Η σύνταξη μιας πολύκροτης κωακής διαθήκης, τον Ιούνιο του 1898

Στην πάνω φωτογραφία το εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου το οποίο βρίσκεται πάνω από το αρχαίο τείχος της Κω, κάτω φωτογραφία της Θάλειας συζύγου Μιχάλη Παρθενιάδη.

Η σύνταξη της πολύκροτης διαθήκης της Θάλειας συζύγου Μιχάλη Παρθενιάδη, το  γένος  Αντ. Νικολαίδη: Για 39 ολόκληρα χρόνια θα απασχολήσει την Ορθόδοξη Κοινότητα της Κω η τύχη της κολοσσιαίας περιουσίας των 412  αγροκτημάτων και αστικών ακινήτων καθώς και σημαντικού ποσού χρημάτων της Μεγάλης Ευεργέτιδας Θάλειας, πρώτης συζύγου του Νισυρίου γιατρού Μιχαήλ Παρθενιάδη, το γένος Αντωνίου Νικολαΐδη. Στις 6 Ιουλίου του 1898 πέθανε στην Κω η Θάλεια, χωρίς τέκνα στη ζωή. 

Τα τρία της παιδιά (Αργυρώ, Αντώνιος και Ευάγγελος) είχαν προαποβιώσει. Λίγο πριν από το θάνατό της, στις 18 Ιουνίου του 1898, συνέταξε στην Κω τη διαθήκη της, με την οποία εγκαθιστούσε κληρονόμο τον σύζυγό της, στον οποίο άφηνε ένα σημαντικό μερίδιο και το δικαίωμα να διαχειρίζεται και να καρπούται αυτός όλη την άλλη ακίνητη περιουσία της, με τον όρο όμως να μην ξαναπαντρευτεί («υπό τον όρον ίνα μένη εν τη χηρεία»). Μετά το θάνατο του συζύγου της η περιουσία της να περιέλθει στην Ορθόδοξη Κοινότητα της πόλης Κω, ώστε από τις προσόδους της να συντηρούνται τα ελληνικά σχολεία και να βοηθούνται οι άποροι μαθητές και μαθήτριες. 

Ο Μιχαήλ Παρθενιάδης συμμορφούμενος προς τη διαθήκη και στη μνήμη των αποθανόντων παιδιών του θα κτίσει το Αργύρειο Νηπιαγωγείο (που κατέρρευσε στο σεισμό του 1933), το εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου (στην οδό Γ. Ιωαννίδη) και θα διαθέσει ακόμη το απαιτούμενο χρηματικό ποσό για την αποπεράτωση της σημερινής Παλαιάς Μητρόπολης (στην οδό Ιπποκράτους) της Κω. Αλλά στις 28 Δεκεμβρίου του 1903 ήλθε σε δεύτερο γάμο, παραβαίνοντας, ίσως από νομική σκοπιμότητα, τον επαχθή γι’ αυτόν όρο της χηρείας. Παντρεύτηκε την Ιουλία Μυλωνά και εξακολούθησε να νέμεται και να κατέχει όλη την περιουσία της πρώην συζύγου του. 

Η δευτερογαμία εκείνη του Μιχαήλ Παρθενιάδη θα αποτελέσει την αφορμή για μια ατέλειωτη αντιδικία ανάμεσα στην Κοινότητα, που διεκδικούσε την κυριότητα των ακινήτων, και σ’ αυτόν, που αρνιόταν να την παραδώσει. 

Θα ακολουθήσουν  αποφάσεις του Μικτού Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου της Κω που δικαίωναν την Κοινότητα, γνωμοδοτήσεις διαπρεπών νομομαθών και προσφυγές του  Παρθενιάδη και των κληρονόμων του τόσο στο Ιταλικό Εφετείο της Ρόδου, όσο και στο ανώτατο ακυρωτικό της Ρώμης, που έκλεισαν την υπόθεση προς όφελος των κληρονόμων του Παρθενιάδη. Για την πολυδάπανη και για τις δύο πλευρές  υπόθεση αυτή,  που δημιούργησε  σάλο στην  Κωακή κοινωνία, συναντούμε πλείστες όσες καταχωρήσεις στους Κώδικες της Μητρόπολης Κω και όχι μόνο. 

Από άποψη  νομικής ερμηνείας,  σημαντικό είναι και το  δημοσίευμα του Καθηγητή της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Αχιλλέα Γ. Κουτσουράδη με τίτλο: «Μια κληρονομική διαφορά στην Ιταλοκρατούμενη Δωδεκάνησο» , Θεσσαλονίκη 1990.

Γεωδίφης

Πηγές:

1.Ιστορία της νήσου Κω- Β. Χατζηβασιλείου, 1990

2.Μια κληρονομική διαφορά στην Ιταλοκρατούμενη Δωδεκάνησο- Αχ. Κουτσουράδης,1990

3.Θάλεια Νικολαΐδου, μία μεγάλη ευεργέτιδα της Κω 

https://geogeodifhs.blogspot.com/2023/08/blog-post_39.html