Στις λαβυρινθώδεις σήραγγες του Σεραπείου

Βαθιά κάτω από την άμμο της Σακκάρα, στις λαβυρινθώδεις σήραγγες του Σεραπείου, βρίσκονται 24 κολοσσιαία κουτιά από μαύρο γρανίτη. Κάθε ένα είναι σκαλισμένο από ένα ενιαίο μπλοκ πέτρας που ζυγίζει έως και 100 τόνους, συμπεριλαμβανομένου του καπακιού (70 τόνοι συμπαγούς γρανίτη μόνο για το κάλυμμα). Αλλά δεν είναι το μέγεθος που σε σταματάει όταν κατεβαίνεις με φακό, είναι ο καθρέφτης. 

Κάθε επιφάνεια, μέσα και έξω, είναι γυαλισμένη σε μια αδύνατη, οψιδιανή λάμψη. Μπορείς να δεις την αντανάκλασή σου με τα μεγάλα μάτια να γλιστράει στους τοίχους σαν φάντασμα παγιδευμένο σε υγρή νύχτα. Οι γωνίες είναι κοφτερές σαν ξυράφι, με αποκλίσεις μικρότερες από 0,02 mm σε ένα άνοιγμα τριών μέτρων, ακρίβεια που θα έκανε έναν σύγχρονο αεροδιαστημικό μηχανικό να ιδρώνει. 

Ο γρανίτης έχει βαθμολογία 6-7 στην κλίμακα Mohs. Σήμερα, ακόμη και με μηχανές CNC με διαμαντένια μύτη, η επίτευξη αυτού του επιπέδου επιπεδότητας και στιλβώματος σε κάτι τόσο τεράστιο είναι στα όρια της τρέλας. Κι όμως να τα, φτιαγμένα χιλιάδες χρόνια πριν εφευρεθεί ο χάλυβας. Μπες μέσα σε ένα (είναι όλα άδεια, φυσικά) και πέρασε το χέρι σου κατά μήκος του εσωτερικού τοίχου. Δεν μοιάζει με πέτρα. Είναι λάθος. Πολύ γλιστερό, πολύ τέλειο, σαν ο γρανίτης να έχει υαλωθεί με κάποιο αόρατο στρώμα γυαλιού. 

Η θερμοκρασία στο εσωτερικό είναι πάντα δύο ή τρεις βαθμούς χαμηλότερη από τον διάδρομο έξω, παρά τον μηδενικό αερισμό. Ο ήχος πεθαίνει τη στιγμή που αγγίζει τους τοίχους, καταπίνεται ολόκληρος, σαν τα κουτιά να είναι ακουστικά νεκρά. Οι Αιγυπτιολόγοι επιμένουν: «Ιερές σαρκοφάγοι ταύρων για τη λατρεία του Άπι». Δεν υπάρχει ούτε μία επιγραφή. Ούτε ένα ιερογλυφικό. Ούτε ίχνος ρητίνης, ούτε επίδεσμοι, ούτε βιολογικά υπολείμματα, τίποτα που να κρατούσε ποτέ ταύρο, ιερό ή άλλο. 

Απλώς άψογη γεωμετρία μέχρι το μικρό, το είδος που θα περίμενε κανείς από οπτικά όργανα, όχι από νεκρικό εξοπλισμό. Το 1850, ο Auguste Mariette εισέβαλε με δυναμίτη στο Σεραπείο και βρήκε και τα είκοσι τέσσερα κουτιά. Τα είκοσι τρία ήταν εντελώς άδεια. Το εικοστό τέταρτο περιείχε μερικά διάσπαρτα κομμάτια ασφάλτου και λινού, βιαστικά τοποθετημένα αιώνες αργότερα, σαν κάποιος να πανικοβλήθηκε και να προσπάθησε να πουλήσει την ιστορία του «τάφου των ταύρων» εκ των υστέρων. Ας θέσουμε λοιπόν το ερώτημα που κανείς δεν θέλει να πει φωναχτά. Ποιος, πριν από 4.500 χρόνια, εξόρυξε μονολιθικά τεμάχια 100 τόνων από το Ασουάν, σχεδόν χίλια χιλιόμετρα μακριά, τα έπλευσε στον Νείλο, τα κατέβασε 20 μέτρα υπόγεια μέσα από φρέατα που μόλις είχαν αρκετό πλάτος και στη συνέχεια κατεργάστηκε κάθε επιφάνεια σε ένα φινίρισμα καθρέφτη με ανοχές που ακόμα αγωνιζόμαστε να πετύχουμε το 2025; 

Αυτά δεν είναι φέρετρα. Είναι δοχεία. Αεροστεγή. Άφθαρτα. Κατασκευασμένα για την αιωνιότητα. Κάποτε περιείχαν κάτι που έχει φύγει προ πολλού. Γι' αυτό το καθένα από αυτά είναι άδειο. Κάτι ήταν αποθηκευμένο εδώ. Κάτι που δεν έπρεπε να ξυπνήσει στη Γη.

Black Hole

https://x.com/konstructivizm/status/1994242343248253017?s=20