Φωτιά...
Εδώ είναι μια μικρή ωραία ιστορία ζωής από το χθές της Κω, που αλίευσα πριν από καιρό από κάτι ξεχασμένα αποσπάσματα εφημερίδων του πατέρα μου. Με όλα αυτά που συμβαίνουν και με τόσα δήθεν «αρσενικά» γύρω μας είπα να την μοιραστώ μαζί σας:
'Ανήκω σὲ μιὰ περασμένη κοινωνία, σ᾿ ἕνα μακρινό κόσμο.
Ενώ σήμερα βλέπεις στοὺς δρόμους κορίτσια νὰ φοροῦν «σόρτς» καὶ τὴν ἀκροθαλασσιὰ πλημμυρίσμένη ἀπὸ τὰ σκανδαλιστικὰ καὶ βέβηλα μαγιὼ μπικίνι, στὴν ἐποχή μου - ὅταν δηλαδὴ ἤμουνα νέος -ἦταν δύσκολο νὰ δεῖς τὴν ἀγαπημένη σου ἔστω κι' ἀπὸ μακρυά, δίχως νὰ ἱδρώσης, νὰ κοπιάσης.
Νωπὸ εἶναι στὴ θύμησή μου ένα σχέδιο ποὺ κατάστρωσα μὲ τὴν ἀλησμόνητη παρέα μου κάποια σεληνόφωτη βραδιὰ γιὰ νὰ δῶ τὸ πρόσωπο τοῦ εἰδώλου μου.
Εἴχαμε πάει κάτω ἀπὸ τὸ παράθυρο της καὶ κραυγάζαμε μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς φωνῆς μας «φωτιά... φωτιά...». Κι᾿ ὅταν ἔβγαλε τὸ τρομαγμένο πρόσωπό της καὶ ρώτησε ποῦ εἶναι ἡ φωτιά. ἐγὼ εἶπα : «Ἐδῶ κοπέλλα μου» καὶ τῆς ἔδειξα τὴν καιόμενη ἀπὸ τὴ φωτιὰ τοῦ ἔρωτα, καρδιά μου.
Τέτοια κι᾿ ἄλλα πολλὰ σοφιζόμασταν ἐκείνη τὴν ὄμορφὴ ἐποχὴ μὲ τὶς γλυκὲς ἀνάμνησες. ἐμεῖς, οἱ ρομαντικοί κανταδόροι...
Από έναν άγνωστο ρομαντικό κανταδόρο της Κω της δεκαετίας του ΄50.
Στην φωτογραφία η Λεωφόρος των Φοινίκων ή των αναστεναγμών της δεκαετίας του ΄50.
Γεωδίφης
