Εκεί όπου η Μεσόγειος συναντά τον Ατλαντικό
Το Στενό του Γιβραλτάρ όπως φωτογραφήθηκε από τον Διαστημικό Σταθμό στις 30 Απριλίου 2019.Το στενό που κρατά ζωντανή τη Μεσόγειο θάλασσα.
Πριν από 6-5 εκατομμύρια χρόνια η Μεσόγειος ξηράθηκε. Το φαινόμενο αυτό που οφειλόταν στην περιορισμένη σύνδεση μεταξύ της Μεσογείου και του Ατλαντικού ονομάστηκε Μεσσηνιακή (γεωλογική βαθμίδα) Κρίση Αλατότητας .
Όμως, σε λιγότερο από 2 χρόνια η θάλασσα μας γέμισε και πάλι με το νερό του Ατλαντικού που χυνόταν μέσω των στενών του Γιβραλτάρ στη Μεσόγειο, με όγκο κατά 1000 φορές μεγαλύτερο από εκείνον που έχει σήμερα ο Αμαζόνιος.
Πριν αρχίσει να γεμίζει, η Μεσόγειος είχε αποκοπεί από τους ωκεανούς και είχε εξατμιστεί αφήνοντας έκθετη την επιφάνειά της -κατά βάση από αλάτι- περίπου 1.500 με 2.700 μέτρα κάτω από τη σημερινή στάθμη της θάλασσας.Η κρίση αλατότητας διήρκεσε από 50.000 έως 400.000 χρόνια όταν η Μεσόγειος αποκόπηκε από τον πορθμό του Γιβραλτάρ, ο οποίος μετατράπηκε σε ισθμό. Αμέσως μετά και αφού είχε προηγηθεί η κατάρρευση του ισθμού, άρχισε το γέμισμα της Μεσογείου. Περίπου το 90% του νερού μεταφέρθηκε από τον Ατλαντικό στη Μεσόγειο σε ένα πολύ μικρό παράθυρο χρόνου, από μερικούς μήνες μέχρι δύο χρόνια. Η βίαιη τροφοδοσία της Μεσογείου με νερό ανέβαζε τη στάθμη της κατά 10 μέτρα ημερησίως. Υπολογίζεται δε ότι η ταχύτητα των νερών που περνούσαν από τον Ατλαντικό ήταν περί τα 300 χλμ. την ώρα.
Σύμφωνα με νέα έρευνα των Garcia-Castellanos & Villasenor (2011, Nature) σε βάθος περίπου 100χλμ., ένα κομμάτι πυκνής λιθόσφαιρας αποκολλήθηκε από την Ιβηρική και βυθίστηκε στο μανδύα της Γης.
Ως αποτέλεσμα, η νότια Ιβηρική ανυψώθηκε και έκλεισε τους δρόμους που συνέδεαν τις δύο θάλασσες. Η ανύψωση είχε να ανταγωνιστεί με τη διάβρωση που παρήγαγε η εισροή υδάτων του Ατλαντικού στη Μεσόγειο.
Η κρίση Αλατότητας της Μεσογείου ήταν ένα άλλο από τα θαυμαστά έργα της τεκτονικής των πλακών του πλανήτη μας.
Γεωδίφης
Πηγή: Garcia-Castellanos & Villasenor (2011, Nature)