Κρυσταλλική αισθητική και η κλασική έννοια του μέσου

Αυτό το υπέροχο ρωμαϊκό αγαλματάκι [Φωτο-Getty's collections]της θεάς της αγάπης λαξεύτηκε 2,100 χρόνια πριν σε κρύσταλλο. Το αγαλματάκι της Αφροδίτης είναι μια μικρογραφία μιας πρωτότυπης γλυπτικής που χρονολογείται πιο συχνά στα μέσα του 3ου αιώνα π.Χ.
Ο πετρώδης κρύσταλλος, τον οποίο οι αρχαίοι πίστευαν ότι σχηματίστηκε από υπερβολικά παγωμένο πάγο, ήρθε στη μόδα στα πρώτα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όταν ειδικευμένοι τεχνίτες άρχισαν να ωθούν τα όρια του μέσου σε νέα, προηγουμένως αδιανόητα ύψη σε αγγεία, ακόμη και αγαλματίδια. Τότε, όπως και τώρα, μεγάλα κομμάτια ή ασυνήθιστα δείγματα αποτελούσαν φυσικά θαύματα και από μόνα τους. Οι ίδιοι οι αρχαίοι λάτρευαν, την τελειότητα των κρυστάλλινων όψεων και η τέχνη τους ξεπέρασε τα όρια της δεξιοτεχνίας ενός πολύτιμου λίθου και η ασυναγώνιστη λιτότητα του κρυστάλλου θεωρήθηκε σε γενικές γραμμές ανώτερη από εκείνη ακόμη και των πιο εκπληκτικών παραδειγμάτων άχρωμου γυαλιού.Ο θαυμάσιος σχηματισμός και η αίσθηση της διαφάνειας των κρυστάλλων προκάλεσε τους τεχνίτες στην κλασσική έννοια του μέσου, που από τον Αριστοτέλη είχε κατανοηθεί ως παρεμβατικός χώρος που χωρίζει ένα αντικείμενο όρασης από τον θεατή του. Δεδομένου ότι ένα ποικίλο φάσμα ουσιών θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως διαφανή μέσα σύμφωνα με αυτή την άποψη - το νερό, το κρύσταλλο και το γυαλί, για να αναφέρουμε λίγα - οι αρχαίοι φαίνεται ότι επέμειναν στην ανυπαρξία ενός μέσου στην ουσιαστικότητα του. Παρ 'όλα αυτά, η ίδια η ύλη θα μπορούσε να γίνει  ύλη. Αυτό που κάνει τον πετρώδη κρύσταλλο ιδιαίτερα να ξεχωρίζει, είναι ο τρόπος με τον οποίο διαλύει τόσες πολλές από τις διαφορές μεταξύ φύσης και τεχνητού.

Γεωδίφης

Πηγή-Patrick R. Crowley,
Πανεπιστήμιο του Σικάγο