Η κάππαρη της πιθυμίας
Κάππαρη από μια τοποθεσία της Κω με δωρικό πανάρχαιο τοπωνύμιο του 12ου αιώνα π.Χ, κατά τον Αν.Καραναστάση.
Η κάπ-παρη του Ιπποκράτη και του Αριστοτέλους, το αγκαθωτό φυτό των βράχων και των τοίχων λέει ο αείμνηστος Μιχάλης Σκανδαλίδης.
Τα φυτά κάππαρης συνήθως παρατηρούνται σε ξηρές πετρώδεις περιοχές παρόμοιες με εκείνες όπου καλλιεργούνται ελιές.
Στην Αχούσα της Κω συναντάται σε μια γη πλούσια σε νερά, όχι σε ξερότοπο, βραχώδες έδαφος και είναι εξαιρετική σε γεύση και καρπούς.Μοιάζει με αυτή της Παντελερίας που θεωρείται από τις καλύτερες του κόσμου.Είναι γνωστή και χρησιμοποιείται εδώ και χιλιετίες.
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για τον σχηματισμό αντιπυρικών ζωνών στο χωράφι σας καθότι σε διαστήματα μεγάλης ξηρασίας το φυτό δεν πέφτει σε θερινή νάρκη και διατηρεί τους χυμούς στους ιστούς του.
Η παλαιότερη καταγεγραμμένη απόδειξη της χρήσης κάππαρης στα τρόφιμα βρίσκεται στο Σουμεριανό Έπος του Γκιλγκαμές, που γράφτηκε περίπου μεταξύ 2150-1400 π.Χ.Αυτό υποθέτει ότι η προέλευσή της είναι γύρω από την περιοχή της κεντρικής και δυτικής Ασίας.
Οι άγριες ποικιλίες ειδικά της ανατολικής Κω εκτιμώ ότι είναι από τις παλιότερες της χώρας λόγω της παλαιογεωγραφίας της.
Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι το φυτό έχει θεραπευτικές αλλά και μαγικές ιδιότητες.Η κάππαρη χρησιμοποιήθηκε στην αρχαία Ελλάδα ως καρκινικό. Ο Αθηναίος στις Deipnosophistae δίνει μεγάλη προσοχή στην κάππαρη, όπως ο Πλίνιος και ο Θεόφραστος.
Η ακανθώδης κάππαρη ενδείκνυται για αρθρίτιδες, ρευματισμούς, πονόδοντους, ως υποκατάστατο του βιαγκρα και για την καταπολέμιση των οιδημάτων κατά τον Διοσκορίδη, ο οποίος την ανέφερε ως εμπορεύσιμο προϊόν των αρχαίων Ελλήνων. Επίσης θεωρείται κατάλληλη για τη θεραπεία των γαστρεντερικών λοιμώξεων, της διάρροιας, της ουρικής αρθρίτιδας, του κρυολογήματος,του άλγους στο στομάχι, κά.
Στους βιβλικούς χρόνους, ο καρπός της κάππαρης θεωρείτο ότι είχε αφροδισιακές ιδιότητες. Η εβραϊκή λέξη aviyyonah για την κάππαρη συνδέεται στενά με την εβραϊκή ρίζα avah, που σημαίνει «επιθυμία». Ενας παλιός Κώος μερακλής την χρησιμοποιούσε ως αφροδισιακή και συχνά την έλεγε «της πιθυμίας».
Η κάππαρη αναφέρεται επίσης από τον Ρωμαίο λόγιο Πλίνιο τον Πρεσβύτερο. Ο φυσιολόγος Γαληνός στο «Περί τροφών δυνάμεως» μιλάει για τη θρεπτική αξία και στον τρόπο επεξεργασίας της.
Η κάππαρη είναι γεμάτη θρεπτικά συστατικά και πηγή διαιτητικών ινών, βιταμίνης Κ, Α, Ε,και C, ριβοφλαβίνης, φυλλικού οξέος, σιδήρου, μαγνησίου και χαλκού.Περιέχει επίσης πρωτεΐνη, βιταμίνη νιασίνη, ασβέστιο και μαγγάνιο και σημαντικές ποσότητες της αντιοξειδωτικής βιοφλαβονοειδούς ρουτίνης. Αν την έχετε βάλει σε άλμη ή αλάτι, τότε είναι πλούσια σε νάτριο. Για να μειώσετε το επίπεδο αλατιού, να την ξεπλύνετε με νερό και να τη στεγνώσετε πριν τη χρήση.