Η μελέτη δεινοσαύρων αμφισβητεί τον κανόνα του Bergmann

Ο Nanuqsaurus, που στέκεται στο βάθος, και ο παχυρινόσαυρος, το κρανίο στο προσκήνιο, ήταν μεταξύ των ειδών δεινοσαύρων που συμπεριλήφθηκαν σε μια νέα μελέτη με επικεφαλής τους επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Αλάσκας Fairbanks και του Πανεπιστημίου του Reading που θέτει υπό αμφισβήτηση τον κανόνα του Bergmann. Φωτογραφία- Art by James Haven

Όταν ρίχνετε δεινόσαυρους στο μείγμα, μερικές φορές διαπιστώνετε ότι ένας κανόνας απλά δεν είναι.

Μια νέα μελέτη με επικεφαλής τους επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Αλάσκας Fairbanks και του Πανεπιστημίου του Reading θέτει υπό αμφισβήτηση τον κανόνα του Bergmann, μια επιστημονική αρχή του 1800 που δηλώνει ότι τα ζώα σε υψηλότερο γεωγραφικό πλάτος, ψυχρότερα κλίματα τείνουν να είναι μεγαλύτερα από τους στενούς συγγενείς που ζουν σε θερμότερα κλίματα .

Το αρχείο απολιθωμάτων δείχνει το αντίθετο.

«Η μελέτη μας δείχνει ότι η εξέλιξη των διαφορετικών μεγεθών σώματος σε δεινόσαυρους και θηλαστικά δεν μπορεί να περιοριστεί σε απλή συνάρτηση του γεωγραφικού πλάτους ή της θερμοκρασίας», δήλωσε η Lauren Wilson, μεταπτυχιακή φοιτήτρια UAF και επικεφαλής συγγραφέας μιας εργασίας που δημοσιεύτηκε σήμερα στο περιοδικό  Nature. «Διαπιστώσαμε ότι ο κανόνας του Bergmann ισχύει μόνο για ένα υποσύνολο ομοιοθερμικών ζώων (αυτά που διατηρούν σταθερές θερμοκρασίες σώματος) και μόνο όταν λαμβάνετε υπόψη τη θερμοκρασία, αγνοώντας όλες τις άλλες κλιματικές μεταβλητές. Αυτό υποδηλώνει ότι ο «κανόνας» του Μπέργκμαν είναι πραγματικά η εξαίρεση παρά ο κανόνας».

Η μελέτη ξεκίνησε ως ένα απλό ερώτημα που συζήτησε η Wilson με τον προπτυχιακό της σύμβουλο: Ισχύει ο κανόνας του Bergmann για τους δεινόσαυρους;

Μετά την αξιολόγηση εκατοντάδων σημείων δεδομένων που προέκυψαν από το αρχείο απολιθωμάτων, η απάντηση φαινόταν ένα σταθερό «όχι».

Το σύνολο δεδομένων περιελάμβανε τους βορειότερους δεινόσαυρους που είναι γνωστοί στους επιστήμονες, εκείνους στον σχηματισμό Prince Creek της Αλάσκας. Αντιμετώπισαν χαμηλές θερμοκρασίες και χιονοπτώσεις. Παρόλα αυτά, οι ερευνητές δεν βρήκαν αξιοσημείωτη αύξηση στο μέγεθος του σώματος για κανέναν από τους δεινόσαυρους της Αρκτικής.

Στη συνέχεια, οι ερευνητές δοκίμασαν την ίδια αξιολόγηση με σύγχρονα θηλαστικά και πτηνά, τους απογόνους των προϊστορικών θηλαστικών και δεινοσαύρων. Τα αποτελέσματα ήταν σε μεγάλο βαθμό τα ίδια: Το γεωγραφικό πλάτος δεν ήταν παράγοντας πρόβλεψης του μεγέθους του σώματος στα σύγχρονα είδη πτηνών και θηλαστικών. Υπήρχε μια μικρή σχέση μεταξύ του μεγέθους του σώματος των σύγχρονων πτηνών και της θερμοκρασίας, αλλά δεν συνέβαινε το ίδιο για τα προϊστορικά πουλιά.

Οι ερευνητές λένε ότι η μελέτη είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς οι επιστήμονες μπορούν και πρέπει να χρησιμοποιήσουν το αρχείο απολιθωμάτων για να δοκιμάσουν τους τρέχοντες επιστημονικούς κανόνες και υποθέσεις.

«Το αρχείο απολιθωμάτων παρέχει ένα παράθυρο σε εντελώς διαφορετικά οικοσυστήματα και κλιματικές συνθήκες, επιτρέποντάς μας να αξιολογήσουμε την εφαρμογή αυτών των οικολογικών κανόνων με έναν εντελώς νέο τρόπο», δήλωσε ο Jacob Gardner, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Reading .

Οι επιστημονικοί κανόνες θα πρέπει να ισχύουν για τους  απολιθωμένους οργανισμούς με τον ίδιο τρόπο που ισχύουν για τους σύγχρονους οργανισμούς, δήλωσε ο Pat Druckenmiller, διευθυντής του Μουσείου του Βορρά του Πανεπιστημίου της Αλάσκας και ένας από τους συν-συγγραφείς της εργασίας.

«Δεν μπορείτε να κατανοήσετε τα σύγχρονα οικοσυστήματα αν αγνοήσετε τις εξελικτικές τους ρίζες», είπε. «Πρέπει να κοιτάξεις στο παρελθόν για να καταλάβεις πώς έγιναν τα πράγματα αυτό που είναι σήμερα».

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Nature Communications 

περισσότερα,

Lauren N. Wilson et al, Global latitudinal gradients and the evolution of body size in dinosaurs and mammals, Nature Communications (2024). DOI: 10.1038/s41467-024-46843-2

https://www.nature.com/articles/s41467-024-46843-2