Ρέκβιεμ για έναν χαμένο βράχο
Τίποτα δεν φαίνεται να δικαιολογεί την εξυπνάδα μας ως είδος. Είμαστε αποφασισμένοι να αφανίσουμε κάθε τι, επειδή έτσι γουστάρουμε...
Κάποτε αυτά τα θραύσματα ήταν ένας ωραίος , λεβέντης, ενιαίος βράχος από πανέμορφο ροζ κόκκινο, σπάνιο μάρμαρο , το παλαιότερο της χώρας μας. Η σομακιά της Κω στόλιζε τον χωμάτινο δρόμο της περιοχής του Κοκκινόνερου. Από την Αγία Μελού προς την Βόρκα.
Δεν ενοχλούσε κανένα αφού βρισκόταν έξω από τον αγροτικό δρόμο. Τον θαύμαζα κάθε φορά που επισκεπτόμουν αυτήν την ήσυχη τοποθεσία. Δεν καταστράφηκε από τον σεισμό του 2017 ούτε από κακό μάτι. Αλλά από την μπουλντόζα ενός συμπατριώτη μας ,από ότι έμαθα.
Ήταν η Κοκκινού για μένα, ένα γλυπτό της τεκτονικής των ανήσυχων πλακών, ένα φυσικό έρμα αγνώστου θεού που σε υποδεχόταν στον μαγικό κόσμο της ανατρεπτικής φύσης του Κόκκινου Νερού, ένα όριο που σου έλεγε ρε φίλε, από κει κάτω, αλλούβιε: «Είσαι στην Γη των Ασκληπιάδων, ότι έχεις μέσα σου, Άστο έξω από εδώ».
Η Κοκκινού χάθηκε μια ανοιξιάτικη μέρα του 2018.
«Άνθρωπε, μην υπερηφανεύεσαι για την ανωτερότητά σου ...μολύνεις τη γη όπου κι αν εμφανιστείς και αφήνεις ένα άδοξο ίχνος πίσω σου και αυτό είναι αλήθεια, αλίμονο σχεδόν για τον καθένα μας!»Fyodor Dostoevsky, The Brothers Karamazov.
Χωρίς αμφιβολία οτιδήποτε εκεί έξω υποφέρει, από τα καμώματα μας. Και αυτό έχει πάψει να μας απασχολεί, είναι ότι χειρότερο. Την θεωρούμε άψυχη αλλά αυτή κρατά την ψυχή μας...
Θα κάνουμε μεγάλη ζημιά πριν στρέψουμε το όπλο τελικά στον ίδιο τον εαυτό μας.
Η ζωή θα συνεχίσει χωρίς εμάς αυτό είναι βέβαιο, αυτό λένε τα βιβλία της γης. Νέα πλάσματα θα προκύψουν μετά το τέλος αυτού του ανθρώπινου πειράματος. Ας ελπίσουμε με λιγότερη έξυπναδα, αυτή την φορά....
Γεωδίφης
Παιδί της Ρέας