Ο χαμένος κόσμος της Ανταρκτικής
Η Ανταρκτική βρίσκεται σχεδόν εξ ολοκλήρου νότια του Ανταρκτικού Κύκλου και καλύπτει μια έκταση 14,2 εκατομμυρίων km2.
Περιγραφόμενη ως πολική έρημος, η ήπειρος έχει μέση ετήσια βροχόπτωση 166 χιλιοστών και καλύπτεται από πάγο με πάχος έως και 1,9 χιλιόμετρα.
Η Ανταρκτική κατέχει το ρεκόρ για τη χαμηλότερη μετρημένη θερμοκρασία στη Γη, −89,2 °C (−128,6 °F), αλλά παρά το σκληρό κλίμα, φιλοξενεί ιθαγενή είδη ακάρεων, νηματωδών, πιγκουίνων, φώκιες, αργόσχολους και μορφές λειχήνων ή βρύα.
Όταν ο Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ οδήγησε την άτυχη αποστολή Terra Nova στην Ανταρκτική το 1910-1913, οι άνδρες του βρέθηκαν νεκροί με απολιθώματα από το δέντρο Glossopteris, ένα γένος της εξαφανισμένης τάξης των φτερών των σπόρων της Πέρμιας που εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της τελικής Πέρμιας ( Changsingian) μαζικής εξαφάνισης.
Αν και η αποστολή του Scott εκείνη την εποχή θεωρήθηκε η τρέλα ενός τραγικού ήρωα, η ανακάλυψη των απολιθωμάτων Glossopteris απέδειξε ότι η Ανταρκτική ήταν κάποτε ένα δασωμένο τοπίο γεμάτο πράσινο και ζωή. Άλλα δείγματα απολιθωμάτων Glossopteris στην Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, την Αφρική και την Ινδία θα συνέχιζαν να υποδηλώνουν ότι η Ανταρκτική ήταν κάποτε ενωμένη με τις άλλες χερσαίες μάζες και ηπείρους.
Από το τέλος της νεοπρωτοζωικής εποχής μέχρι την Κρητιδική, η Ανταρκτική ήταν μέρος της υπερηπείρου Gondwana. Ο σχηματισμός της Gondwana ξεκίνησε 800 έως 650 εκ.χρόνια πριν με την Ορογένεση της Ανατολικής Αφρικής, τη σύγκρουση της Ινδίας και της Μαδαγασκάρης με την Ανατολική Αφρική και ολοκληρώθηκε 600 έως 530 εκ.χρόνια πριν με τις επικαλυπτόμενες ορογενέσεις Brasiliano και Kuunga, τη σύγκρουση της Νότιας Αμερικής με την Αφρική και προσθήκη της Αυστραλίας και της Ανταρκτικής, αντίστοιχα.
Κατά την περίοδο της Κάμβριας, η Δυτική Ανταρκτική βρισκόταν εν μέρει στο βόρειο ημισφαίριο, ενώ η ανατολική Ανταρκτική βρισκόταν στον ισημερινό όπου άκμασαν ασπόνδυλα και τριλοβίτες στις τροπικές θάλασσες.
Η Ανταρκτική είδε μια περίοδο παγετώνων κατά τη διάρκεια του παγετώνα του Ύστερου Παλαιοζωικού 360 έως 260 εκ. χρόνια πριν καθώς πλησίαζε πιο κοντά στον Νότιο Πόλο. Μετά την απομάκρυνση των παγετώνων στο δεύτερο μισό της Πρώιμης Πέρμιας, το τοπίο μεταμορφώθηκε από το Glossopteris (που ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά στην αποστολή του Scott), με μεταγενέστερα είδη Cordaitales, σφηνοψίδια, φτέρες και λυκόφυτα.
Κατά τη διάρκεια του Τριασικού, στην Ανταρκτική κυριαρχούσαν τα πτεριδόσπερμα από το γένος Dicroidium, καθώς και η σχετική τριασική χλωρίδα όπως τα γκινγκόφυτα, τα κυκλαδόφυτα, τα κωνοφόρα και τα σφηνοψίδια. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που μετανάστευσαν τα πρώτα Τετράποδα, με τους παλαιοντολόγους να βρίσκουν απολιθώματα που ανήκουν στην πανίδα της Ζώνης του Λυστρόσαυρου- Lystrosaurus Zone fauna.
Η Ιουρασική και η Κρητιδική περίοδος είδε την άφιξη δεινοσαύρων από το γένος Cryolophosaurus και Glacialisaurus, που ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά στα Υπερανταρκτικά Όρη, με κάποιες ενδείξεις Antarctopelta, Trinisaura, Morrosaurus και Imperobator.
Μετά τη διάλυση της Gondwana που ξεκίνησε το 180 εκ.χρόνια, η Ανταρκτική ήταν εντελώς απομονωμένη από τις άλλες ηπείρους, με αποτέλεσμα τη δημιουργία του Antarctic Circumpolar Current- Ανταρκτικού Περιπολικού Ρεύματος (ACC).
Τα μοντέλα της γεωγραφίας της Ανταρκτικής και του ACC υποδηλώνουν ότι το ρεύμα, σε συνδυασμό με τη μείωση των επιπέδων διοξειδίου του άνθρακα προκάλεσε τη δημιουργία μόνιμων πολικών καλυμμάτων πάγου που εξαπλώθηκαν έως ότου η ήπειρος καλύφθηκε πλήρως με πάγο.
Γεωδίφης με πληροφορίες από τον Mark Milligan
περισσότερα,
https://www.heritagedaily.com/2022/08/antarctica-the-lost-world/144436
Αναρτήσεις
