«Όμορφο είναι αυτό που βλέπουμε, πιο όμορφο αυτό που καταλαβαίνουμε, ομορφότερο όμως είναι αυτό που δεν κατανοούμε» είχε πει ο ανατόμος και αυτοδίδακτος γεωλόγος Nicolaus Steno [1638 - 1686]. Τον Οκτώβριο 1666, δύο ψαράδες έπιασαν ένα τεράστιο θηλυκό καρχαρία κοντά στην πόλη του Λιβόρνο και τότε ο Μέγας Δούκας της Τοσκάνης Medici Ferdinando II διέταξε το κεφάλι του να αποσταλεί στον Steno. Τότε ο πατέρας της στρωματογραφίας σημείωσε ότι τα δόντια του καρχαρία έφεραν μια εντυπωσιακή ομοιότητα με ορισμένα πέτρινα αντικείμενα, που βρέθηκαν ενσωματωμένα σε πετρώματα, και ονόμαζαν glossopetrae ή «γλωσσόπετρες». Ο Steno υποστήριξε ρητά ότι οι λίθινες γλώσσες δεν θα μπορούσαν να είναι τίποτε άλλο παρά δόντια από ψάρια. Πολλά χρόνια πριν ο Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ο Πρεσβύτερος , στο έργο του Naturalis Historia , είχε προτείνει ότι αυτές οι πέτρες έπεσαν από τον ουρανό ή από τη Σελήνη . Άλλοι ήταν της γνώμης ότι τα απολιθώματα μεγάλωσαν μέσα στα βράχια. Κάποιοι άλλοι πίστευαν ότι ο Απόστολος Παύλος κατά την διαμονή του στη Μάλτα καταράστηκε τα φίδια που ζούσαν εκεί, γιατί ένα θέλησε να του δαγκώσει το χέρι και τα παρουσίαζαν για πολλούς αιώνες ως «Πέτρες του Αγίου Παύλου». Τον 18ο αιώνα υπήρχαν πολλοί που τις θεωρούσαν φάρμακα και ότι ήταν καλό να τις φορούν ως φυλαχτό στον λαιμό ή στα χέρια.
Γεωδίφης
Πηγή-Βικιπαίδεια
