Το Μεγάλο Σχίσμα
Αυτό είναι το νήμα για το ιστορικό Σχίσμα Ανατολής-Δύσης.Μια μινιατούρα του 14ου αιώνα που συμβολίζει το σχίσμα. Από Gallica Digital Library.
Το 1054 μ.Χ. σηματοδότησε μια κομβική στιγμή στη χριστιανική ιστορία, καθώς υπήρξε μάρτυρας του Μεγάλου Σχίσματος μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής και της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εδώ είναι λεπτομέρειες αυτού του μνημειώδους γεγονότος που έθεσε το σκηνικό για αιώνες θεολογικών, πολιτιστικών και πολιτικών διαφορών.
Εκκλησιαστική Αρχή: Η κύρια διαμάχη επικεντρώθηκε γύρω από το δόγμα της παπικής εξουσίας. Οι δυτικές εκκλησίες υποστήριξαν ότι ο Πάπας, ως διάδοχος του Αγίου Πέτρου, αποφάσισε και είχε πλήρη εξουσία για όλα τα θέματα. Ενώ οι Ανατολικές Εκκλησίες ευνοούσαν ένα συμβούλιο πατριαρχικής διακυβέρνησης σε όλη την Ανατολή.
Ρήτρα Filioque :Το "Filioque" [Φιλιόκβε, λατινική σύνθετη λέξη, από το Filius, «Υιός», και que, «και», που σημαίνει «και ο Υιός], ήταν μια ρήτρα που προστέθηκε στο Σύμβολο της Πίστεως της Νίκαιας, βεβαιώνοντας ότι το Άγιο Πνεύμα προέρχεται τόσο από τον Πατέρα όσο και από τον Υιό. Οι Ανατολικές Εκκλησίες διαφώνησαν, υποστηρίζοντας ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο από τον Πατέρα. Αυτή η διαφωνία οδήγησε σε σημαντική θεολογική συζήτηση και διχασμό.
Πολιτιστικός Διχασμός: Με τα Λατινικά στη Δύση και τα Ελληνικά στην Ανατολή, αυτό οδήγησε σε διαφορές στις θεολογικές ερμηνείες ορισμένων δογμάτων και πρακτικών. Επιπλέον, και οι δύο πλευρές είχαν τα δικά τους έθιμα που ίσχυαν σε διαφορετικές περιοχές, προάγοντας κάποιο χάσμα που υπήρχε ήδη.
Πολιτικές Συγκρούσεις: Δεδομένου ότι ο Παπισμός ήταν συνδεδεμένος με τη Δύση και οι Ανατολικές Εκκλησίες ήταν υπό την επιρροή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αυτό οδήγησε σε αγώνες εξουσίας στην περιοχή που οδήγησαν σε ορισμένες συγκρούσεις που αποσταθεροποίησαν περαιτέρω τις σχέσεις και των δύο πλευρών.
Το Επίσημο Σχίσμα: Το 1053, ο Πατριάρχης Μιχαήλ Α' Κερουλάριος της Κωνσταντινούπολης διέταξε το κλείσιμο όλων των λατινικών εκκλησιών στην Κωνσταντινούπολη. Αυτό οδήγησε τον παπικό λεγάτο, τον καρδινάλιο Humbert της Silva Candida να τον αφορίσει. Ένα χρόνο αργότερα, ως απάντηση, ο Πατριάρχης Μιχαήλ αφόρισε τον παπικό λεγάτο και όλοι οι συνεργάτες του δέθηκαν στην αντιπροσωπεία για να συμφιλιωθούν με τις Ανατολικές Εκκλησίες. Αυτό σηματοδότησε την επίσημη διάσπαση μεταξύ της Δυτικής και της Ανατολικής Εκκλησίας.
Προσπάθεια συμφιλίωσης: Ο Πάπας Λέων Θ' έστειλε επιστολή στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Θ' Μονομάχο, καλώντας τον να συμφιλιωθεί με τη Δυτική Εκκλησία. Στην επιστολή, τόνισε και την ενότητα και ζητούσε την υποστήριξη του αυτοκράτορα για την επίλυση των διαφορών. Αυτό τελικά δεν έγινε ποτέ.
Άρση Αφορισμών (1965): Κατά τη διάρκεια της Β' Συνόδου του Βατικανού, έγινε κοινή δήλωση τόσο από τον Πάπα Παύλο ΣΤ' όσο και από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα Α'. Η διακήρυξη διαβάστηκε ταυτόχρονα στη Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη, σηματοδοτώντας ένα σημαντικό βήμα προς την ενότητα.
Sentinel Fidelis
Αναρτήσεις
