Το Λεπροκομείο της Κω

Συναντάται στην τοποθεσία Ελληνικά της πόλης Κω σε εύφορη γη, με υψόμετρο 9μ. από την στάθμη της θάλασσας. 

Το λεπροκομείο είχε χωροθετηθεί περίπου 150-200μ. δυτικά από το Ρ.Μπογάζια. Για την στέγαση των ελάχιστων λεπρών του νησιού χρησιμοποιήθηκε πετρόκτιστο προυπάρχον άγνωστο κτίριο πιθανόν ρωμαϊκής περιόδου. Δίπλα του είναι η εκκλησία Παναγία Ευαγγελίστρια του Ψαλιδιού. Ο χώρος μάλλον επιλέχθηκε επειδή βρισκόταν έξω και μακριά [περίπου 3 χλμ.] από την κύριο οικισμό της πόλης.Πιθανόν χρησιμοποιήθηκε μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα.

Στην Ελλάδα οι οικισμοί λεπρών λέγονταν μεσκηνιές, βρίσκονταν στα σύνορα των πόλεων. Οι πιο σημαντικοί βρίσκονταν στην Κρήτη και την Σάμο.Το 1901, σε μια προσπάθεια να περιοριστεί η εξάπλωση της λέπρας, οι Κρητικοί θέσπισαν την απομόνωση των λεπρών στο μικρό νησί της Σπιναλόγκας. Είχε τότε υπολογιστεί ότι στην Κρήτη, επί συνόλου 320.000 κατοίκων, υπήρχαν 600 λεπροί. Σταδιακά μεταφέρθηκαν στο νησί πάσχοντες απ’ όλη την Ελλάδα, αλλά και από την Ευρώπη, και ο πληθυσμός έφτασε μέχρι τους 1.000 κατοίκους. Μετά την ανακάλυψη της θεραπείας για την ασθένεια, σταδιακά ελαττώθηκε ο πληθυσμός του νησιού και η Σπιναλόγκα έκλεισε το 1957.

Η λέπρα ήταν μια ολέθρια επιδημία στην Ευρώπη από τα τέλη του Μεσαίωνα, αλλά οι επιστήμονες εξακολουθούν να έχουν πολλά να μάθουν για το πότε, πού και πώς άρχισε η νόσος αρχικά σε ολόκληρη την ήπειρο.Τελευταίες έρευνες την συνδέουν με την γεωλογία.

Μέσω του αρχαίου DNA των ατόμων, της γης και το νερού της περιοχής τους, μπορεί να αποκαλυφθεί η άγραφη ιστορία της ασθένειας.Η εισαγωγή μοριακών εργαλείων στην αρχαιολογία αναδεικνύει αυτό το ζήτημα. Καθώς οι ερευνητές αρχίζουν να συνδυάζουν αναλύσεις DNA, βιοδείκτες και άλλα χημικά στοιχεία, αρχίζουμε να χτίζουμε μια λεπτομερή εικόνα για τα μολυσμένα άτομα και τι είδους στελέχη  έφεραν.Οι αρχαιολόγοι εξέτασαν τον σκελετό ενός νεαρού άνδρα που θάφτηκε στη ΝΑ Αγγλία κατά τον 5ο ή 6ο αιώνα.

Ο σκελετός του ασθενή GC96 έδειξε μεταβολές συναρτήσει της λέπρας, συμπεριλαμβανομένης της στένωσης των οστών των δακτύλων και μαρασμού των αρθρώσεων. Με την εξαγωγή του αρχαίου DNA και των βιοδεικτών λιπιδίων από τα οστά του, οι ερευνητές μπόρεσαν να διεξαγάγουν μια λεπτομερή γενετική μελέτη των βακτηρίων που προκάλεσαν την ασθένεια.
Οι μοριακές δοκιμές έδειξαν ότι το συγκεκριμένο στέλεχος της λέπρας ανήκε στην 3η γενεαλογία, το ίδιο στέλεχος που βρέθηκε αργότερα σε όλη την ηπειρωτική Ευρώπη και, τελικά, στην Αμερική. Συνδυάζοντας ισότοπα οξυγόνου από τα δόντια του ανθρώπου, τα οποία αντανακλούν χαλαρά τη χημεία του νερού που έπινε, και ισότοπα στροντίου στο σμάλτο των δοντιών του, τα οποία μπορούν να συνδεθούν με τη γεωλογία της πατρίδας ενός ατόμου, οι αρχαιολόγοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος προήλθε πιθανώς έξω από τη Βρετανία, ίσως από τη ΝΔ Νορβηγία. 

«Λαμβάνοντας υπόψη τις αρχικές μεσαιωνικές μετακινήσεις του πληθυσμού στη ΒΔ Ευρώπη αυτή τη στιγμή, η έρευνα αυτή υποστηρίζει ενδεχομένως την έννοια της σκανδιναβικής προέλευσης για το στέλεχος 3I που εμφανίστηκε στη Βρετανία», γράφουν οι ερευνητές. «[Αυτό] προσθέτει σημαντικές λεπτομέρειες στην εξέλιξη του M. leprae και μας βοηθά να ξεκινήσουμε να συνδυάζουμε την πιθανή αύξηση της επικράτησης της λέπρας στο πλαίσιο των μετακινήσεων του πληθυσμού στην αγγλοσαξονική περίοδο».

Η μεσαιωνική λέπρα διαδόθηκε μεταξύ των κόκκινων σκίουρων του Ηνωμένου Βασιλείου λέει μία μελέτη. Η ασθένεια έχει περάσει από το Ηνωμένο Βασίλειο εδώ και δεκαετίες, αλλά ίσως δεν έχει εξαφανιστεί αλλά απλά κρύβεται σύμφωνα με τους ερευνητές. 

Γεωδίφης

Πηγή-vice.com

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Η τοποθεσία Ελληνικά είναι εύφορη και πλούσια σε αρχαία.