Casa di Toleranza [της Οδού Πεισάνδρου]
Αυτό το κτίριο ιταλικής περιόδου ήταν πριν από χρόνια ένα νηπιαγωγείο της πόλης Κω. Εδώ με ΄φεραν όταν ήμουν παιδάκι. Θυμάμαι ένα κτίριο με πολύ ψηλούς τοίχους, μικρές πόρτες και έναν πολύ μικρό προαύλιο χώρο. Εμοιαζε με φυλακή, ένα μπουντρούμι. Δεν ήταν ο ιδανικός χώρος αλλά εδώ έκανα τα πρώτα βήματα,ως «έμφρων όν» ή Homo Sapiens.
Τότε δεν ήξερα την ιστορία του κτιρίου. Μετά από καιρό έμαθα ότι ήταν σε μια πολύ κακόφημη συνοικία στα τέλη της δεκαετίας του ΄40 και αρχές του ΄50.
Σε αυτό το κτίριο βρισκόταν η ξακουστή «Casa di Toleranza» των Ιταλών στρατιωτικών,δηλαδή το πορνείο της πόλης ή μπουρδέλο: από παραλλαγή της λέξης borde που σημαίνει μικρό σπίτι ή καλύβα, το οποίο στις γαλλικές πόλεις ήταν πάντα «στην άκρη» του ποταμού που διασχίζει το κατοικημένο κέντρο.
Οι ιστορικοί συμφωνούν ότι η πορνεία είναι ένα από τα παλαιότερα επαγγέλματα στον κόσμο - αν όχι το παλαιότερο.Η θεσμοθέτηση της ήρθε σχεδόν στο χρονικό πλαίσιο του πρωτο-πολιτισμού αφού ο άνθρωπος αρχικά κατωχύρωσε το φαγητό και το καταφύγιο του.
Η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά της πορνείας ως πραγματικό επάγγελμα εμφανίζεται σε ορισμένα σουμεριανά έγγραφα που χρονολογούνται γύρω στο 2400 π.Χ. στην πόλη Ουρούκ [Μεσοποταμία] σε ναό αφιερωμένο στη θεά Ishtar.
Κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας οι πόρνες ήταν σκλάβες που παρέδιδαν σεξουαλικές υπηρεσίες σε στρατιώτες, με τους οίκους ανοχής να βρίσκονται κοντά στα στρατόπεδα ,συχνά ακουμπούσαν στα περιμετρικά τείχη της πόλης.
Βέβαια, υπήρχε και η ιερή πορνεία που γινόταν για θρησκευτικό σκοπό. Οι αρχαίες ιέρειες συμμετείχαν στον τελετουργικό έρωτα, λάμβαναν προσφορές για τους ναούς τους, όμως δεν ήταν πόρνες αλλά θρησκευτικοί λειτουργοί που λάτρευαν τη θεότητά τους.Στην Κω αυτό συνέβαινε στα Αφροδίσια [Συνοικία του λιμανιού, Ασκληπιείο].
Στην Ιταλία, μόνο τον 14ο αιώνα, οι άρχοντες και οι θρησκευτικές αρχές έδιναν την απαραίτητη από το νόμο άδεια. Στην παπική Ρώμη, για παράδειγμα, η απογραφή του 1526 κατέγραψε 4.900 επίσημες πόρνες, από πληθυσμό 50.000 κατοίκων.
Η ρύθμιση του «σεξ επί πληρωμής» στην Ιταλία διαρκεί αρκετές δεκαετίες. Το 1859 ο Cavour ενέκρινε το άνοιγμα των κατοικιών που ελέγχονταν από το κράτος για την πρακτική της πορνείας στη Λομβαρδία. Το επόμενο έτος το διάταγμα έγινε νόμος.
Στην Ιταλία του Μουσολίνι επικρατούσε το «πατρίδα, οικογένεια και πορνείο». Το ίδιο συνέβαινε στην Κω της ιταλικής κατοχής. Οι άνθρωποι του καθεστώτος έδειξαν εξαιρετικά ανεκτική στάση σε ένα τόπο συνάντησης [και ελέγχου] ειδικά για τους ακραίους με τα μαύρα πουκάμισα.
Στα κλειστά σπίτια της φασιστικής περιόδου, ο πελάτης έπρεπε να επιλέξει το κορίτσι, να πληρώσει εκ των προτέρων την υπηρεσία στον ταμία, και να λάβει σε αντάλλαγμα μια μάρκα την οποία παρέδιδε στο δωμάτιο που βρισκόταν το κορίτσι.
Αυτό από την μιά ήταν ανάγκη αλλά από την άλλη το επιδίωκε Partito Fascista, επειδή οι νέοι με μαύρα πουκάμισα δεν είχαν την πολυτέλεια να έχουν την ελεύθερη επιλογή. Επιπλέον βόλευε το καθεστώς καθώς ήταν εύκολο να παρακολουθήσουν τους οίκους ανοχής. Εδώ, στην πραγματικότητα, μπορούσε να καταφύγει οποιοσδήποτε. Για το λόγο αυτό, τα όργανα δημόσιας ασφάλειας αλλά και οι καραμπινιέροι, είχαν πληροφοριοδότες σε αυτά τα «κλειστά σπίτια».Όμως, στους οίκους ανοχής πήγαιναν άντρες όλων των ειδών: ιεράρχες [φασίστες], αξιωματικοί, σύζυγοι, νέοι για την πρώτη εμπειρία και περίεργοι. Όλα αυτά συνέβαιναν στην ιταλοκρατούμενη Κω.
Στην Ιταλία τα κλειστά σπίτια υπήρχαν μέχρι την ημέρα που η σοσιαλίστρια Lina Merlin τα οδήγησε στο κλείσιμο, το 1958. «Μη τις ονομάζετε πόρνες. Είναι γυναίκες που αγαπούν άσχημα επειδή ήταν άσχημα αγαπημένες», είπε για να υπερασπιστεί το νόμο της. Έτσι ανοίχθηκε ένα νέο κεφάλαιο, που δεν έχει κλείσει ακόμα, αλλά πάντα συζητείται.
Η κεντρική είσοδος στο Πορνείο ή Οίκο Ανοχής της πόλης βρίσκεται στην σημερινή οδό Πεισάνδρου ή Οδός Gabriele D’ Annunzio για τους Ιταλούς.
Το συγκρότημα κατασκευάστηκε το 1939, μετά τον μεγάλο σεισμό, σε ένα οικόπεδο με τριγωνικό σχήμα το οποίο στο πίσω του μέρος υπήρχε το Συφιλοδοκομείο. Καλά ακούσατε υπήρχε και αυτό!Ήταν πίσω από την αίθουσα όπου άρχιζαν τα νήπια την προσχολική τους αγωγή.
Τα χρόνια της ιταλοκρατίας, στις μεγάλες δόξες του ο οίκος ανοχής περιελάμβανε ιατρείο, αίθουσα αναμονής, λουτρά, χώρους υγιεινής κά. Πότε ακριβώς έκλεισε η Casa Tolleranza δεν το γνωρίζω.Μπορώ να υποθέσω μετά το 1946.
Σήμερα το ακίνητο των οδών Πεισάνδρου-Κλεοπάτρας φιλοξενεί σπίτια και την Δημοτική Υπηρεσία Περιβάλλοντος. Εξακολουθεί να περιτριγυριζεται από τον υψηλό,μεγάλο τοίχο με τις μικρές εισόδους που υπήρχαν για ευνόητους λόγους. Πριν από κάποια χρόνια ο χώρος του νηπιαγωγείου λειτούργησε ως αίθουσα τοπικού συνδικαλιστικού φορέα. Τώρα η αίθουσα χρησιμοποιείται από την τοπική Υπηρεσία Καθαριότητας περισσότερο ως αποθηκευτικός χώρος.
Το κτιριακό συγκρότημα ιδιοκτησιακά πλέον ανήκει στον Δήμο Κω, όμως έχει να συντηρηθεί χρόνια. Στεναχωριέμαι που το βλέπω σε τέτοιο χάλι. Πλήρης αδιαφορία και απαξίωση της δημόσιας περιουσίας, όμως λίγο οι αρμόδιοι αν τολμούσαν θα μπορούσε να έχει μία καλύτερη τύχη!
Γεωδίφης
Πηγές-Βικιπαίδεια, focus.it
Θρησκευτικό πορνείο στο Ασκληπιείο Κω:Θέα από τα νοτιοδυτικά του πρώτου άνδηρου πριν την αποκατάσταση. Στο βάθος τα Λουτρά, Ιανουάριος-Μάρτιος 1938.Σε αυτό το άνδηρο υπήρχε στοά κατασκευασμένη από ντόπιο τραβερτίνη με εσωτερικά δωμάτια χωρίς παράθυρα που χρησίμευαν ως αφροδίσια διαμερίσματα [ιερό πορνείο], σύμφωνα με τον αρχαιολόγο R.Herzog. Η στοά χρονολογείται γύρω στο 300 π.Χ., ενώ τα δωμάτια είναι νεώτερα, 2ου αιώνα μ.Χ.Η ιερή πορνεία γινόταν για θρησκευτικό σκοπό.Θεωρείται από αρκετούς ερευνητές ως ένας από τους κύριους παράγοντες που βοήθησαν στη διαμόρφωση της συνάθροισης μεγάλων κοινοτήτων και την μετουσίωσή τους σε πόλεις-κράτη.Οι αρχαίες ιέρειες συμμετείχαν στον τελετουργικό έρωτα, λάμβαναν προσφορές για τους ναούς τους, όμως δεν ήταν πόρνες αλλά θρησκευτικοί λειτουργοί που λάτρευαν τη θεότητά τους, στην προκειμένη περίπτωση την Αφροδίτη. Στην Ελλάδα δεν άνθησε τόσο το φαινόμενο όσο στην γειτονική Ανατολή. Είναι ελάχιστες οι γνωστές περιπτώσεις στα όρια του αρχαίου ελληνικού κόσμου.[φωτο-Αρχείο Saia]
Εσωτερικό σε ένα σπίτι ανοχής στη Νάπολη, το 1945.
Η είσοδος στο νηπιαγωγείο της Οδού Πεισάνδρου. Το κτιριακό συγκρότημα επί της οδού Gabriele D’ Annunzio (οδός Πεισάνδρου σήμερα και Κλεοπάτρας) κατασκευάστηκε το 1939 κατά πάσα πιθανότητα σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Rodolfo Petracco.
«A casa d'Irene si canta si ride C'e gente che viene, c'e gente che va
A casa d'Irene botiglie di vino A casa d'Irene stasera si va».
Πασίγνωστο ιταλικό τραγούδι του 1965, που το τραγούδησε ο Nico Fidenco. Εγινε πιο διάσημο στην Ελλάδα από την Ιταλία, επειδή ήταν απαγορευμένο στην γειτονική χώρα λόγω των στίχων που αναφέρονταν στο «κλειστό σπίτι» της Ειρήνης.