σκληραγωγημένος, που θα τολμήσει να έρθει σε αυτήν και να τη φιλήσει στο στόμα. Και τότε θα επιστρέψει στο είδος της και θα γίνει ξανά γυναίκα, αλλά μετά από αυτό δεν θα ζήσει πολύ.
Και δεν πέρασε πολύς καιρός, που ένας ιππότης της Ρόδου, σκληραγωγημένος και γενναίος στα όπλα, είπε ότι θα τη φιλούσε. Και όταν ανέβηκε στην πορεία του και πήγε στο κάστρο και μπήκε στη σπηλιά, ο δράκος σήκωσε το κεφάλι της πάνω του. Και όταν ο ιππότης την είδε με αυτή τη μορφή τόσο αποκρουστική και τόσο φρικτή, έφυγε τρέχοντας. Και ο δράκος σήκωσε τον ιππότη πάνω σε έναν βράχο, του έσκυψε το κεφάλι και από αυτόν τον βράχο τον πέταξε στη θάλασσα. Και έτσι χάθηκαν και το άλογο και ο άνθρωπος.
Και ένας νεαρός άνδρας, που δεν γνώριζε τον δράκο, βγήκε από ένα πλοίο και διέσχισε το νησί μέχρι που έφτασε στο κάστρο, και μπήκε στη σπηλιά, και πήγε τόσο μακριά, μέχρι που βρήκε ένα δωμάτιο και εκεί είδε μια δεσποινίδα που χτένισε το κεφάλι της και κοίταξε σε έναν καθρέφτη και είχε πολλούς θησαυρούς γύρω της. Και ανακάλυψε ότι ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα, που ζούσε εκεί για να δέχεται άντρες στην τρέλα. Και έμεινε, μέχρι που η δεσποινίδα είδε τη σκιά του στον καθρέφτη. Και γύρισε προς το μέρος του και τον ρώτησε τι ήθελε; Και είπε, θα ήταν ο εραστής της ή ο υπηρέτης της. Και τον ρώτησε, αν ήταν ιππότης; Και είπε, όχι. Και τότε είπε, ότι μπορεί να μην ήταν η δεσποινίδα του. Αλλά του είπε να πάει πίσω στους συντρόφους του και να τον κάνουν ιππότη, και να επιστρέψει την επόμενη μέρα, και να βγει από τη σπηλιά μπροστά του, και μετά να έρθει να τη φιλήσει στο στόμα και να μην φοβηθεί, γιατί δεν θα σου κάνω κανένα κακό, ακόμα κι αν με δεις σαν δράκο. Γιατί αν με βλέπεις αποκρουστικό και φρικτό, σε ενημερώνω ότι είναι φτιαγμένο από μαγεία. Χωρίς αμφιβολία, δεν είμαι τίποτα άλλο από αυτό που βλέπεις τώρα, μια γυναίκα, και γι' αυτό δεν σε φοβάμαι καθόλου. Και αν με φιλήσεις, θα έχεις όλο αυτόν τον θησαυρό και θα είσαι ο κύριός μου, και κύριος επίσης όλου του νησιού.
Και έφυγε από αυτήν και πήγε στους συντρόφους του στο πλοίο, για να τον κάνουν ιππότη και επέστρεψε την επόμενη μέρα για να φιλήσει αυτή τη δεσποινίδα. Και όταν την είδε να βγαίνει από τη σπηλιά με τη μορφή δράκου, τόσο αποκρουστικού και τόσο φρικτού, ένιωσε τόσο μεγάλο φόβο, που έφυγε ξανά στο πλοίο, και εκείνη τον ακολούθησε. Και όταν είδε ότι δεν γύρισε πίσω, άρχισε να κλαίει, σαν κάτι που είχε πολλή θλίψη. Και μετά γύρισε πίσω στη σπηλιά της. Και αμέσως ο ιππότης πέθανε.
Και έτσι κανένας ιππότης δεν θα μπορούσε να τη δει, αν δεν πεθάνει αμέσως. Αλλά όταν έρθει ένας ιππότης, που είναι τόσο σκληρός να τη φιλήσει, δεν θα πεθάνει παρά μόνο... θα μετατρέψει τη δεσποινίδα στη σωστή της μορφή και το ευγενικό της σχήμα, και θα είναι κύριος όλων των χωρών και των νησιών που αναφέρθηκαν παραπάνω. Και από εκεί έρχονται άνθρωποι στο νησί της Ρόδου, το οποίο οι Ιωαννίτες κατέχουν και κυβερνούν... και αυτό πήρε κάποιο χρόνο από τον αυτοκράτορα. Και συνήθιζαν να ονομάζονται Κολλος... και έτσι το αποκαλούν ακόμα Τούρκοι. Και ο Άγιος Παύλος στην επιστολή του τους γράφει για αυτό το νησί, τους Κολοσσούς. Αυτό το νησί απέχει σχεδόν 800 μίλια από την Κωνσταντινούπολη.
Τα παραπάνω γράφει ο Sir John Mandeville, ταξιδιώτης, εξερευνητής, μεσαιωνικός συγγραφέας (τον 14ο αιώνα) ήταν ο φερόμενος δημιουργός μιας συλλογής αφηγήσεων ταξιδιωτών από όλο τον κόσμο.
Οι εικόνες ήταν κρίσιμες στη διαμόρφωση των μεσαιωνικών ευρωπαϊκών αντιλήψεων για τον μη ευρωπαϊκό κόσμο, λειτουργώντας ως οπτικά «αποδεικτικά στοιχεία» για τις φανταστικές περιγραφές στο κείμενο.
Τα Ταξίδια του Μαντεβίλ (γνωστά και ως Βιβλίο των Θαυμάτων ή Voiage d'Outre Mer) ήταν ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία του Μεσαίωνα και είναι διάσημα για τις εκτενείς και συχνά φανταστικές εικονογραφήσεις του που βρίσκονται σε πολλά από τα χειρόγραφά του. Αυτές οι εικονογραφήσεις, ή μινιατούρες, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της υποδοχής του βιβλίου και απεικόνιζαν τα υποτιθέμενα ταξίδια του συγγραφέα και τα θαύματα που συνάντησε.
Στην έκδοση «The Travels of Sir John 'Mandeville [1900 ]The version of the Cotton Manuscript in modern spelling» οι ιστορίες είναι επιλογές από τις αφηγήσεις γνήσιων ταξιδιωτών, διανθισμένες με τις προσθήκες του Μαντεβίλ-Mandeville και περιγραφόμενες ως οι δικές του περιπέτειες.
Όμως ο πραγματικός συγγραφέας των ιστοριών παραμένει εξίσου αβέβαιος με την ύπαρξη του ίδιου του Άγγλου ιππότη Σερ Τζον Μάντεβιλ. Το βιβλίο προήλθε από τα γαλλικά περίπου το 1356-57 και σύντομα μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, με μια αγγλική έκδοση να εμφανίζεται περίπου το 1375.
Ο αφηγητής Mandeville αυτοπροσδιορίζεται ως ιππότης του Αγίου Όλμπανς. Ανίκανος από αρθριτική ουρική αρθρίτιδα, ανέλαβε να αποτρέψει την πλήξη γράφοντας για τα ταξίδια του, τα οποία ξεκίνησαν την ημέρα του Μιχαήλ (29 Σεπτεμβρίου) του 1322, και από τα οποία επέστρεψε το 1356.
Ο χρονικογράφος του 14ου αιώνα Ζαν ντ'Ουτρεμίζ της Λιέγης ισχυρίστηκε ότι γνώριζε τον πραγματικό συγγραφέα του βιβλίου, έναν τοπικό γιατρό ονόματι Ζαν ντε Μπουργκόν, και οι μελετητές αργότερα υπέθεσαν ότι ο ίδιος ο ντ'Ουτρεμίζ έγραψε το βιβλίο. Η σύγχρονη ιστορική έρευνα απέρριψε την παράδοση του ντ'Ουτρεμίζ, αλλά έχει αποφέρει λίγα πιο θετικά συμπεράσματα, με αποτέσμα ο πραγματικός συγγραφέας των Ταξιδιών παραμένει άγνωστος.
Δεν είναι βέβαιο αν ο πραγματικός συγγραφέας του βιβλίου ταξίδεψε ποτέ, καθώς επέλεξε το υλικό του σχεδόν εξ ολοκλήρου από τις εγκυκλοπαίδειες και τα ταξιδιωτικά βιβλία που είχε στη διάθεσή του, συμπεριλαμβανομένων εκείνων του Γουλιέλμου του Μπολντενσέλε και του Αδελφού Οντόρικ του Πορντενόνε. Ο συγγραφέας εμπλούτισε αυτά τα δρομολόγια με αφηγήσεις για την ιστορία, τα έθιμα, τις θρησκείες και τους θρύλους των περιοχών που επισκέφθηκε, που προέκυψαν από το εξαιρετικά ευρύ αναγνωστικό του έργο, μεταμορφώνοντας και ζωντανεύοντας τα πρωτότυπα με τη λογοτεχνική του δεινότητα και τη γνήσια δημιουργική του φαντασία.
Οι χώρες που περιγράφει περιλαμβάνουν το βασίλειο του Πρεσβύτερου Ιωάννη, τη γη του σκότους και την κατοικία των Δέκα Χαμένων Φυλών του Ισραήλ, όλα θρυλικά. Αν και στην εποχή του ο «Μάντεβιλ» ήταν διάσημος ως ο μεγαλύτερος ταξιδιώτης του Μεσαίωνα, στην εποχή της εξερεύνησης που ακολούθησε έχασε τη φήμη του ως ειλικρινή αφηγητή. Το βιβλίο του, παρά ταύτα, ήταν πάντα δημοφιλές και παραμένει εξαιρετικά ευανάγνωστο.
Αλλά και ο Niccolò da Martoni,Ιταλός προσκυνητής και γεωγράφος, αναφέρεται με παραστατικό τρόπο στην κόρη του Ιπποκράτη μέσα από το κείμενό του.
Ο θρύλος για την κόρη του Ιπποκράτη αναφέρει ο Martoni τον 14ο αιώνα: «Σε αυτή την τοποθεσία, πριν από λίγα χρόνια, όπως έμαθα, εμφανίστηκε ένα τεράστιο φίδι που ερήμωσε τα πάντα. Επιτέθηκε όχι μόνο σε ζώα, αλλά και σε ανθρώπους. Όλοι τράπηκαν σε φυγή τρομοκρατημένοι. Ωστόσο, ένας θαρραλέος άντρας τόλμησε, για χάρη του πληθυσμού, να εμπλακεί σε μάχη με το τέρας. Όταν, οπλισμένος και έφιππος, όρμησε εναντίον του φιδιού, αυτό άρπαξε το άλογο στα δόντια του και το ξάπλωσε νεκρό στο έδαφος. Αλλά, αν και στερημένος από το άλογό του, ο νεαρός πολέμησε γενναία για αρκετό καιρό και τελικά σκότωσε το θηρίο. Λέγεται ότι η κόρη του Ιπποκράτη εμφανίζεται ζωντανή, κατά διαστήματα, ότι μιλάει και αφηγείται τις ατυχίες της. ότι προσεύχεται, επιπλέον, στον δημιουργό του σύμπαντος να τη λυπηθεί και να βάλει τέλος στην τιμωρία που υπομένει. Εμφανίζεται κάθε έξι ή οκτώ χρόνια κοντά στο σπίτι του πατέρα της, όπως μαρτυρούν πολλοί άνθρωποι, και βγάζει θλιβερές κραυγές με δυνατή φωνή».
Το 1394, έκανε ένα επικίνδυνο ταξίδι από μια μικρή πόλη της Ιταλίας στην Ιερουσαλήμ. Έγραψε ένα ημερολόγιο στα λατινικά. Αποτελεί μια εξαιρετική ματιά στη ζωή και το μυαλό ενός συνηθισμένου ανθρώπου.
Ο Νικόλα Μαρτόνι ήταν ένας μικρόσωμος, κοντόφθαλμος, μεσήλικας δικηγόρος της επαρχίας. Έπλευσε μέσα από τις καταιγίδες του Αιγαίου προς την Αίγυπτο, περπάτησε στην έρημο στο κατακαλόκαιρο, ανέβηκε στο Όρος Σινά με ελονοσία και τελικά έφτασε στους Αγίους Τόπους. Πέντε σύντροφοί του πέθαναν στο δρόμο.
Γεωδίφης
περισσότερα,
The Travels of Sir John 'Mandeville [1900 ]The version of the Cotton Manuscript in modern spelling
https://www.britannica.com/biography/John-Mandeville
