Οδός Βουρίνας αρχές του 20ου αιώνα;

Η σημερινή Οδός Βουρίνας προς τον Αμπάβρη Κω επί ιταλοκρατίας, πριν από τον σεισμό του 1933;

Ο δρόμος είναι χωμάτινος, διατηρεί την τωρινή χάραξη ενώ τμήματα του παραμένουν περίπου τα ίδια.Ολοι οι τοίχοι οι πέτρινοι είναι φτιαγμένοι από αρχαία επαναχρησιμοποιημένα υλικά. 

Κώοι μουσουλμάνοι είναι στον δρόμο που δεν φαίνεται να έχει αλλάξει από τον 19ο αιώνα. Αριστερά τα τοξωτά κτίσματα είναι ίσως από τα ενετικά υδραγωγεία που είχαν αποκατασταθεί από τους Οθωμανούς τον 19ο αιώνα.

Αν έχουν έτσι τα πράγματα,τότε αριστερά της φωτογραφίας βρέθηκε το αρχαίο Θέατρο, δεξιά ήταν η γη των Ασκληπιάδων με το ιερό του Απόλλωνα Πυθίου του Αμπάβρη. Ηταν μία πολύ σημαντική οδός που οδηγούσε σε ένα μυστηριώδες και πασίγνωστο κτίσμα, το κανάτ της Βουρίνας. 

Ήταν ο δρόμος που διέσχισαν περιηγητές, γεωγράφοι, αρχαιολόγοι του προηγούμενου αιώνα. Από δω πέρασαν ο αρχαιολόγος L.Ross, ο παλαιοντολόγος Newmair, ο αρχαιολόγος Herzog, ο γεωλόγος Desio,ο περιηγητής W.Turner και τόσοι άλλοι.

Το 1815, ο W.Turner μας λέει«Πήγαμε νοτιότερα αφήνοντας την θάλασσα πίσω μας: για το πρώτο μισό της διαδρομής μας διασχίζουμε την πεδιάδα που περιβάλλει την πόλη, η οποία βρίσκεται σε κήπους που είναι άφθονοι με φρούτα, κυρίως αμπέλια. Στα περίχωρα της πόλης βρίσκεται ένα μεγάλο κιόσκι, που ανήκει στον Καπετάνιο Πασά, ο οποίος έχει μια τεράστια έκταση γης γεμάτη αμπέλια.Ο δρόμος συνόρευε με υδραγωγείο που κατασκευάστηκε από τους Βενετούς, για να φέρουν νερό από τα βουνά στην πόλη και διατηρήθηκαν από τους Οθωμανούς, όμως επισκευάζοντας τα[έπαθαν ζημιά από σεισμό;]. Κοντά στα βουνά είναι από απλά τούβλα, αλλά καθώς πλησιάζουν στην πόλη, υψώνονται σε τοίχους, ανάλογα με το ύψος του εδάφους, 7 ή 10μ. και τοξωτοί κάτω, καθώς τώρα χρησιμοποιούνται ως τοίχοι των κήπων και ως υδραγωγεία. Οι Οθωμανοί έχουν μπλοκάρει τις καμάρες».

Γεωδίφης

Παιδί της Ρέας