Ταφή πυρηνικών αποβλήτων στο Εθνικό Εργαστήριο του Αϊντάχο, 1969. Όταν η επιτροπή Περιβάλλοντος και Δημοσίων Έργων της Γερουσίας συνεδρίασε πριν από καιρό για να εξετάσει την επιλογή του προέδρου Ομπάμα σχετικά με το ποιος θα ηγηθεί της Πυρηνικής Ρυθμιστικής Επιτροπής, τα θέματα που κυριάρχησαν στην απόφαση: απόβλητα και σεισμοί. Ο κ. Jaczko, ο απερχόμενος πρόεδρος της Πυρηνικής Ρυθμιστικής Επιτροπής, είχε έντονα επικριθεί για την διαχείριση του. Η πυρηνική βιομηχανία, χωρίς αμφιβολία, προτιμά καινοτόμες ιδέες, όπως κατασκευή νέων αντιδραστήρων ή ριζοσπαστικά νέα σχέδια που θα κάνουν τους πυρηνικούς σταθμούς πιο χρήσιμους ή οικονομικούς. Αλλά για πρώτη φορά, ο πρόεδρος Ομπάμα επέλεξε έναν γεωλόγο για τη θέση. Την Αλισον Μ. Macfarlane του Πανεπιστημίου George Mason, της οποίας η τεχνογνωσία ευθυγραμμίζεται με τις πιεστικές ανησυχίες που αντιμετωπίζει το Κογκρέσο από την πυρηνική βιομηχανία. Ήταν αρνητική με την ιδέα της ταφής αποβλήτων στο βουνό Yucca, μια ηφαιστειακή δομή περίπου 100 μίλια από το Λας Βέγκας που είχε επιλεγεί από το Κογκρέσο στα τέλη της δεκαετίας του 1980, θεωρώντας τη γεωλογία της περιοχής πάρα πολύ απρόβλεπτη . Με την κατασκευή νέων σταθμών, η κύρια ευθύνη της Επιτροπής είναι να διασφαλίσει την ασφάλεια των 104 μονάδων που λειτουργούν σήμερα, και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των αποβλήτων. Οι σεισμοί που έπληξαν τους αντιδραστήρες στην Ιαπωνία και στη Βιρτζίνια επίσης εγείρουν ερωτήματα σχετικά με την σημερινή ασφάλεια τους. Όταν ο πρόεδρος επιλέγει ένα γεωλόγο, «είναι μια καινούρια μέρα και μια νέα εποχή και ένα νέο τρόπο θεώρησης των πραγμάτων», δήλωσε ο Robert R. Λουξ, πρώην διευθυντής Πυρηνικών Αποβλήτων της Νεβάδα .Πηγή- nytimes.com
Γεωδίφης
Αναρτήσεις