Η πιο ακραία γεωμαγνητική καταιγίδα από το 2003

Η ιστορική γεωμαγνητική καταιγίδα θαμπώνει.

Οι επιστήμονες του Διαστήματος και οι παρατηρητές του ουρανού δέχθηκαν μια εκπληκτική επίδειξη του βόρειου σέλατος τον Μάιο του 2024.

Η ισχυρότερη γεωμαγνητική καταιγίδα σε περισσότερες από δύο δεκαετίες θάμπωσε επιστήμονες και παρατηρητές του ουρανού τον Μάιο του 2024. Η καταιγίδα G5 κορυφώθηκε με μια αξιοσημείωτη εμφάνιση του βόρειου σέλατος κατά τη διάρκεια της νύχτας στις 10–11 Μαΐου, ορατή από πολλές περιοχές σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των γεωγραφικών πλατών όπου παρατηρήθηκαν θεάσεις  Aurora είναι ασυνήθιστες.

Το VIIRS (Visible Infrared Imaging Radiometer Suite) στον δορυφόρο Suomi NPP απέκτησε αυτήν την εικόνα του σέλατος στις 3:20 π.μ. Κεντρική ώρα (08:20 Παγκόσμια ώρα) στις 11 Μαΐου 2024. Η ζώνη ημέρας-νύχτας VIIRS ανιχνεύει νυχτερινό φως στο ένα εύρος μηκών κύματος από πράσινο έως σχεδόν υπέρυθρο και χρησιμοποιεί τεχνικές φιλτραρίσματος για την παρατήρηση σημάτων όπως τα φώτα της πόλης, το ανακλώμενο φως του φεγγαριού και τα σέλατα.

Σε αυτήν την άποψη, το βόρειο σέλας εμφανίζεται ως μια φωτεινή λευκή λωρίδα σε μέρη της Μοντάνα, του Ουαϊόμινγκ, της Ντακότας, της Μινεσότα, του Ουισκόνσιν, της Αϊόβα και του Μίσιγκαν. Αλλά τα σέλατα είναι δυναμικά και διαφορετική κάλυψη και μοτίβα φωτός θα ήταν ορατά σε άλλες στιγμές της νύχτας. Και ενώ αυτά τα δορυφορικά δεδομένα εμφανίζονται σε κλίμακα του γκρι, οι θεατές στο έδαφος είδαν χρώματα από πράσινο (το πιο συνηθισμένο) έως μοβ έως κόκκινο. Οι ατμοσφαιρικές ενώσεις που βρίσκονται σε διαφορετικά υψόμετρα επηρεάζουν το χρώμα του σέλας.

Φωτογράφοι και κυνηγοί σέλατος απαθανάτισαν την εντυπωσιακή γκάμα χρωμάτων σε επίγειες φωτογραφίες, μερικές από τις οποίες μοιράστηκαν με το έργο Aurorasaurus της NASA . Η προσπάθεια της επιστήμης των πολιτών συλλέγει μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων τις οποίες οι επιστήμονες μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουν για να επαληθεύσουν ή να θεμελιώσουν την αλήθεια, μοντέλα για το πού θα είναι ορατό το σέλας από το έδαφος. 

Τα σέλατα εμφανίζονται ψηλά στην ατμόσφαιρα, έτσι οι παρατηρητές στο έδαφος μπορούν ενδεχομένως να τα παρακολουθήσουν από μακριά.

Το Aurorasaurus εκτοξεύτηκε το 2014 περίπου την εποχή του τελευταίου ηλιακού μέγιστου - στα μέσα ενός κύκλου περίπου 11 ετών, όταν ο Ήλιος είναι πιο ενεργός και παράγει περισσότερες ηλιακές κηλίδες, εκλάμψεις και εκτινάξεις μάζας στεμμάτων . Τα δεδομένα που συλλέχθηκαν από επιστήμονες πολίτες ήταν πολύ χρήσιμα, αλλά το ηλιακό μέγιστο 2014-2015 αποδείχτηκε σχετικά «κακό», σημείωσε η Liz MacDonald, διαστημικός επιστήμονας στο Goddard Space Flight Center της NASA και επικεφαλής του Aurorasaurus. Όταν τα σέλατα φώτιζαν τον ουρανό, τα περισσότερα έξυπνα τηλέφωνα δεν μπορούσαν να τα καταγράψουν.

Δέκα χρόνια αργότερα, η δραστηριότητα του Ήλιου έχει αυξηθεί ξανά, γύρω στα μέσα του συνεχιζόμενου ηλιακού κύκλου 25 . Φωτογραφίες που ελήφθησαν στις 10–11 Μαΐου δείχνουν σέλας που σχετίζεται με αυτό που η NOAA αποκάλεσε την πιο ακραία γεωμαγνητική καταιγίδα από το 2003. Η παραπάνω εικόνα, που τραβήχτηκε από τον πρεσβευτή του Aurorasaurus, Gunjan Sinha, δείχνει τον ουρανό στις 11 Μαΐου, κοιτάζοντας νότια από κοντά στο Saskatoon στο Saskatchewan του Καναδά.

«Αυτή η εκδήλωση ήταν πραγματικά η κορυφή του οράματός μας για το πρόγραμμα», είπε ο MacDonald. «Οι μεγάλες καταιγίδες ορατές στον νότο είναι τόσο σπάνιες και έχουμε λίγες πιθανότητες να τις μελετήσουμε. Φωτογραφίες από πολίτες επιστήμονες μπορούν να μας βοηθήσουν σε αυτό».

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Παρατηρητήριο της Γης

Εικόνα του Παρατηρητηρίου Γης της NASA από τον Wanmei Liang , χρησιμοποιώντας δεδομένα ζώνης ημέρας-νύχτας VIIRS από την Εθνική Σύμπραξη Πολικής τροχιάς Suomi . Φωτογραφία Gunjan Sinha. Ιστορία της Κάθριν Χάνσεν.

https://earthobservatory.nasa.gov/images/152815/historic-geomagnetic-storm-dazzles