Η ηρεμία πριν από την καταιγίδα στην Τουρκία
Είναι η ηρεμία πριν από την καταιγίδα στην Τουρκία;
Έχει περάσει περισσότερο από ένας μήνας από τότε που ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο φυλακισμένος ηγέτης της κουρδικής εξέγερσης στην Τουρκία, ζήτησε τη διάλυση του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (PKK), 40 και πλέον χρόνια αφότου ξεκίνησε τον αγώνα του. «Η κατάθεση των όπλων από την τρομοκρατική ομάδα είναι μια νίκη για τον πολιτισμό», δήλωσε ο αναπληρωτής εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Τόμι Πίγκοτ.
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες ελπίζουν ότι αυτή η ανακοίνωση θα οδηγήσει σε αυξημένη σταθερότητα στην περιοχή».
Η Τουρκία λέει ότι περισσότεροι από 40.000 άνθρωποι πέθαναν σε μάχες, αν και όπως και τα στοιχεία για τις απώλειες που προσέφερε το «Υπουργείο Υγείας της Χαμάς», οι αριθμοί της Τουρκίας ήταν φτιαγμένοι από ολόκληρο ύφασμα, ακόμη και όταν Δυτικοί αξιωματούχοι όπως ο Πίγκοτ τους επαναλάμβαναν άκριτα. Η ενεργή εξέγερση είχε ουσιαστικά τελειώσει το 1997, όταν η κυβέρνηση Κλίντον χαρακτήρισε το ΡΚΚ τρομοκρατική ομάδα. Ενώ το ΡΚΚ δεν είχε σκοτώσει ποτέ Αμερικανό πολίτη και η εξέγερσή του είχε σε μεγάλο βαθμό τελειώσει, η Τουρκία απαίτησε την καταχώρισή του ως απαίτηση της τελευταίας στιγμής στο πλαίσιο μιας μεγάλης αγοράς όπλων που ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον επιθυμούσε να ολοκληρώσει.
Αυτός ο ψευδής χαρακτηρισμός έχει υπονομεύσει την ειρήνη και έχει αποκαλύψει την υποκρισία των ΗΠΑ. Διαδοχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ τόσο επέκριναν το ΡΚΚ όσο και επαίνεσαν τη δημοκρατία, αλλά ποτέ δεν θεώρησαν ότι το ΡΚΚ δημιούργησε τη μόνη όαση προοδευτισμού σε μια περιοχή που κυριαρχείται από δικτατορίες και ισλαμιστές.
Χαρακτηρίζοντας λανθασμένα το ΡΚΚ ως τρομοκράτες, οι ΗΠΑ υπονόμευσαν τον φιλελευθερισμό. Για παράδειγμα, καθώς η Τουρκία υποστήριξε παθητικά, αν όχι ενεργά, το Ισλαμικό Κράτος, το Υπουργείο Άμυνας στράφηκε στους Σύρους Κούρδους, πολλοί από τους οποίους ήταν συνδεδεμένοι με το ΡΚΚ. Αν κάποιος στην κυβέρνηση των ΗΠΑ έπαιρνε στα σοβαρά την ταμπέλα της τρομοκρατικής οργάνωσης PKK και αρνούνταν να συνεργαστεί με την ομάδα, το Ισλαμικό Κράτος θα εξακολουθούσε να υπάρχει και πιθανότατα θα κυβερνούσε τόσο τη Βαγδάτη όσο και τη Δαμασκό.
Περαιτέρω απόδειξη της ψευδούς ονομασίας των ΗΠΑ ως τρομοκρατίας είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση Ομπάμα διέγραψε τους Μουτζαχεντίν αλ Χαλκ. Αυτή η ομάδα στόχευε και σκότωνε Αμερικανούς. Το ΡΚΚ έμεινε στη λίστα της. Από την άλλη πλευρά, οι Μουτζαχεντίν πληρώνουν σε συνταξιούχους Αμερικανούς πολιτικούς μεγάλες αμοιβές για την υποστήριξή τους.
Το ΡΚΚ δεν πληρώνει κανέναν. Η δαιμονοποίηση του ΡΚΚ από τις ΗΠΑ, σε συνδυασμό με την πεποίθηση της τουρκικής κυβέρνησης ότι η διάλυση του ΡΚΚ σημαίνει ότι η καταστολή λειτουργεί, θα μπορούσε να οδηγήσει την Τουρκία στο δρόμο της καταστροφής.
Η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής του Υπουργείου Εξωτερικών έχει επίσης ένα κόστος. Τον τελευταίο μήνα, μίλησα με Κούρδους ακτιβιστές και άτομα που συνδέονται με το ΡΚΚ. Αναγνώρισαν τη δυσκολία που αντιμετώπισαν με τον τουρκικό βομβαρδισμό και τη μείωση της υποστήριξης των ΗΠΑ. Το ΡΚΚ είδε το σημάδι στον τοίχο λόγω της προθυμίας της κυβέρνησης Τραμπ να εγκαταλείψει τους Σύρους Κούρδους για χάρη επιχειρηματικών συμφωνιών, υποσχέσεων για τουρκική διαμεσολάβηση και της ψευδαίσθησης της μετριοπάθειας της νέας συριακής κυβέρνησης.
Προσπαθώντας να δώσουν μια θετική τροπή στα γεγονότα, πολλοί Κούρδοι ηγέτες δήλωσαν επίσης ότι ο αγώνας τους είχε πετύχει ό,τι μπορούσε, οπότε τώρα ήταν η ώρα για πολιτική και διπλωματία. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν, ωστόσο, είναι ότι ούτε ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ούτε ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ φαίνεται να ενδιαφέρονται για κανένα από τα δύο.
Μετά από ένα τέτοιο κλαδί ελαίας, λέει το ΡΚΚ, αναμένει από την Τουρκία να κάνει ένα ισότιμο βήμα για την ειρήνη που θα υπερβαίνει μια γενική αμνηστία για τα μέλη του ΡΚΚ και την ασφαλή διέλευση των ηγετών του ΡΚΚ στην Ευρώπη. Πολλοί προτείνουν, για παράδειγμα, ότι η Τουρκία θα πρέπει τώρα να απελευθερώσει τον Οτσαλάν, όπως ακριβώς έκανε η Νότια Αφρική κατά το Απαρτχάιντ με τον Νέλσον Μαντέλα.
Ο Ερντογάν συνήθως συνδέει την κουρδική προσέγγιση με τις απαιτήσεις να υποστηρίξουν το πολιτικό του κόμμα. Όταν δεν το κάνουν, στρέφεται εναντίον τους με εκδίκηση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσοι πολλοί εκλεγμένοι Κούρδοι πολιτικοί μαραζώνουν στη φυλακή.
Οι Κούρδοι φοβούνται μια επανάληψη των εκλογών και απαιτούν επίσης από την Τουρκία να επιλύσει τις εθνοτικές διακρίσεις που αντιμετωπίζουν και να αποκεντρώσει την εξουσία στις περιοχές όπου ζουν Κούρδοι.
ΟΙ ΗΠΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΜΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΙΣΡΑΗΛ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ .
Εάν η Τουρκία συνεχίσει την καταστολή και δεν διαπραγματευτεί, προειδοποιούν, ο εμφύλιος πόλεμος είναι πιθανός, ένα γεγονός που θα μπορούσε να φέρει τον τρόμο στους δρόμους των μεγαλύτερων πόλεων της Τουρκίας, καθώς οι Κούρδοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο Ερντογάν δεν επιδιώκει την ειρήνη αλλά την εξόντωσή τους. Άλλωστε, με τις ΗΠΑ να εγκαταλείπουν το συριακό Κουρδιστάν και τους ιρακινούς Κούρδους ηγέτες να λειτουργούν ως kapos του Ερντογάν, οι Κούρδοι δεν έχουν πουθενά να πάνε.
Το Υπουργείο Εξωτερικών μπορεί να ελπίζει σε αυξημένη σταθερότητα στην περιοχή, αλλά η αποτυχία του να πιέσει τον Ερντογάν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων υπόσχεται το αντίθετο. Ο εμφύλιος πόλεμος στην Τουρκία μπορεί να είναι πιο κοντά από ό,τι αντιλαμβάνονται η Ουάσινγκτον ή η Άγκυρα.
Michael Rubin
Συνεργάζεται στο ιστολόγιο Beltway Confidential της Washington Examiner. Είναι διευθυντής ανάλυσης στο Middle East Forum και ανώτερος συνεργάτης στο American Enterprise Institute.
https://www.washingtonexaminer.com/opinion/beltway-confidential/3446922/calm-before-the-storm-in-turkey/