Στις 22 Μαΐου 1919, ο A. E. Douglass καθορίζει τις σχετικές ημερομηνίες 2 αρχαιολογικών χώρων με τη χρήση αρχαίων δειγμάτων ξύλου σηματοδοτώντας ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός στη χρονολόγηση αρχαιολογικών χώρων και ιδρύει την δενδροχρονολογία, η οποία είναι μια μέθοδος χρονολόγησης του ξύλου με την ανάλυση του μοτίβου του δακτυλίου ανάπτυξης.Οι αρχαιολόγοι, κλιματολόγοι, ιστορικοί και γεωλόγοι μπορούν να μάθουν πολλά για το παρελθόν μελετώντας τα δέντρα. Ήδη ο Ιταλός πανεπιστήμονας και φυσιοδίφης Λεονάρντο ντα Βίντσι (1542-1519) σημείωσε ότι οι δακτύλιοι σε ένα δέντρο που κόπηκε κοντά στην πόλη της Ραβέννας αντανακλούσαν το κλίμα γύρω από την ιταλική πόλη. Ένα υγρό έτος προκάλεσε το δέντρο να αναπτυχθεί καλά και να σχηματίσει ένα ευρύ δακτύλιο. Κατά τη διάρκεια ενός ξηρού έτους το δέντρο μεγαλώνει λιγότερο σχηματίζοντας μόνο ένα λεπτό δακτύλιο.Ο Σουηδός φυσιοδίφης Carl Linnaeus (1707-1778) έδειξε ότι η θερμοκρασία μπορεί επίσης να ελέγξει την ανάπτυξη των δέντρων και έτσι το πάχος τους.Ο μαθηματικός και αστρονόμος Andrew Ellicott Douglass (1867-1962) αναρωτιόταν το 1904 εάν το κλίμα ελέγχεται από την ηλιακή δραστηριότητα. Δυστυχώς, τότε, κανένα κλιματικό αρχείο δεν ήταν αρκετά μεγάλο και ακριβές για να απαντήσει στην ερώτησή του, καθώς οι ηλιακοί κύκλοι συμβαίνουν αργά, για αιώνες ή και χιλιάδες χρόνια. Όμως ο Douglass αναγνώρισε τις δυνατότητες των δέντρων ως αρχεία της κλιματικής αλλαγής του παρελθόντος. Δεδομένου ότι κάθε δέντρο-δακτύλιος αντιπροσωπεύει ένα χρόνο και το πάχος αντικατοπτρίζει το κλίμα σε αυτό το συγκεκριμένο έτος, ο Douglass ήταν σε θέση να ανακατασκευάσει το κλίμα με μεγάλη λεπτομέρεια σε μεγάλο χρονικό διάστημα με τη μέτρηση χιλιάδων δακτυλίων. Ορισμένα δέντρα, όπως το αμερικάνικο πεύκο, μπορούν να ζήσουν για περισσότερα από 4.600 χρόνια και πολλά κοινά ευρωπαϊκά είδη, όπως το πεύκο, η έλατο και η βελανιδιά, σπάνια μπορούν να ζήσουν για 1.000 χρόνια.
Γεωδίφης
