Η μήλη του Ιπποκράτη

Σύμφωνα με τον Στράβωνα οι Φοίνικες και οι Καρχηδόνιοι προμηθεύονταν μόλυβδο, χαλκό και κασσίτερο απο τις βρετανικές Κασσιτερίδες νήσους του Ατλαντικού. 

Όμως στην αρχαιότητα συχνά συνέχεαν τον κασσίτερο με τον μόλυβδο. Ο πρώτος που ορθά διέκρινε τις διαφορές ήταν ο Αριστοτέλης ο οποίος αναφέρει ότι ο  Κέλτικος κασσίτερος τήκεται ταχύτερον του μολύβδου. 

Ο Ιπποκράτης κάνει λόγο για «μήλη [χειρουργικό εργαλείο] κασσιτερίνη». Οι Ρωμαίοι σε περιόδους οικονομικής κρίσης είχαν αντικαταστήσει τον άργυρο με τον κασσίτερο ή με μείγμα κασσιτέρου με μόλυβδου στα νομίσματα τους.

Ο κασσίτερος ή καλάι χρησιμοποιείται από το 3500 π.Χ. και η κύρια χρήση του στην αρχαιότητα ήταν η κατασκευή του μπρούτζου, ένα κράμα κασσιτέρου με το χαλκό. 

Πιο πρόσφατα, ο κασσίτερος χρησιμοποιείται εξαιτίας της αδράνειάς του στο νερό και στο οξυγόνο και επικαλύψεις άλλων μετάλλων (επικασσιτέρωση). Άλλες χρήσεις του είναι σε εύτηκτα κράματα, συγκολλήσεις και σε οργανοκασσιτερικές ενώσεις όπως σταθεροποιητικά πρόσθετα πολυμερών.

Ο κασσιτερίτης(φωτογραφία) είναι το πλέον σημαντικό ορυκτό του κασσιτέρου , συναντάται σε υδροθερμικές φλέβες , σε αλλουβιακές αποθέσεις από αποσάθρωση γρανιτοειδών. Συχνά τον κασσιτερίτη συνοδεύουν τα ορυκτά του μολυβδενίτη ,χαλαζία, φθορίτη κά. 

Ο κασσίτερος είναι ένα μαλακό και εύπλαστο μέταλλο και όταν κάμπτεται δίνει έναν ήχο που λέγεται cry of tin(κραυγή του κασσιτέρου). 

Γεωδίφης

Πηγές- Βικιπαίδεια/Νικολάου.Μ