Η μνήμη έρχεται με τη δυνατότητα να επιστρέψει...

Σε λίγες ώρες από τώρα συνέβη το βίαιο τράνταγμα που προκλήθηκε από την «ξαφνική» μετατόπιση κομματιών του φλοιού του Κεραμεικού Κόλπου.

Είναι στη φύση της γης να κινείται και καμιά φορά να σπάει.

Μπορείς να σταθμίσεις τον σεισμό, αλλά δεν μπορείς να μετρήσεις την καρδιά σου μέσα στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που οι κραδασμοί υπό μορφή κυμάτων ταξιδεύουν στα θεμέλια του σπιτιού σου από τα βάθη της γης.

Μέσα στο σκοτάδι πριν ακόμη ξημερώσει, ακούστηκε η λέξη «ΣΕΙΣΜΟΣ» από τα χείλη των έντρομων, καταφοβισμένων συναθρώπων μας ... όταν ο φλοιός, το εξωτερικό, λεπτό, κρύο και κυρίως εύθραυστο στρώμα πάνω στο οποίο γεννηθήκαμε, διαταράχθηκε άλλη μια φορά. 

Αυτός ο φλοιός είναι γεμάτος με μεγάλες και μικρές ρωγμές γνωστές ως ρήγματα που καμιά φορά σπάνε, αντί να ολισθαίνουν.

Αυτό συνέβη στις 21 Ιουλίου 2017, σε ανύποπτο χρόνο. 

Ωστόσο μερικές φορές για να καταλάβεις αρκεί να ξέρεις να ακούς. 

Θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει πριν από χρόνια για τις συνέπειες που είχε ο σεισμός της Ιρπίνιας του 1980 σε μια κοινότητα. 

Για έναν άνδρα που περιπλανιόταν σε έναν λόφο με ερείπια στο Sant'Angelo dei Lombardi και μάζευε μικροπράγματα γύρω του, φαινομενικά ασήμαντα αντικείμενα: ένας συνδετήρας, ένα τασάκι, ένα στυλό. Έψαχνε υπομονετικά ανάμεσα στις πέτρες και τα μπάζα και, μόλις κάτι του τράβηξε την προσοχή, έσκυψε να το μαζέψει απαλά, όπως κάνει κανείς με τα βατόμουρα στους θάμνους, και το έβαλε σε ένα άδειο κουτί για παπούτσια.Ένας δημοσιογράφος τον πλησίασε και τον ρώτησε πού ήταν το σπίτι του και σε τι κατάσταση ήταν. «Είναι όλα εδώ. Περπατάμε πάνω του» απάντησε ο άντρας χωρίς να στεναχωρηθεί. Και η οικογένειά σου;«Περπατάμε πάνω από αυτό. Η γυναίκα μου είναι ακριβώς εδώ είπε δείχνοντας την άκρη των παπουτσιών του. Εδώ είμαστε πάνω από την κουζίνα. Την είχα αφήσει εκεί και είχα πάει να πάρω ξύλα για το δρόμο όταν έγινε ο σεισμός. Τα δύο μου παιδιά είναι πιο πέρα. Σε εκείνο το σημείο, βλέπετε; Όταν βγήκα έπαιζαν στην κρεβατοκάμαρά τους. Πρέπει να είναι ακόμα εκεί. Και τώρα, αν με συγχωρείτε...» και έφυγε, κατά μήκος εκείνου του νεκροταφείου ερειπίων, αναζητώντας θραύσματα της χαμένης του ζωής. 

Αυτός είναι ο σεισμός ως φαινόμενο, που συχνά μας επισκέπτεται για να μας θυμίσει πόσο μικροί και αδύνατοι είμαστε απέναντι στις εξάρσεις του.

Η φύση έχει μυριάδες όπλα να καταπολεμήσει την ασήμαντη αλαζονεία μας και συχνά λέει το ίδιο πράγμα: πόσο λίγα γνωρίζουμε για την γη που μας φιλοξενεί.

Λυπήθηκα όταν πέρασα να δω την μικρή αλλά πολύ ζεστή επιγραφή που έβαλε ένας ευαίσθητος καθηγητής, στην μνήμη δύο νέων παιδιών που χάθηκαν το 2017.

Ένιωσα άβολα, ντράπηκα, δεν το κρύβω. 

Πιο ξεχασμένη από ποτέ, κανείς δεν θέλει να ακούσει τίποτα.Μία κοινωνία χωρίς πυξίδα εθισμένη στο εφήμερο, μόνο αριθμοί και γουάμπουμ...

Γεωδίφης

Πηγές: 

1.«Το ημερολόγιο ενός προαναγγελθέντος σεισμού»-Β' Εκδοση, 2017-2023

https://geogeodifhs.blogspot.com/2022/07/5-e-book.html

2. Ιστορία των Σεισμών της Κω-Β' Έκδοση, 2018-2023

https://geogeodifhs.blogspot.com/2023/02/e-book.html

Τοπική ώρα: 01:31:11.0 , στις 21 Ιουλίου 2017. Τι συνέβη; Είναι όλα εδώ, όσα έγιναν μέσα σε 20 και κάτι δευτερόλεπτα. Το ρήγμα, το σπάσιμο, τα σεισμικά κύματα, η καθίζηση και το χωλό τσουνάμι που ακολούθησε, όλα στάδια ενός μονόπρακτου που συμβαίνει με τους ίδιους μαθηματικούς όρους και λεπτομέρειες για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.

Η Μοιραία Οδός, έξι χρόνια μετά. 

Μεταξύ της Παναγιάς του Φόρου και της Ελεημωνήτριας σε μία αρχαία αγορά που όπου και να κοιτάξεις φέρει πληγές από την ιστορία των σεισμών της Κω, εκεί κοντά χάθηκαν ο Simon Andreas Nilson και ο Sinan Kurtoglu.