Ο οξυβέλης

Πλακίδια και γρανάζια οξυβελή που ανακαλύφθηκαν στο φρούριο του Μεσοποτάμου, στην Ήπειρο, αρχές 3ου αιώνα π.Χ. 

Οι πρώιμοι βαλλιστές στην Αρχαία Ελλάδα αναπτύχθηκαν από δύο όπλα που ονομάζονταν οξυβέλη και γαστραφέτες δηλαδή την («κοιλιά-τόξο») ήταν μια φορητή βαλλίστρα.

Οξυβελής λεγόμενος και καταπέλτης , μηχανή για εξακόντιση βλημάτων σε περίοδο πολέμου.

Οι οξυβέλες (ελληνικά: οξυβελής) ήταν ένα όπλο που χρησιμοποιούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες από το 375 π.Χ. Η λέξη προέρχεται από τα αρχαία ελληνικά: οξύς = οξύς, μυτερός και βέλος .Το όπλο ήταν βασικά ένας μεγάλο σύνθετο τόξο τοποθετημένο σε βάση με κοντάκι και σκανδάλη. Αντικαταστάθηκε από την επιστημονικά κατασκευασμένη βαλλίστρα . Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι η χρήση της ισχύος στρέψης από την βαλλίστρα. 

Τα πολιορκητικά όπλα θα γνωρίσουν, υπό την ηγεσία του Φιλίππου και του Αλέξανδρου, μια τρομερή τεχνική πρόοδο που θα επιτρέψει στους Έλληνες να καταλάβουν όλα τα προπύργια της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών.

Όμως η χρήση τους δεν περιοριζόταν σε πολιορκίες: στην Κεντρική Ασία, ενώ ο στρατός του Αλεξάνδρου αντιμετώπιζε τους Σκύθες, το πυροβολικό, χρησιμοποιώντας οξυβέλες, καταπέλτες και λιθοβολίες, σφυροκόπησε τους ιππείς των στεπών για να καλύψει τον μακεδονικό στρατό κατά τη διάβαση του ποταμού Ιαξάρτη, το 329 π.Χ.

Héraklès Citharède