Περιορισμένη έκδοση...
Ένας νεαρός άνδρας ρώτησε τον παππού του: «Παππού, πώς ζούσες στο παρελθόν χωρίς τεχνολογία... χωρίς υπολογιστή... χωρίς drones... χωρίς bitcoin... χωρίς σύνδεση στο internet... χωρίς τηλεόραση... χωρίς κλιματισμό... χωρίς αυτοκίνητο... χωρίς κινητά τηλέφωνα»;
Ο παππούς απάντησε: «Όπως ζει η γενιά σου σήμερα… χωρίς προσευχές, χωρίς συμπόνια, χωρίς σεβασμό, χωρίς καλούς τρόπους, χωρίς πραγματική εκπαίδευση, με φτωχή προσωπικότητα, χωρίς ανθρώπινη καλοσύνη, χωρίς ντροπή, χωρίς σεμνότητα, χωρίς ειλικρίνεια.
Εμείς, οι γεννημένοι μεταξύ 1930 και 1980, ήμασταν οι ευλογημένοι. Η ζωή μας είναι ζωντανή απόδειξη αυτού».
Παίζαμε και οδηγούσαμε τα ποδήλατά μας χωρίς να φοράμε ποτέ κράνος.
Μετά το σχολείο, κάναμε μόνοι μας τα μαθήματά μας και παίζαμε στα χωράφια μέχρι τη δύση του ηλίου.
Είχαμε πραγματικούς φίλους, όχι εικονικούς φίλους.
Όταν διψούσαμε, πίναμε από τη βρύση, τους καταρράκτες όχι από μεταλλικό νερό.
Δεν ανησυχήσαμε ούτε αρρωστήσαμε, ακόμα κι αν μοιράζαμε το ίδιο φλιτζάνι ή πιάτο με φίλους.
Δεν παχύναμε, παρόλο που τρώγαμε ψωμί και ζυμαρικά κάθε μέρα.
Περπατήσαμε ξυπόλητοι και δεν μας συνέβη τίποτα.
Δεν παίρναμε συμπληρώματα διατροφής για να παραμείνουμε υγιείς.
Φτιάξαμε τα δικά μας παιχνίδια και παίξαμε με αυτά.
Οι γονείς μας δεν ήταν πλούσιοι, αλλά μας έδωσαν αγάπη, όχι υλικά αγαθά.
Δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα, DVD, PSP, κονσόλες παιχνιδιών, Η/Υ, διαδικτυακή συνομιλία… αλλά είχαμε πραγματικούς φίλους.
Πηγαίναμε να επισκεφτούμε τους φίλους μας χωρίς προσκλήσεις και μοιραστήκαμε φαγητό και χρόνο μαζί τους.
Οι γονείς ζούσαν κοντά μας και ο οικογενειακός χρόνος ήταν πολύτιμος.
Οι φωτογραφίες μας ήταν ασπρόμαυρες, αλλά οι αναμνήσεις ήταν γεμάτες χρώμα.
Είμαστε μια μοναδική γενιά και οι πιο κατανοητοί, γιατί είμαστε οι τελευταίοι που άκουσαν τους γονείς μας. Και είμαστε και οι πρώτοι που αναγκαστήκαμε να ακούσουμε τα παιδιά μας.
Είμαστε περιορισμένη έκδοση. Εκμεταλλευτείτε μας. Μάθετε από εμάς. Είμαστε ένας θησαυρός που σύντομα θα εξαφανιστεί.
@CLAUDIODD5/x.com
