Η σκλαβιά των αριθμών

Διαβάζω σε τοπική εφημερίδα ότι εφέτος στο νησί της Κω προστέθηκαν και άλλες 18.000 κλίνες σε νέες ή υφιστάμενες ξενοδοχειακές μονάδες. 

Στον αντίποδα, κοιτάω τον υδρογεωλογικό χάρτη του νησιού. Παρατηρώ ότι τα πιο βρόχινα έτη των τελευταίων 15 χρόνων ήταν το 2002 και το 2003, ενώ από τότε βρίσκονται διαρκώς σε φθίνουσα πορεία. Η περιοχή μας είναι από τις πιο άνομβρες της Ευρώπης. Αυτό οφείλεται αφενός στον μικρό αριθμό βροχοπτώσεων, αφετέρου στην αδυναμία διακράτησης αποθεμάτων στους ταμιευτήρες, καθώς ένα μεγάλο μέρος χάνεται στην θάλασσα.

Βέβαια και οι ανθρωπογενείς δράσεις έχουν ενταθεί τα τελευταία 30 χρόνια, σε συνδυασμό με τις φυσικές συνθήκες που επικρατούν στη Μεσόγειο και αυτό καθιστά  ένα μεγάλο τμήμα των εκτάσεών του ευάλωτο στην ξηρασία. 

Η διαχείριση των όχι πολλών, αλλά μέχρι πριν από λίγα χρόνια αρκετών, υδάτινων πόρων, δεν γίνεται με ορθό τρόπο. Οι πισίνες, το γκαζόν, τα σιντριβάνια, τα τζακούζι, και οι κακές μας συνήθειες  διογκώνουν το πρόβλημα. Ήδη στα 2/3 του νησιού το πρόβλημα είναι ορατό.

Δύο θέματα τα οποία συνήθως διαφεύγουν της προσοχής, αλλά αποτελούν μέρη του ιδίου προβλήματος είναι το ζήτημα των παράνομων γεωτρήσεων και τα υφάλμυρα νερά των παράκτιων περιοχών. Στις παράκτιες περιοχές έχει χαθεί η δυναμική ισορροπία μεταξύ των θαλασσινών και των υπογείων νερών. Αυτό οφείλεται στην υποβάθμιση της στάθμης, που κάνει τη ροή να κινείται ανάποδα, με αποτέλεσμα η θάλασσα να διεισδύει στα υπόγεια νερά και όχι το αντίθετο.

Είμαστε σπάταλοι κι αυτό μπορεί να το πληρώσουμε ακριβά στο μέλλον, εκτός και αν αποφασίσουμε  να αλλάξουμε τον τρόπο που διαχειριζόμαστε το νερό. Το διάγραμμα με τις βροχοπτώσεις του νησιού μας λέει ότι  θα πρέπει να διαχειριστούμε  με μεγαλύτερη προσοχή τους υδάτινους πόρους και να αλλάξουμε  τις μέχρι σήμερα συνήθειες μας με  μοντέλα, τα οποία δεν θα  απορροφούν  το λιγοστό πόσιμο νερό που μας έχει απομείνει. Στην Κω  αυτήν τη στιγμή ανοίγουμε πηγάδια στα 100-200 μέτρα, δηλωτικό του ότι πρέπει να ψάξει κάποιος αρκετά βαθιά για να βρει νερό.

Οι εποχές που είχαμε ως δεδομένο ότι το νερό είναι καλής ποιότητας και σε επάρκεια έχουν περάσει. Είμαστε ήδη στο κόκκινο και  πρέπει να αρχίσουμε να δίνουμε καθημερινές μάχες για την εξασφάλιση των δύο παραπάνω συνθηκών. Οι κλιματικές αλλαγές και η σπατάλη  που έχουμε υιοθετήσει αποτελούν «τορπίλες» που απειλούν τα υδατικά μας αποθέματα. Άραγε πόσα να έχουν απομείνει;

Γεωδίφης