Η πίεση του νερού αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για τους μεγα-σεισμούς

Φωτογραφία από τον σεισμό του 2011, Ιαπωνία,Hitoshi Yamada / SIPA / REX / Shutterstock

​Οι επιστήμονες προτείνουν έναν μηχανισμό που εξηγεί πώς συνέβη ο μεγαλύτερος σεισμός και πως περισσότερα από 50 χρόνια αργότερα ένας άλλος μεγάλος σεισμός στην ίδια περιοχή απελευθέρωσε ένα μέρος του στρες που είχε δημιουργηθεί στο βάθος.

Οι αργοί σεισμοί μπορεί να προκαλέσουν σε υγρά, όπως το νερό να μεταναστεύσουν προς τα πάνω μέσα στη γήινη κρούστα και να προκαλέσουν μικρούς σεισμούς. Εάν αυτά τα ρευστά δεν αποστραγγιχτούν κατάλληλα, αυτό θα μπορούσε να αυξήσει τον κίνδυνο ενός μεγάλου σεισμού. 

Σύμφωνα με την έρευνα η πίεση του νερού στο υπόγειο διαδραματίζει καίριο ρόλο και στις δύο περιπτώσεις.

Ο σεισμός 2016 Mw 7.6 της Νότιας Χιλής ήταν ο πρώτος μεγάλος σεισμός που συνέβη μέσα στα όρια ρήξης του μεγάλου σεισμού του 1960 Mw 9.5 Valdivia, ο μεγαλύτερος που παρατηρήθηκε ποτέ στην ιστορική εποχή. 

Χρησιμοποιώντας GPS, InSAR, βαρύτητα, σεισμική αντανάκλαση και γεωλογικά δεδομένα, ο Marcos Moreno και οι συνεργάτες του από το GFZ δείχνουν τον ρόλο του νερού στον σεισμό του 2016 που έλαβε μέρος στα βαθιά όρια , στη διεπαφή μεταξύ της πλάκας Nazca και των υπερκείμενων πλακών της Νότιας Αμερικής. 

Γεωδίφης

Πηγή-nature.com/