Πολιτιστική κληρονομιά και σεισμοί

Με αφορμή την παρουσίαση/ενημέρωση και την ανάδειξη του προβλήματος του μεσαιωνικού τείχους της πόλης Κω από την καλή  φίλη Αγγελική Στρατικοπούλου θα ήθελα να αναφέρω το εξής: Το πρωί μετά τον σεισμό του 2017 βρέθηκα σε μία ενδιαφέρουσα σκηνή. Μία μπουλντόζα του Δήμου ήταν μπροστά από το τμήμα του τείχους της Λ. Ιπποκράτους, έτοιμη τα ρίξει τα εναπομείναντα ερείπια του. Ωστόσο, με την παρέμβαση μιας αρχαιολόγου που έφερε το δημοτικό συνεργείο προ των ευθυνών της πράξης του, το σταμάτησε.Αν προχωρούσε αυτή την στιγμή ίσως να μην υπήρχε το συγκεκριμένο τμήμα της φωτογραφίας. Βέβαια μία ένοχη αλήθεια λέει ότι άν είχαμε έναν μεγαλύτερο σεισμό από 5,6 βαθμούς  δεν θα χρειαζόταν η μπουλντόζα και ίσως είχε τραυματιστεί ή ακόμη χαθεί κάποιος και να έμπαιναν σε μπελάδες οι δημοτικοί υπάλληλοι. Είναι γεγονός ότι τα πολιτιστικά μνημεία δεν καταστρέφονται μόνο από σεισμούς. Ζούμε σε μία  περιοχή, με ενεργά ρήγματα γύρω μας άν μετά από μία ισχυρή δόνηση δεν αποκατασταθούν άμεσα οι πέτρινες κατασκευές, επόμενη φορά ίσως να μην υπάρξει. Ετσι χάθηκε για πάντα το αρχαίο Στάδιο, το Γυμνάσιο των Εφήβων και τόσα άλλα διαμάντια από την πολιτιστική μας κληρονομιά.Το Κάστρο της Νερατζιάς άν δεν είχε συντηρηθεί μετά από τον σεισμό του 1933 από τους Ιταλούς , ίσως να το γνωρίζαμε μόνο μέσα από τα καρτ ποστάλ της εποχής. Πρέπει να υπάρχει σχέδιο αποκατάστασης πριν από τους σεισμούς για τα ευαίσθητα, πολυχτυπημένα και προβληματικά μνημεία. Η αποκατάσταση του μεσαιωνικού τείχους  και όχι μόνο έπρεπε να είχε τελειώσει πριν από καιρό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα μνημεία αυτά δεν φτιάχτηκαν με ευρωπαικά προγράμματα αλλά από ανθρώπους που αγωνίστηκαν για την επιβίωση τους. Με αυτό τον τρόπο οφείλουμε να τα συντηρήσουμε, χωρίς να περιμένουμε τις βοήθειες των «βαρβάρων» του Καβάφη.Τρόπος υπάρχει με ελάχιστο οικονομικό κόστος, φτάνει κάποιος να τον αναζητήσει και πάνω από όλα να πιστέψει πραγματικά στις δυνάμεις του.

Γεωδίφης