Κισσηρίς

Στη φωτογραφία ,καρτ ποστάλ εποχής, η Νίσυρος με τους χαρακτηριστικούς κήπους με κίσσηρη, επί ιταλοκρατίας.

Ο Στέφανος Βυζάντιος  που έζησε στα τέλη του 5ου αιώνα και συνέγραψε το σημαντικό γεωγραφικό λεξικό «Εθνικά» περιγράφει τη Νίσυρο ως νήσο μία των Κυκλάδων.

Η Νίσυρος είναι νησί μικρό των Σποράδων στο Αιγαίο, πετρώδες και δύσβατο όπου εγίνετο εξόρυξη άριστων μυλόπετρων σύμφωνα με το λεξικό του Νικ. Λωρέντη, 1837.

Στην γεωγραφία του ο Διονύσιος Πύρρος ο Θετταλός [καλόγερος, ιατρός, συγγραφέας και εκδότης, 1774-1853] ονομάζει τη Νίσυρο ως Κίσσηρο νήσο η οποία παλαιότερα λεγόταν Πορφυρίς διότι σε αυτή έβγαζαν πορφυρή βαφή.

Κατά τον Πλίνιο λέγεται Νίσυρος από το νέω=κολυμπώ και σύρω διότι αποκόπηκε από το νησί της Κω από την τρίαινα του Ποσειδώνα. Ονομαζόταν και Πορφυρίς από τα πορφυρά κοχύλια που υπήρχαν στην παραλία του νησιού. Σύμφωνα με την παράδοση στο νησί υπήρχε εργοστάσιο που παρήγαγε  βαφές ιδίως πορφυρές από το ερυθρό κόκκινο των κοχυλιών.

Οι βαφές από πορφυρό χρησιμοποιούσαν βλέννα από τον υποβρογχικό αδένα δύο ειδών [Murex brandaris και Murex trunculus]. Αυτή η χρωστική ουσία είναι μια σπάνια ένωση οργανοβρωμίνης που παράγεται από ζώα, χρησιμοποιώντας ένα συγκεκριμένο ένζυμο βρωμοϋπεροξειδάσης που λειτουργεί με διαλυμένο βρωμίδιο σε θαλασσινό νερό. 

Λεγόταν Κισσηρίς λόγω της άφθονης πέτρας [κίσσηρις] την οποία χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι στις στέγες των σπιτιών.

Ο Μητροπολίτης Αθηνών Μελέτιος Β΄[1871-1935] στη Γεωγραφία του αναφέρει Νίσαρι και Νίσουρι.

Κισσηρούσα είναι το Γυαλί και Κισσηρίς η Νίσυρος δύο ονόματα που προέρχονται από τη μοναδική γεωλογία της περιοχής.

Όμως το αρχαιότερο όνομα της είναι Νίσυρος σύμφωνα με τον Στράβωνα.

Γεωδίφης

Ο μύθος των Κώων για το ακρωτήριο Χελώνη

Σχετικά με την φωτογραφία, από τον ΝΙΚΟΛΑΟ ΠΑΠΑΤΣΟ: «Τό πρώτο σπίτι αριστερά είναι του Ανδρέα Κατσιματίδη [πατέρα τού Τζόν] και το ψηλό που φαίνεται είναι το τριόροφο του Βερδελή το οποίο τώρα είναι διώροφο λόγω κατεδάφισης του τρίτου ορόφου.Άρα πρόκειται για την περιοχή «Ελιτθας» στό Μανδράκι».