Ομορφιά αθάνατη

Η Αθήνα με την Ακρόπολη το 1869

Η εξαιρετική βεβαιότητα με την οποία στέκονται, τώρα ένα λαμπρό λευκό, πάλι κίτρινο, και σε μερικά ανοιχτά κόκκινα, επιβάλλει ιδέες ανθεκτικότητας, ανάδυσης μέσα από τη γη κάποιας πνευματικής ενέργειας αλλού διασκορπισμένης σε κομψά μικροπράγματα. Αλλά αυτή η ανθεκτικότητα υπάρχει εντελώς ανεξάρτητα από τον θαυμασμό μας. Αν και η ομορφιά είναι αρκετά ανθρώπινη για να μας αποδυναμώσει, να ανακατέψει τη βαθιά κατάθεση λάσπης-αναμνήσεις, εγκαταλείψεις, τύψεις, συναισθηματικές αφιερώσεις- ο Παρθενώνας είναι ξεχωριστός από όλα αυτά. και αν σκεφτείς πώς ξεχώριζε όλη τη νύχτα, για αιώνες, αρχίζεις να συνδέεις τη φλόγα (το μεσημέρι η λάμψη είναι εκθαμβωτική και η ζωφόρος σχεδόν αόρατη) με την ιδέα ότι ίσως μόνο η ομορφιά είναι αθάνατη.

«Ο Παρθενώνας είναι πραγματικά εκπληκτικός στη σιωπηλή του ψυχραιμία· η οποία είναι τόσο σφριγηλή που, αντίθετα, φαίνεται ότι είναι πιθανό να ξεπεράσει ολόκληρο τον κόσμο». -Virginia Woolf[1882-1941], Jacob’s Room, κεφ. XII, 1922

Γεωδίφης