Πως να ξεχάσω: Το χθες ως τόπος αναφοράς, όχι κατοικίας

Τι είσαι, από που έρχεσαι και που πηγαίνεις. Η μνήμη φίλε μου τσακίζει τον χρόνο.Κάποιες στιγμές είναι αξέχαστες και κάποιες άλλες, απλά δεν τις θυμάσαι!

Μία ανακαίνιση αξιόλογη, ουσιώδης, ωραία ολοκληρώθηκε στο κέντρο της πόλης από την οικογένεια Βολακά  χωρίς να έχω περισσότερες πληροφορίες στη διάθεση μου. Ένα κτίριο που μπορεί να φτιάχτηκε από τον Armando Bernabiti, ακριβώς δίπλα στο περίπτερο της Ελπινίκης - στο οικοδομικό τεράγωνο που φιλοξενεί το αρχαιολογικό μουσείο του Rodolfο Petracco.

Σε μία σπουδαία τοποθεσία της Κω σε κτίριο ιταλικής αρχιτεκτονικής μεταξύ Πύργου[ del Fascio] και κινηματοθεάτρου Impero προφανώς προς τιμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έργα του Ιταλού σχεδιαστή,κατ' ανάγκη αρχιτέκτονα Armando Bernabiti τα εγκαίνια των οποίων τίμησε προσωπικά ο διοικητής της Δωδεκανήσου τετράρχης De Vecchi [24 Οκτωβρίου 1936].

Η όλη περιοχή φτιάχτηκε μετά από τον σεισμό του ΄33 κοντά στα Χαλβαζιά σε πρώην περιβόλια από τους Ιταλούς μηχανικούς για να δημιουργηθεί η πιο κεντρική πλατεία της πόλης , η Piazza del Fascio [delle Erbe;] ή Piazza del Duce στη σημερινή Πλατεία Ελευθερίας, εκεί όπου οι Κώοι χόρεψαν και τραγούδησαν την ενσωμάτωση τους με τη μητέρα πατρίδα, τη δεκαετία του ΄40.

Πως γίνεται να ξεχάσω το Ideal του Βασίλη Θεοδώρου, την ταβέρνα του Τουρκομανώλη με τις γόπες, τα μπαρμπούνια και το εξαιρετικό κρασί που το σέρβιρε από ξύλινα βαρέλια, και πιο πέρα τον μοναδικό φωτογράφο, εφευρέτη Παλιαπούλια κατά κόσμο, Νίκο Σεβαστόπουλο και βέβαια το περίπτερο του Θοδωρή. 

Τις συμμαχικές βόμβες που έπεσαν εκεί κοντά, στην τραγωδία της 27ης Μαρτίου του 1945 με 22 Κώους νεκρούς την ώρα που μέλη του τοπικού παραρτήματος του Ερυθρού Σταυρού διένειμαν συσσίτια σε ανήμπορους συμπολίτες μας.

Όλα αυτά σε μία τοποθεσία που πριν από 10000 χρόνια ήταν κάτω από τη θάλασσα και μεταγενέστερα,  πριν από 5000 χρόνια με προϊστορική συνεχή κατοίκηση, που πάει πίσω στα μινωικά χρόνια και βάλε. 

Μεταξύ της Αρχαίας Αγοράς και του Γυμνασίου των Εφήβων του 3ου αιώνα π.Χ , που ποτέ δεν γνωρίσαμε , μέσα στο αρχαίο τείχος της πόλης τότε που τα αρχαία κωτάκια γυμνάζονταν και εκπαιδεύονταν τιμώντας τον πατέρα των γραμμάτων , τον κλέφτη Ερμή, τον Εύμηλο.

Ήταν μια τοποθεσία που πλήγηκε ιδιαίτερα από το τσουνάμι του Αγαθία, τον 6ο αιώνα π.Χ και από τότε μάχεται να σταθεί στα πόδια της μετά από χρόνια υποδούλωσης σε Ιππότες, Οθωμανούς, Ιταλούς, Άγγλους και Γερμανούς...

Από την ανάπλαση η ματιά μου δεν έφυγε από τις 4 δέσμες ράβδων που  καλοσυντηρήθηκαν, τα περίφημα «fasces lictoriæ» της Αρχαίας Ρώμης  προερχόμενα από ένα μύθο του Αισώπου, τις δέσμες ξύλινων ραβδιών δεμένες με δερμάτινες λωρίδες, συνήθως γύρω από ένα τσεκούρι, για να αναπαριστούν τη δύναμη τόσο της ζωής όσο του θανάτου.

Στις γωνιακές ράβδους του Armando Bernabiti καθόμουν ως μαθητής περιμένοντας τα ενισχυτικά μαθήματα του καθηγητή και μετέπειτα προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Μιχάλη Χατζηνικολάου.

Ένα παιδί, ένας δάσκαλος, ένα βιβλίο, ένα μολύβι, μια σκέψη, μία κραυγή μπορεί να μην αλλάξουν τον κόσμο, αλλά μπορούν να δώσουν νόημα, προοπτική, όραμα σε μία κοινωνία που απεγνωσμένα ψάχνει πυξίδες, περιρραντήρια για ένα καλύτερο αύριο...

 

Γεωδίφης

Πηγές:

1. Παιδί της Ρέας, τριλογία

2. Το κινηματοθέατρο Impero του Armando Bernabiti

https://geogeodifhs.blogspot.com/2019/08/fascio-teatro-coo.html

3.Ο μύθος του Αισώπου και η ιστορία των «ράβδων» του Torre Bernabiti

https://geogeodifhs.blogspot.com/2023/06/torre-bernabiti.html

4.Η ζωή,το έργο και το τέλος του Armando Bernabiti

https://geogeodifhs.blogspot.com/2023/11/armando-bernabiti.html

5.Η τραγωδία της 27ης Μαρτίου του 1945

https://geogeodifhs.blogspot.com/2025/03/27-1945.html