Μεχμέντ, ο αράπης
Ήταν ένα από τα παιδιά της Ρέας, της κώτικης γης. Ζούσε στην γειτονιά μου, στην μυκηναϊκή ακρόπολη της Κω. Εκεί που δεν μπόρεσαν, λόγω δομημένης γης ,να σκάψουν οι Ιταλοί. Ένα σπουδαίο κομμάτι με πολλά μυστικά από την άγνωστη ιστορία της Κω.
Τον θυμάμαι στα γεράματα του, να περνάει από κοντά μου στο αρχαίο Στάδιο της πόλης, να χαμογελάει πάντα με ένα τσιγάρο στριφτό στο χέρι.Το βλέμμα του διαπεραστικό και κοφτό όπως και η ιστορία του, που τότε δεν ήξερα.
Οι μικρότεροι όταν δεν έτρωγαν τον φαί τους, οι μανάδες τους έλεγαν: «θα πω στον Αράπη, να΄ρθει να σε πάρει».
Μια μέρα συνομιλώντας με τον πατέρα μου, μου είπε:« Τι νομίζεις ότι δεν υπάρχει ρατσισμός στο νησί; Δες τον αράπη μας. Μόνος του γυρνάει, λίγοι κάνουν παρέα μαζί του».
Τον σεβόταν και ήταν κοντά στα δύσκολα του. Ο Αράπης ήταν από την φύση του ένας μοναχικός και φιλήσυχος άνθρωπος. Ποτέ δεν πείραζε κανένα.
Έμαθα ότι πολέμησε στο Ρίμινι και ότι είχε πάρει παράσημο.Ήταν ένας μεγάλος πατριώτης μου είπαν, συμμετείχε στη μεγαλύτερη μάχη από υλικής πλευράς που έγινε ποτέ σε ιταλικό έδαφος. Ήταν εκεί τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο του 1944, κατά την Ιταλική Εκστρατεία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, που είχε κωδική ονομασία Operation Olive.
Στην Μάχη του Ρίμινι εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες έλαβαν μέρος, μεταξύ άλλων Κώων ήταν και ο Αράπης των Σεραγιών.Η μάχη του Ρίμινι θεωρείται μια από τις πιο σκληρές μάχες της 8ης Στρατιάς, που τελικά έληξε με τη νίκη των Συμμάχων. Ήταν συγκρίσιμη με το El Alamein, το Mareth και τη γραμμή Gustav [Monte-Cassino].
Ήταν ωραίο παιδί στα νιάτα του και συνεχώς φορούσε άσπρα ρούχα. Ετσι θυμούνταν οι παλιοί τον Αράπη.Δεν ήταν από την Αφρική, είχε πιο εκλεπτυσμένα και ωραία χαρακτηριστικά και ήταν μουσουλμάνος συμπατριώτης μας.
Κάποτε επι δικτατορίας τον κατηγόρησαν ότι ήταν κομμουνιστής. Μια μέρα ο διοικητής της Αστυνομίας κάλεσε στο γραφείο του, τον μακαρίτη Τρούμπα [Γ.Αιβαλιώτη].Για να τον επιπλήξει που έκανε παρέα με τον Αράπη, ο οποίος ήταν κομμουνιστής. Έτσι του είχαν πει.
Όμως ο Τρούμπας έβαλε τον διοικητή αμέσως στη θέση του.Του απάντησε ότι είχε πολεμήσει στο Ρίμινι και ότι πήρε «σήμα» από τον πόλεμο. Τότε ο διοικητής φώναξε τον Αράπη στο Τμήμα και του ζήτησε συγγνώμη. Λέγεται επίσης ότι στην Ιταλία τον βάλανε στη φυλακή.
Ο Αράπης ζούσε μόνος του σε ένα πέτρινο, που σήμερα έχει κατεδαφιστεί και δεν είχε παιδιά. Αργότερα συνταξιοδοτήθηκε από τον ΟΓΑ.Κάθε βράδυ στα γεράματα του πήγαινε στο καφενείο του Βολακά επί της Ελ.Βενιζέλου όπου έπινε το ούζο του, μόνος σε μια γωνιά.
Έμαθα ότι ήταν ένας από τους γνωστούς πρακτικούς βοτανολόγους της Κω και δημώδης θεραπευτής.Γνώριζε τα χόρτα της χλωρίδας της Κω όσο κανείς άλλος.Χρησιμοποιούσε τα ραδίκια και τον μαϊντανό για τις πέτρες και τα νεφρά.Το καράτσι το μαύρο δέντρο για τον προστάτη, όπως και την αουσταριά.
Μια μέρα αρρώστησε και τον πήρανε στο νοσοκομείο, όπου φώναξε τον Μουσταφά να τον βοηθήσει. Τότε ζήτησε να του φέρει ρίζα αουσταριάς για τον προστάτη. Όμως αυτή την φορά τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα.
Επειδή ήταν σε άσχημη κατάσταση ζήτησε από τον Μουσταφά να τον μεταφέρουν στην Σμύρνη, όπου είχε μεγάλο νοσοκομείο για να θεραπευτεί. Μεσολάβησε ο τότε έπαρχος Α.Πληθίδης και κανένα δυό συμπατριώτες μας και έτσι πήγε. Ομως, εκεί δεν τα κατάφερε και πέθανε από τον προστάτη.
Μαύροι της Κω ήταν και 3 αδέλφια που ζούσαν απέναντι από τα αρχαία επί της Οδού Ηροδότου.Ο Αλής, η Μινιρέ και η Χατσά που ήταν από την Αφρική, μάλλον από το Σουδάν και βρέθηκαν στην Κω, ίσως τους αγόρασε κάποιος Τούρκος μου εκμυστηρεύθηκε ένας παλιός. Η Χατσά στο τέλος στραβώθηκε και μαζί με τον αδελφό της πέθανε στην Κω. Η άλλη αδερφή έφυγε για την Γερμανία.
Ο Αράπης της Πλατείας Εθν.Μακαρίου ήταν από άλλη φυλή μου είπαν. Από τον καλό γείτονα μου Μουσταφά Τσελεπή έμαθα και το όνομα του, λεγόταν Μεχμέντ Μερτζιάν.
Ο Αράπης άντεξε τη μοναξιά του και, πάνω από όλα ζούσε με αξιοπρέπεια όλα αυτά τα χρόνια, αυτό ήταν μεγάλο προσόν θα έλεγα τώρα που τον σκέφτομαι.
Αιώνια σου η μνήμη Αχμέντ!
Γεωδίφης
