Ο πίθος των Δαναΐδων

Οι κόρες του Δαναού, οι Δαναΐδες καταδικάστηκαν μετά τον θάνατό τους και την κάθοδό τους στον Άδη να μεταφέρουν και να ρίχνουν αιώνια νερό σε ένα πιθάρι με τρύπες για να τιμωρηθούν δήθεν για τη δολοφονία των συζύγων τους την πρώτη νύχτα του γάμου. Οι Δαναίδες μπορεί να  έχουν πάψει να  υπάρχουν όμως  στη νεότερη εποχή έμεινε η πολύ γνωστή έκφραση, ο «Πίθος των Δαναΐδων»  και η οποια σήμερα αναφέρεται σε μια μάταιη εργασία ή κόπο χωρίς τέλος. Σε αυτό καταδικάστηκαν οι 50 Δαναΐδες, ενώ ο τετριμμένος πίθος με την πάροδο του χρόνου κατέληξε να συμβολίζει τη ματαιοπονία και ερμηνεύθηκε από τους μεταγενέστερους ως τιμωρία των αμύητων, όπως ήταν και οι Δαναΐδες, που δεν θέλησαν να «μυηθούν» στον γάμο και δολοφόνησαν τους συζύγους τους.

Φαίνεται ότι και το περιβάλλον στο νησί μας τείνει να εξελιχτεί στον τετριμμένο πίθο των Δαναΐδων. Οταν μιλάμε για περιβάλλον πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι κάθετι που γίνεται γύρω απο αυτό δεν πρόκειται απλώς για μια αόριστη επιστημονική συζήτηση ή για έναν απλό διάλογο. Το θέμα κυρίως έχει να κάνει με το ποιοί είμαστε ως άνθρωποι.Εχει να κάνει με την ικανότητα μας να υπερβούμε τα όρια μας και να σταθούμε στο ύψος της περίστασης.Να αντιληφτούμε επιτέλους με την καρδιά, αλλά και με το μυαλό μας την πρόκληση που έχουμε απέναντι μας. Δεν πρέπει να φοβόμαστε αυτή την πρόκληση με το περιβάλλον.

Δυστυχώς, οι άνθρωποι που ασχολούνται με την ανάπτυξη του νησιού συμπεριφέρονται σαν τα πιο κακομαθημένα παιδιά: Ρουφάνε νερό, ενέργεια και ήλιο, καταστρέφουν παραλίες ενώ ρυπαίνουν το καθετί που θα βρεθεί απέναντι τους. Στο τέλος προσποιούνται ότι  προσφέρουν ανέσεις, δουλειές και ευημερία.Υπηρεσιακοί παράγοντες, πολιτικοί, εργολάβοι, επιχειρηματίες, γεωτεχνικοί , μηχανικοί και πολλοί άλλοι  παρεμβαίνουν στο καθετί με απεριόριστη ευκολία.Με απίστευτη ευκολία εισέρχονται σε φυσικές διαδικασίες εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων. Αδυνατούν να καταλάβουν ότι ανάπτυξη και περιβάλλον πάνε μαζί.

Σε άλλα προηγμένα κράτη έχουν μάθει από τα λάθη τους. Είδαν ότι όταν παρεμβαίνεις σε ένα δέλτα ενός ποταμού μπορεί να οδηγήσεις μια περιοχή στην καταστροφή (Ν. Ορλεάνη-Μισσισσιππής) ενώ η κατασκευή  μεγάλων τεχνικών έργων όπως π.χ φραγμάτων μπορούν να φέρουν σεισμούς όπως έγινε με την περίπτωση του σεισμού της Σιτσουάν (Κίνα). 

Είναι τόσο δύσκολο μέσα απο την γνώση απλών περιβαλλοντικών θεμάτων να επιτευχθεί μια περιβαλλοντική ηθική πάνω στην οποία να στηριχτεί η ανάπτυξη του νησιού. Για πόσο ακόμα καιρό είναι δυνατό το πολύπαθο νησί μας να φιλοξενεί τον "νησιώτη" και να παρέχει τα βασικά αγαθά για την επιβίωση του; Το ερώτημα αυτό δεν είναι ένας προβληματισμός ενός ψευτοδιανοούμενου αλλά μια αγχωτική και αμείλικτη πραγματικότητα που κάποτε πρέπει να αντιμετωπισθεί.

Γεωδίφης