«Η κυρά Γιαννούλα»
Πάντα ήταν δίπλα μας στα ωραία και αθώα χρόνια της νεότητας μας. Στον προαύλιο χώρο της Αγ.Παρασκευής συχνά συναντιόμασταν, εμείς παίζαμε ενώ εκείνη υπηρετούσε τον Οίκο του Θεού. Μας χαμογελούσε και μας ένιωθε παιδιά της. Την σεβόμασταν και την αγαπούσαμε. Ομως ποτέ δεν γνωρίζαμε κάτι για την ζωή της. Πριν από καιρό συζητώντας με έναν ενορίτη της Αγ.Παρασκευής η κουβέντα το φερε και έμαθα σημαντικά πράγματα για την ζωή της αείμνηστης, που αξίζει να μοιραστώ μαζί σας. Θα σας τα πω όπως ακριβώς μου τα μετέφεραν άνθρωποι που την γνώριζαν:
«Κατά κόσμον η Αννα Πέρου [Διακαναστάση] γεννήθηκε το 1922 στο Βαθύ της Καλύμνου.Ο πατέρας της Μιχάλης Πέρος είναι ξάδελφος του γνωστού γιατρού της Κω. Το όνομα πρέπει να έχει σχέση με έναν Ισπανόφωνο γιατρό στο παλάτι του Βυζαντίου που με την πτώση της Πόλης έφυγε και για άγνωστο λόγο βρέθηκε στην Κάλυμνο.Ο Μιχάλης ήταν δραστήριος και έξυπνος άνθρωπος είχε βιοτεχνία με παπούτσια στην Οδησσό της Ρωσίας με 20 άτομα προσωπικό αλλά στην Οκτωβριανή επανάσταση τα έχασαν όλα και έφυγε με μια βαλίτσα. Μετά ήρθε η άνοδος στο σφουγγάρι, η γνωριμία του με την βουβαλίνα και η γνώση του με το εμπόριο τον έκανε το δεξί της χέρι.Εκανε την γνωριμία με το σφουγγάρι σε πολλές χώρες, Αγγλία, Αμερική, Αίγυπτο, Ισπανία,Γαλλία και τις συμφωνίες με τους εμπόρους για 2.000 καίκια. Πέθανε νέος όμως από σκωληκοειδίτη άφησε πίσω του 5 παιδια ευτυχώς η βουβαλινα τους στήριξε.Η Γιαννούλα μιλούσε τέλεια ιταλικά πήγε στη ιταλικό σχολείο με το ζόρι βέβαια.Έβαλαν την μάνα της φυλακή και 3 μερες έκλαιγε απέξω. Τη διώχνανε οι Ιταλοί αλλα πάλι πήγαινε απέξω και έκλαιγε. Έπεσε στον πετροπόλεμο πάνω ενας χαμός απο παντού πετούσαν πέτρες στο ιταλικό λάβαρο που περνούσε απο το λιμάνι εκει στον χαμό που πυροβόλησαν τον Κατσώνη, εκεί που τον σκότωσαν.Μετα απο 1 χρονο φύτρωσε μια ελια μόνη της μεσα απο το τσιμέντο.Πρόλαβε και πήγαινε για εξομολογήση στον άγιο Σάββα, πήγαινε και φαγητό. Τα χρόνια ήταν δύσκολα η οικογενεια πεινούσε τότε ήρθε ο Πέρος αδελφος του πατέρα της τελειωμένος γιατρός, τότε την ζήτησε από την μάνα της να την πάρει στην Κω σαν νοσοκόμα.Ο γιατρός ηταν πατέρας της τώρα άρχισε να κάνει εμπειρία. Χειρουργία,σπασίματα, γέννες, αρρώστιες σε όλα δίπλα στον γιατρό, είχε γίνει το δεξι του χέρι. Στην ανακατάληψη της Κω απο τους γερμανούς είχαν φορτώσει τον γάιδαρο και ανέβαιναν για Χαιχούτες στο πέρασμα τους γινόταν κάποια μάχη [κοντά στον Σκλαβενίτη] ένα αεροπλάνο γερμανικό τους πήρε για ύποπτους τους έριξε κάποιες ριπές άστοχες μπρολαβαν και μπήκαν σε ενα στάβλο κοντά στον Άγιο Βασίλη στην επόμενη γύρα το αεροπλάνο έριξε μια οβίδα χτυπήθηκε το διπλανο δωμάτιο έπεσε το χώρισμα και την πλάκωσαν τα μπάζα και ενα θραύσμα την χτύπησε στο μηρό. Ευτυχώς την γλύτωσε ο Πέρος απο την αιμορραγία αυτό της άφησε ενα κουσούρι και κούτσαινε συνέχεια.Με τον Πέρο όποια γιαγιά είχε θεραμπια με ένεση έτρεχε στην Γιαννούλα .Ηταν στο νοσοκομείο με τον Πέρο όταν βομβαρδιζανε οι Γερμανοί κατι μέρες πριν χτυπήσει η ίδια ,μου είπε ότι τους τραυματίες τους είχαν εξω στον προαύλιο δρομο του νοσοκομείου ,περνούσαν από πάνω τους μαζι και νεκροί. Πριν 15 χρόνια είχε έρθει ένας Γερμανός εκεί στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής και της είπε με νοήματα οτι ηταν εδώ στρατιώτης και του έβαλε τις φωνες και του είπε- μπατ μπατ τζερμαν μπουμ μπουμ- και έδειχνε το πόδι ο Γερμανός της έπιασε το χέρι και της έλεγε σορυ σορυ.Στο τέλος είχε μια μπανάνα στην τσέπη και του την εδωσε να πάρει και κάτι για τον δρόμο.Δεν είχε κακία, όλους τους συγχωρούσε. Μια μέρα ανέβαινε από την Πύλη του Φόρου δεν ήξερε ότι ήταν κρεμασμένος εκει στον ναό δεν θυμόταν το όνομα [Θεόκριτος Κώστογλου] ορμίξανε οι γερμανοί της πήραν τις μυζήθρες από τον γάιδαρο.Έβαλε τα κλάματα την έπιασε από το χέρι ο γερμαναράς και της έδειξε τον νεκρό για να φοβηθεί και έφυγε.Την άλλη μέρα πήγε ο γιατρός με νεύρα στον αξιωματικό πήρε πισω τον γάιδαρο και τιμώρησε τους στρατιώτες.Ο άνδρας της τότε ήταν μικρός και όλο δράση, τον έβαζε ο νονός του ο Παρθενιάδης να βλέπει στο Λινοπότι τι ώρα αλλάζουν οι σκοπιές, αυτός έδινε πληροφορίες και ο Παρθενιάδης τις έλεγε με τον ασύρματο σε κάποιους ιερολοχίτες. Εβλεπε τον σκοπό ο παππούς αλλα τον πήρε χαμπάρι και του έριξε στο γόνατο πρόλαβε και έφυγε κουτσαίνοντας μέχρι το Ζηπάρι και δεν τον έπιασαν οι γερμανοί.Έψαχναν παντού και άλλαζε σπίτια μέχρι να τον πάνε πάνω στις Χαιχούτες. Μετά οι γερμανοι είχαν απο κοντά τον Πέρο για να δουν που θα πήγαινε ετσι εστελνε την κυρά Γιαννούλα για 3 μήνες να του γιατρέψει το πόδι εκεί αγαπήθηκαν και μετά από 6 μηνες παντρεύτηκαν».
Παντρεύτηκε τον Αντώνη Διακανασταση έκαναν 4 παιδιά κανονικά, η τελευταια 5η γεννα ήταν δίδυμα[ αγοράκι και ενα κοριτσάκι] .Ο αδελφός της Δημήτρης πνίγηκε στην Νίσυρο, της το έκρυβαν αλλα κάπως το κατάλαβε και απο το κλάμα στεναχώρια έχασε το ενα παιδί .
«Καθόμουν και ξαφνικά νιώθω ένα σαλεμα στην κοιλιά μετα ένιωσα λέει ενα πράγμα να φεύγει από μέσα μου να ανεβαίνει πάνω απο το φάρυγγα ήταν η ψυχή του μωρού που ξεψύχησε έτσι το κατάλαβε εκείνη ειδικά οταν δεν ενιωθε κλωτσιές,γρήγορα πήγε στον Πέρο την άκουσε και της λέει, αμέσως καισαρική εκει στο τσαφ γλύτωσε το παιδί. Ονομάστηκε Δημήτρης .Δυστυχως ο άντρας της ηταν πανέμορφος και έπεφτε σε περιπέτειες ετσι σε 4 χρόνια διελυσε ο γάμος όμως η Κυρά Γιαννούλα αφιερώθηκε στην καινούργια της δουλειά και στα παιδιά της, έπιασε δουλειά νεοκόρισα στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής».
«Η κλινική του Πέρου έκλεισε και ετσι στην εκκλησία πήρε την θέση μιας άλλης νεοκόρισας που γέρασε και αυτή.Είχε προϊστάμενο τον παπα Γιώργη Σαρρή ήταν 35 χρόνια μαζί τον υπηρετούσε κάθε μέρα, υπήρχε σεβασμος μεταξύ τους. Καμιά φορά ο παπάς ήταν νευρικός όμως ηταν υπάκουη, καταλάβαινε αλλα μετά ζητούσε συγγνώμη και παλι τα βρίσκανε. Απο της 5 το πρωί ξεκινούσε η δουλεια κάθε μέρα να ανάψει καντήλια να σκουπίσει την αυλή να καθαρίσει τους πάγκους, να κάνει κόλλυβα. Οι δουλειές δεν σταματούσαν μέχρι αργά το βράδυ, δεν είχε ρεπό,δεν είχε γιορτή εκεί στο πόστο της και ο κόσμος την ήξερε με τα μαύρα ρούχα και το τσεμπέρι το καλύμνικο.Είχε βαφτίσει πάρα πολλά παιδιά που στο τέλος δεν τα θυμόταν. Ερχονταν μεγάλοι άνθρωποι εκει και της έλεγαν εισαι η νονά μου και δεν τους θυμόταν! Οποιος είχε ανάγκη και δεν έβρισκε εμπαινε νονά. Είχε επίσης ζήσει πολλά θαυμαστά γεγονότα στον χώρο της εκκλησίας που δεν έλεγε. Μια μοναχή στην Πάτμο μου είπε ότι μια μερα περνούσε να την δει [πριν γίνει μοναχή] ενω είχε σχολάσει από την δουλειά της και την είχε δει κάτω σε κατάσταση σοκ μεσα στην εκκλησια όταν την ρωτησε τι έπαθε της λέει να κόρη μου πηγα να ανάψω το καντήλι και εκανε ενα τσαφ και ανάψανε ολα μαζί καμιά 10αρια.Αλλες φορες μου ελεγε είχε δει πολλες φορες το πρωι την Αγία Παρασκευή να μπαίνει στο ιερο όταν άνοιγε την εκκλησία στις 5 το πρωί και άλλα πολλά.Εξυπηρετούσε πολύ κόσμο λογω της εμπειρίας της. Εκει περάσανε τα χρόνια ο κόσμος την αγαπούσε ήταν συνήθεια πια για την εκκλησία να καθεται σε μια γωνιά το καλοκαίρι αυστηρή πολυ με τους τουρίστες, δεν τους άφηνε να μπουν μέσα χωρίς κατάλληλη ενδυμασία .Ειδικά τώρα τελευταία παραμιλούσε, έλεγε ότι πάει ο κόσμος τρελάθηκε αυτές κυκλοφοράνε γυμνές.Λόγω γήρατος αποσύρθηκε στο σπίτι της κόρης της αυτό ηταν και ο θάνατος της μακριά απο την εκκλησία και την καθημερινότητα της δεν αντεξε 2 χρόνια μετά. Ηταν συγκινητικό στην κηδεία της , ο παπαγιωργης να κλαίει σαν μωρο. Μαζί για 35 χρόνια υπηρετούσαν την Αγία Παρασκευή .Πόσοι γάμοι ,κηδείες, βαφτίσια- πόσος κόσμος Γιαννούλα από δω, Γιαννουλα απο εκεί, γιορτές ετήσιες ,συγκεντρώσεις στην αίθουσα, μνημόσυνα,πολύ δουλειά χωρίς ωράρια.Του έλεγε πρώτα εγώ θα πεθάνω γιατί δεν θα αντέξω να σε δω, μετά από 5 μήνες πέθανε και ο παπαγιωργης».
Για όλους εμάς είναι άδεια η γειτονιά χωρίς το Καλημέρα της κυράς Γιαννούλας. Έκλεισε και η εκκλησία με τον σεισμό έμεινε μόνος ο παπαγιάννης. Αυτοί οι άνθρωποι του φιλότιμου, λαϊκοί άνθρωποι απλοί ειναι που λείπουν.Για όσους δεν τους γνώρισαν ένα κενό έχουν στην ζωή και την εμπειρία τους μου είπε ο ενορίτης που μου διηγήθηκε μέρος από την ιστορία της. Αιωνία της η μνήμη!
Με πληροφορίες από ενορίτες της Αγίας Παρασκευής.Φωτογραφίες από τον Αντώνη Διακαναστάση και την Βασιλειαννα Κουμπαρακη την εγγονή της που εκείνη μεγάλωσε.
Γεωδίφης
